Όποιος σπέρνει το φόβο θερίζει την οργή
Πριν από δύο χρόνια, τον Δεκέμβρη του 2008 και μετά την εξέγερση με αφορμή την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου , η Κωνσταντίνα Κούνεβα, γραμματέας του Παναττικού Σωματείου Καθαριστριών και Οικιακών Εργαζομένων δέχεται δολοφονική επίθεση με καυστικό οξύ έξω από το σπίτι της τα μεσάνυχτα στις 22/12.
Η Κ. Κούνεβα ήταν συνδικαλίστρια σε ένα από τα πιο μαχητικά σωματεία στο οποίο συμμετέχουν μαζικά επισφαλείς εργαζόμενοι. Η ομηρία της επισφάλειας, η μη καταβολή δεδουλευμένων το καθεστώς τρομοκρατίας και γενικότερα οι άθλιες συνθήκες εργασίας ( χρήση επικίνδυνων χημικών καθαριστικών) οδηγούσε το σωματείο σε επανειλημμένες καταγγελίες ενάντια στην εργοδοσία (ΟΙΚΟΜΕΤ) για την σκληρή εκμετάλλευση των εργαζομένων. Οι καταγγελίες έπεσαν στο κενό. Όσο αυξάνονταν οι παραστάσεις διαμαρτυρίας στην επιθεώρηση εργασίας από τους εργαζόμενους τόσο οι απειλές προς τους συνδικαλιστές/στριες πλήθαιναν. Αποκορύφωμα η επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα.
Η εργοδοτική τρομοκρατία δεν μας τρομάζει!Δύο χρόνια μετά και μέσα στην σκληρότερη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας , ο κόσμος της εργασίας πρέπει να δώσει μία απάντηση αντίσταση απέναντι στις πολιτικές που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αλλά και στον ακμάζοντα αόρατο ελληνικό καπιταλισμό που δείχνει το σκληρότερό του πρόσωπο. Πολιτικές που καταπατούν κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα. Δεν ξεχνάμε τις δολοφονικές επιθέσεις στους/στις αγωνιστές/στριες!Να αντισταθούμε!
Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010
Το Υπουργείο Παιδείας και o Τζωρτζ Όργουελ
H κατάσταση έχει πλέον φτάσει σε τέτοιο σημείο που κανένας γονέας, κανένας μαθητής και φοιτητής, κανένας εκπαιδευτικός οποιασδήποτε βαθμίδας δεν πιστεύει στις καλές προθέσεις του υπουργείου Καταστροφής της Παιδείας και Απαξίωσης της Αλήθειας
Η οργάνωση του πολιτικού και πολιτειακού συστήματος των αστικών δημοκρατιών βασίζεται σε αρχές που προκύπτουν από κοινωνικές συγκρούσεις και συναινέσεις. Στις περισσότερες αστικές δημοκρατίες, η εξουσία κατανέμεται σε θεσμούς των οποίων η λειτουργία καλείται να υπηρετήσει συγκεκριμένες αξίες. Υπάρχει, για παράδειγμα, ένα δικαστικό σώμα που υπηρετεί τη δικαιοσύνη, ένα υπουργείο που υπηρετεί το αγαθό της υγείας των πολιτών, ένα υπουργείο που υπηρετεί προνομιακά τις αξίες της παιδείας και του ορθού λόγου.
Η παρούσα κατάσταση στην παιδεία υπερβαίνει τα όρια του σουρεαλισμού και κινείται προς την κατεδάφιση όλων όσα κατάφεραν με κόπο να χτίσουν οι κυβερνήσεις και οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων από το 1974 και μετά. Το Υπουργείο απλά αντικαθιστά ό,τι καταστρέφει με τη λέξη «διαβούλευση». Το χειρότερο όμως είναι ότι υιοθετεί πρακτικές που κατάφωρα αναιρούν ακόμα και τις ελάχιστα εναπομένουσες δικλείδες ασφαλείας ενός θεσμού που καλείται να υπηρετήσει τον ορθό λόγο. Τα παραδείγματα είναι, δυστυχώς, πάμπολλα. Επιλέγω τρία, πολύ πρόσφατα: την απάντηση του υπουργείου για την καθυστέρηση ενίσχυσης της έρευνας, το κείμενο των «32 απαντήσεων» του υπουργείου στην πρόσφατη ομόφωνη απόφαση της συνόδου των πρυτάνεων και την κατάργηση των αθλητικών σχολείων. Συγκεκριμένα:
(α) Το ποσοστό των δαπανών που πραγματοποιήθηκαν για το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς στον τομέα Έρευνας και Καινοτομίας ανέρχεται στο 0,4% των διαθέσιμων πόρων. Από τα 1.548 δισ. ευρώ, που προβλέπονται για έρευνα και καινοτομία, έχουν απορροφηθεί λίγο περισσότερα από 6 εκατομμύρια ευρώ! Τα στοιχεία προέκυψαν με αφορμή ερώτηση που κατέθεσαν ευρωβουλευτές της Ν.Δ. σχετικά με τις καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση των ερευνητικών προγραμμάτων «Θαλής» και «Αρχιμήδης». Το υπουργείο επικαλέστηκε, αφενός, τεχνικά προβλήματα στην ηλεκτρονική πλατφόρμα (πόσοι μήνες χρειάστηκαν για την επιδιόρθωσή της;) και, αφετέρου, την αντικατάσταση των μελών των επιτροπών αξιολόγησης με ελληνόφωνους επιστήμονες του εξωτερικού. Αν όμως οι καθυστερήσεις προέκυψαν λόγω της αντικατάστασης των μη ελληνόφωνων κριτών, γιατί το υπουργείο ζήτησε κατακαλόκαιρο την ολοκληρωτική συγγραφή των προτάσεων «Θαλής» στα αγγλικά;
(β) Η πρόσφατη ομόφωνη απόφαση της συνόδου των πρυτάνεων, που ξεκάθαρα απορρίπτει το κείμενο διαβούλευσης του υπουργείου, αποτελεί σταθμό για την ανώτατη εκπαίδευση. Πολλά είναι τα σημεία που χρειάζονται διευκρινήσεις, με πολλά μπορεί κανείς να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει. Το βασικό όμως είναι ότι σε εντυπωσιακά σύντομο χρονικό διάστημα η ακαδημαϊκή κοινότητα παράγει θετικές, συγκεκριμένες και συναινετικές προτάσεις για το μέλλον των πανεπιστημίων. Το υπουργείο απάντησε στην απόφαση της συνόδου με ένα βιαστικά γραμμένο κείμενο «32 θέσεων» που διατυπώνονται σε μορφή ερωταπαντήσεων. Το κείμενο βρίθει από συντακτικά και εκφραστικά λάθη, δογματικούς βερμπαλισμούς και ιδεοληπτική συνθηματολογία: «οι νέες δυνάμεις αριστείας», «ο ακαδημαϊκός ηγέτης», «τα καταξιωμένα πρόσωπα», «οι αδιάβλητες διαδικασίες αξιολόγησης» κ.λπ. Το υπουργείο απευθύνεται στην ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα ως ο Ισπανός εξερευνητής με τα καθρεφτάκια μπροστά στους υποτιθέμενα απολίτιστους ιθαγενείς.
(γ) Τα αθλητικά σχολεία καταργούνται ύστερα από τρεις δεκαετίες λειτουργίας με συνοπτικές διαδικασίες -ακολουθούν και τα μουσικά σχολεία. Το υπουργείο έκρινε, χωρίς ουσιαστική τεκμηρίωση, ότι είναι «αντιπαραγωγικά για τον αθλητισμό και αντιπαιδαγωγικά για την εκπαίδευση». Παράλληλα, εξήγγειλε την έναρξη διαβούλευσης για να βρεθούν, όπως λέει, νέοι τρόποι στήριξης του θεσμού!
H κατάσταση έχει πλέον φτάσει σε τέτοιο σημείο που κανένας γονέας, κανένας μαθητής και φοιτητής, κανένας εκπαιδευτικός οποιασδήποτε βαθμίδας δεν πιστεύει στις καλές προθέσεις του υπουργείου Καταστροφής της Παιδείας και Απαξίωσης της Αλήθειας. Αν η πολιτική του ηγεσία υπολογίζει στις αγαθές προθέσεις της κοινωνίας, απλά αυταπατάται όντας δέσμια της δικής της οργουελιανής προσέγγισης της αλήθειας.
Αναδημοσίευση από την Αυγή
Η οργάνωση του πολιτικού και πολιτειακού συστήματος των αστικών δημοκρατιών βασίζεται σε αρχές που προκύπτουν από κοινωνικές συγκρούσεις και συναινέσεις. Στις περισσότερες αστικές δημοκρατίες, η εξουσία κατανέμεται σε θεσμούς των οποίων η λειτουργία καλείται να υπηρετήσει συγκεκριμένες αξίες. Υπάρχει, για παράδειγμα, ένα δικαστικό σώμα που υπηρετεί τη δικαιοσύνη, ένα υπουργείο που υπηρετεί το αγαθό της υγείας των πολιτών, ένα υπουργείο που υπηρετεί προνομιακά τις αξίες της παιδείας και του ορθού λόγου.
Η παρούσα κατάσταση στην παιδεία υπερβαίνει τα όρια του σουρεαλισμού και κινείται προς την κατεδάφιση όλων όσα κατάφεραν με κόπο να χτίσουν οι κυβερνήσεις και οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων από το 1974 και μετά. Το Υπουργείο απλά αντικαθιστά ό,τι καταστρέφει με τη λέξη «διαβούλευση». Το χειρότερο όμως είναι ότι υιοθετεί πρακτικές που κατάφωρα αναιρούν ακόμα και τις ελάχιστα εναπομένουσες δικλείδες ασφαλείας ενός θεσμού που καλείται να υπηρετήσει τον ορθό λόγο. Τα παραδείγματα είναι, δυστυχώς, πάμπολλα. Επιλέγω τρία, πολύ πρόσφατα: την απάντηση του υπουργείου για την καθυστέρηση ενίσχυσης της έρευνας, το κείμενο των «32 απαντήσεων» του υπουργείου στην πρόσφατη ομόφωνη απόφαση της συνόδου των πρυτάνεων και την κατάργηση των αθλητικών σχολείων. Συγκεκριμένα:
(α) Το ποσοστό των δαπανών που πραγματοποιήθηκαν για το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς στον τομέα Έρευνας και Καινοτομίας ανέρχεται στο 0,4% των διαθέσιμων πόρων. Από τα 1.548 δισ. ευρώ, που προβλέπονται για έρευνα και καινοτομία, έχουν απορροφηθεί λίγο περισσότερα από 6 εκατομμύρια ευρώ! Τα στοιχεία προέκυψαν με αφορμή ερώτηση που κατέθεσαν ευρωβουλευτές της Ν.Δ. σχετικά με τις καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση των ερευνητικών προγραμμάτων «Θαλής» και «Αρχιμήδης». Το υπουργείο επικαλέστηκε, αφενός, τεχνικά προβλήματα στην ηλεκτρονική πλατφόρμα (πόσοι μήνες χρειάστηκαν για την επιδιόρθωσή της;) και, αφετέρου, την αντικατάσταση των μελών των επιτροπών αξιολόγησης με ελληνόφωνους επιστήμονες του εξωτερικού. Αν όμως οι καθυστερήσεις προέκυψαν λόγω της αντικατάστασης των μη ελληνόφωνων κριτών, γιατί το υπουργείο ζήτησε κατακαλόκαιρο την ολοκληρωτική συγγραφή των προτάσεων «Θαλής» στα αγγλικά;
(β) Η πρόσφατη ομόφωνη απόφαση της συνόδου των πρυτάνεων, που ξεκάθαρα απορρίπτει το κείμενο διαβούλευσης του υπουργείου, αποτελεί σταθμό για την ανώτατη εκπαίδευση. Πολλά είναι τα σημεία που χρειάζονται διευκρινήσεις, με πολλά μπορεί κανείς να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει. Το βασικό όμως είναι ότι σε εντυπωσιακά σύντομο χρονικό διάστημα η ακαδημαϊκή κοινότητα παράγει θετικές, συγκεκριμένες και συναινετικές προτάσεις για το μέλλον των πανεπιστημίων. Το υπουργείο απάντησε στην απόφαση της συνόδου με ένα βιαστικά γραμμένο κείμενο «32 θέσεων» που διατυπώνονται σε μορφή ερωταπαντήσεων. Το κείμενο βρίθει από συντακτικά και εκφραστικά λάθη, δογματικούς βερμπαλισμούς και ιδεοληπτική συνθηματολογία: «οι νέες δυνάμεις αριστείας», «ο ακαδημαϊκός ηγέτης», «τα καταξιωμένα πρόσωπα», «οι αδιάβλητες διαδικασίες αξιολόγησης» κ.λπ. Το υπουργείο απευθύνεται στην ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα ως ο Ισπανός εξερευνητής με τα καθρεφτάκια μπροστά στους υποτιθέμενα απολίτιστους ιθαγενείς.
(γ) Τα αθλητικά σχολεία καταργούνται ύστερα από τρεις δεκαετίες λειτουργίας με συνοπτικές διαδικασίες -ακολουθούν και τα μουσικά σχολεία. Το υπουργείο έκρινε, χωρίς ουσιαστική τεκμηρίωση, ότι είναι «αντιπαραγωγικά για τον αθλητισμό και αντιπαιδαγωγικά για την εκπαίδευση». Παράλληλα, εξήγγειλε την έναρξη διαβούλευσης για να βρεθούν, όπως λέει, νέοι τρόποι στήριξης του θεσμού!
H κατάσταση έχει πλέον φτάσει σε τέτοιο σημείο που κανένας γονέας, κανένας μαθητής και φοιτητής, κανένας εκπαιδευτικός οποιασδήποτε βαθμίδας δεν πιστεύει στις καλές προθέσεις του υπουργείου Καταστροφής της Παιδείας και Απαξίωσης της Αλήθειας. Αν η πολιτική του ηγεσία υπολογίζει στις αγαθές προθέσεις της κοινωνίας, απλά αυταπατάται όντας δέσμια της δικής της οργουελιανής προσέγγισης της αλήθειας.
Αναδημοσίευση από την Αυγή
Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010
Ανακοίνωση της Αυτόνομης Παρέμβασης για τις πορείες σε όλη την Ελλάδα
"Η αντίστροφη μέτρηση για την αντεργατική κυβερνητική πολιτική έχει αρχίσει. Ήρθε η ώρα που το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, μέσα από νέους μαζικούς ενωτικούς αγώνες, αξιοποιώντας όλες τις μορφές πάλης, θα οργανώσει την αντίσταση και την αντεπίθεση των εργαζομένων. Η ενίσχυση των μαζικών διαδικασιών βάσης μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία, η οργάνωση των αντιστάσεων σε κάθε χώρο δουλειάς, είναι καθήκον για κάθε εργαζόμενο που αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των στιγμών, ιδιαίτερα για όλες τις δυνάμεις της συνδικαλιστικής αριστεράς.
Η “Αυτόνομη Παρέμβαση” καταγγέλλει "την αστυνομική βία και τρομοκρατία, τις απρόκλητες επιθέσεις της αστυνομίας, τη χρήση χημικών και βίας απέναντι στα μπλοκ των συνδικάτων, τις μαζικές συλλήψεις και το κλίμα αστυνομοκρατίας που εκδηλώθηκε στην Αθήνα, αλλά και σε αρκετές απεργιακές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα. Επίσης καταγγέλλει "με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την επίθεση σε βάρος βουλευτή του ελληνικού Κοινοβουλίου".
Η “Αυτόνομη Παρέμβαση” καταγγέλλει "την αστυνομική βία και τρομοκρατία, τις απρόκλητες επιθέσεις της αστυνομίας, τη χρήση χημικών και βίας απέναντι στα μπλοκ των συνδικάτων, τις μαζικές συλλήψεις και το κλίμα αστυνομοκρατίας που εκδηλώθηκε στην Αθήνα, αλλά και σε αρκετές απεργιακές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα. Επίσης καταγγέλλει "με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την επίθεση σε βάρος βουλευτή του ελληνικού Κοινοβουλίου".
Ανακοίνωση οργάνωσης Θεσσαλονίκης
Η νεολαία Συνασπισμού Θεσσαλονίκης χαιρετίζει τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα και στη Θεσσαλονίκη. Οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις και μαζικές απεργίες της 15 Δεκέμβρη φανερώνουν με τον πιο καταφανή τρόπο την αντίδραση του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας στην πιο νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, και των πρόθυμων συμμάχων της.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αμήχανη να αντιμετωπίσει την οργή που εκφράστηκε στις πορείες της 15 Δεκέμβρη για ακόμη μια φορά επέλεξε το δρόμο της αδικαιολόγητης καταστολής και του άδικου ξυλοδαρμού διαδηλωτών. Αποκορύφωμα της καταστολής στη Θεσσαλονίκη ήταν το σπάσιμο της πορείας στα 2 με όργιο χημικών και κρότου-λάμψης, χτυπώντας το μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων και της νεολαίας Συνασπισμού. Στην προσπάθεια μας να συνενώσουμε τα κομμάτια της πορείας δεχθήκαμε νέα επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής με αποτέλεσμα να τραυματιστεί κόσμος, να γίνουν 20 προσαγωγές και αρκετά άτομα να βρεθούν στο νοσοκομείο, ανάμεσα τους και στέλεχος του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και στην πορεία αλληλεγγύης προς τους συλληφθέντες στη ΓΑΔΘ η στάση της αστυνομίας συνέχισε να είναι προκλητική.
Καταγγέλλουμε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που έντρομη απέναντι στις μαζικότατες διαδηλώσεις της 15 Δεκέμβρη επιλέγει τη φίμωση του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας που διεκδικεί τα δικαιώματα του. Πρέπει να καταλάβουν ότι δεν μας φοβίζουν αλλά μας εξοργίζουν.
Το μέλλον που μας ετοιμάζουν, δεν μας χωράει.
Νεολαία Συνασπισμού Θεσσαλονίκης
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αμήχανη να αντιμετωπίσει την οργή που εκφράστηκε στις πορείες της 15 Δεκέμβρη για ακόμη μια φορά επέλεξε το δρόμο της αδικαιολόγητης καταστολής και του άδικου ξυλοδαρμού διαδηλωτών. Αποκορύφωμα της καταστολής στη Θεσσαλονίκη ήταν το σπάσιμο της πορείας στα 2 με όργιο χημικών και κρότου-λάμψης, χτυπώντας το μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων και της νεολαίας Συνασπισμού. Στην προσπάθεια μας να συνενώσουμε τα κομμάτια της πορείας δεχθήκαμε νέα επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής με αποτέλεσμα να τραυματιστεί κόσμος, να γίνουν 20 προσαγωγές και αρκετά άτομα να βρεθούν στο νοσοκομείο, ανάμεσα τους και στέλεχος του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και στην πορεία αλληλεγγύης προς τους συλληφθέντες στη ΓΑΔΘ η στάση της αστυνομίας συνέχισε να είναι προκλητική.
Καταγγέλλουμε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που έντρομη απέναντι στις μαζικότατες διαδηλώσεις της 15 Δεκέμβρη επιλέγει τη φίμωση του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας που διεκδικεί τα δικαιώματα του. Πρέπει να καταλάβουν ότι δεν μας φοβίζουν αλλά μας εξοργίζουν.
Το μέλλον που μας ετοιμάζουν, δεν μας χωράει.
Νεολαία Συνασπισμού Θεσσαλονίκης
Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010
Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΝ για τη σημερινή ομιλία του υπουργού Χ.Παπουτσή στη Βουλή
Κατά άθλιο τρόπο ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ.Παπουτσής, αντί να απολογηθεί για την αναίτια και βίαιη επίθεση ενάντια στη Νεολαία Συνασπισμού και τον τραυματισμό του γραμματέα της Νεολαίας Συνασπισμού στο χώρο των δικαστηρίων, επιτίθεται με τη σειρά του στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα πια είναι ξεκάθαρο ποιος εκτρέφει την αστυνομική βία, ποιος αφιονίζει τα σώματα ασφαλείας και ποιος ενθαρρύνει την καταπάτηση των συνταγματικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Ο δρόμος του αυταρχισμού είναι ολισθηρός και η ευθύνη του Υπουργού που τον βαδίζει τεράστια.
To Γραφείο Τύπου
Τώρα πια είναι ξεκάθαρο ποιος εκτρέφει την αστυνομική βία, ποιος αφιονίζει τα σώματα ασφαλείας και ποιος ενθαρρύνει την καταπάτηση των συνταγματικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Ο δρόμος του αυταρχισμού είναι ολισθηρός και η ευθύνη του Υπουργού που τον βαδίζει τεράστια.
To Γραφείο Τύπου
Δίκτυο Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς - Aνακοίνωση για την Πανελλαδική Απεργία της 15ης Δεκεμβρίου
Η μεγαλειώδης συμμετοχή των εργαζομένων του ιδιωτικού και του δημοσίου τομέα στην χθεσινή πανελλαδική απεργία και στις απεργιακές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα αποτέλεσε μαζική αποδοκιμασία και καταγγελία της κυβερνητικής πολιτικής και άνοιξε μία νέα φάση σκληρών κοινωνικών συγκρούσεων του εργατικού κινήματος με τις αντεργατικές πολιτικές της κυβέρνησης και της τρόικας που τους υπαγορεύουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου.
Η κυβέρνηση κινητοποίησε όλους τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της, στους οποίους προστέθηκαν εκατοντάδες ασφαλίτες με πολιτικά – ορισμένοι με κουκούλες – που προκαλούσαν επεισόδια χτυπώντας και συλλαμβάνοντας αδιακρίτως διαδηλωτές στη διάρκεια και μετά το τέλος της πορείας. Με δακρυγόνα, ασφυξιογόνα, χειροβομβίδες κρότου λάμψης, ξυλοδαρμούς, μαζικές συλλήψεις και προσαγωγές στη ΓΑΔΑ, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ελπίζει ότι θα τρομοκρατήσει τον κόσμο και θα καταστείλει τη λαϊκή οργή. Η εγκληματική αντεργατική της πολιτική δεν θα περάσει!
Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει την απροκάλυπτη κρατική βία που θυμίζει μέρες κατοχής και ζητά να αφεθούν ελεύθεροι όλοι οι συλληφθέντες.
Συνεχίζουμε με κλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων μέχρι να φύγει η επικίνδυνη για το λαό και τη χώρα κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου και να ακυρωθεί το μνημόνιο και οι αντεργατικές πολιτικές.
Η κυβέρνηση, η Τρόικα και ο ΣΕΒ δεν είναι ανίκητοι. Στο τέλος οι εργαζόμενοι θα νικήσουν.
Δίκτυο Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς
Η κυβέρνηση κινητοποίησε όλους τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της, στους οποίους προστέθηκαν εκατοντάδες ασφαλίτες με πολιτικά – ορισμένοι με κουκούλες – που προκαλούσαν επεισόδια χτυπώντας και συλλαμβάνοντας αδιακρίτως διαδηλωτές στη διάρκεια και μετά το τέλος της πορείας. Με δακρυγόνα, ασφυξιογόνα, χειροβομβίδες κρότου λάμψης, ξυλοδαρμούς, μαζικές συλλήψεις και προσαγωγές στη ΓΑΔΑ, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ελπίζει ότι θα τρομοκρατήσει τον κόσμο και θα καταστείλει τη λαϊκή οργή. Η εγκληματική αντεργατική της πολιτική δεν θα περάσει!
Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει την απροκάλυπτη κρατική βία που θυμίζει μέρες κατοχής και ζητά να αφεθούν ελεύθεροι όλοι οι συλληφθέντες.
Συνεχίζουμε με κλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων μέχρι να φύγει η επικίνδυνη για το λαό και τη χώρα κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου και να ακυρωθεί το μνημόνιο και οι αντεργατικές πολιτικές.
Η κυβέρνηση, η Τρόικα και ο ΣΕΒ δεν είναι ανίκητοι. Στο τέλος οι εργαζόμενοι θα νικήσουν.
Δίκτυο Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς
Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010
ΑΝ ΗΜΑΣΤΕ Ο ΣΕΒ ΘΑ ΦΩΝΑΖΑΜΕ «ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑ» ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΜΩΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ
Σήμερα το πρωί, ημέρα ψήφισης του πολυνομοσχεδίου της κυβέρνησης που εγκαθιστά στην κοινωνία το σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα, δεκάδες μέλη της Νεολαίας Συνασπισμού γέμισαν τους δρόμους του κέντρου για να ενημερώσουν τους εργαζόμενους για την απεργία της Τετάρτης και τόλμησαν να κάνουν αυτό που οι βιομήχανοι και οι στενοί τους συνεργάτες – τα μέλη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ – δεν τολμούν να κάνουν δημόσια. Με εμφανώς χιουμοριστική διάθεση και υποδυόμενοι τους επιχειρηματίες – μέλη του ΣΕΒ φώναζαν συνθήματα όπως «Κάτω τα χέρια απ τα λεφτά μας», «Το Μνημόνιο είναι ευλογία» και ζητούσαν από την κυβέρνηση να καταργήσει τους μισθούς, να απαγορεύσει τις διαδηλώσεις και τις απεργίες, να θεσμοθετήσει την υποχρεωτική εργασία στις επιχειρήσεις χωρίς αμοιβή. Η απήχηση της δράσης από τον κόσμο ήταν πολύ μεγάλη γεγονός που καταδεικνύει ότι ο χρόνος της συναίνεσης στα μέτρα τελειώνει για την κυβέρνηση.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όμως επιμένει να συνεργάζεται στενά με το ΣΕΒ σε βάρος των εργαζομένων και των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων και με αφορμή το ΔΝΤ να προωθεί μέτρα που διαλύουν εργασιακά δικαιώματα και κοινωνικά κεκτημένα. Και για το λόγο αυτό θα μας βρουν απέναντί τους. Καλούμε τους εργαζόμενους και τη νεολαία να συμμετέχουν μαζικά στην αυριανή πανεργατική απεργία και στις μεγάλες διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις μαζί με τα σωματεία τους.
Το Γραφείο Τύπου
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όμως επιμένει να συνεργάζεται στενά με το ΣΕΒ σε βάρος των εργαζομένων και των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων και με αφορμή το ΔΝΤ να προωθεί μέτρα που διαλύουν εργασιακά δικαιώματα και κοινωνικά κεκτημένα. Και για το λόγο αυτό θα μας βρουν απέναντί τους. Καλούμε τους εργαζόμενους και τη νεολαία να συμμετέχουν μαζικά στην αυριανή πανεργατική απεργία και στις μεγάλες διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις μαζί με τα σωματεία τους.
Το Γραφείο Τύπου
Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010
Συγκέντρωση διαμαρτυρίας από τη νεολαία του ΣΥΝ κατά της αστυνομικής βίας
Συγκέντρωση διαμαρτυρίας πραγματοποίησαν έξω από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, μέλη της Νεολαίας του Συνασπισμού, αντιδρώντας στην επίθεση που δέχθηκε ο γραμματέας της Νεολαίας Συνασπισμού, Νάσος Ηλιόπουλος, αλλά και γενικότερα στην αστυνομική βία και τις πρακτικές που ακολουθήθηκαν κατά τη διάρκεια της πορείας της 6ης Δεκέμβρη, στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Μεταξύ των συγκεντρωμένων ήταν και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Θοδωρής Δρίτσας, ο οποίος δήλωσε ότι «αν δεν υπήρχε η σημερινή κινητοποίηση της Νεολαίας του ΣΥΝ μπροστά στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου δεν θα έδινε καμία συνέχεια στα τόσο σοβαρά και απαράδεκτα γεγονότα που συνέβησαν, τόσο κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης όσο και την επόμενη ημέρα μπροστά στα δικαστήρια της Ευελπίδων».
«Έχουμε μπροστά μας την εφαρμογή και τις συνέπειες του δόγματος της μηδενικής ανοχής. Συμπτωματικά δεν είχαμε πολύ βαρύτερους τραυματισμούς. Ο Νάσος Ηλιόπουλος θα μπορούσε να είχε υποστεί πολύ πιο βαριά βλάβη από αυτή που υπέστη στη σωματική του ακεραιότητα και είναι βέβαιο ότι αυτή η κυβέρνηση επιστρατεύει την αστυνομική βία ως το κύριο ή και το μόνο όπλο για τις κινητοποιήσεις της κοινωνίας και τις νεολαίας», τόνισε.
Σημειώνεται ότι αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούμενη από τον βουλευτή Θοδωρή Δρίτσα, το μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ, Τ. Κορωνάκη και μέλη του ΚΣ της Νεολαίας Συνασπισμού συναντήθηκε με τον υφυπουργό Προστασίας του Πολίτη, Μ. Όθωνα, ο οποίος, σύμφωνα με την αντιπροσωπεία, «δεσμεύτηκε ότι η υπόθεση θα διερευνηθεί σε βάθος και ότι ο υπουργός, Χρήστος Παπουτσής θα απαντήσει την επόμενη εβδομάδα στην σχετική επίκαιρη ερώτηση της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ, Ηρώς Διώτη».
Από το TVXS
London calling..
Πρωτοφανείς για τα βρετανικά δεδομένα συγκρούσεις ανάμεσα σε διαδηλωτές και αστυνομικούς πραγματοποιήθηκαν χθες έξω από το Κοινοβούλιο της χώρας στο κέντρο του Λονδίνου την ώρα της συζήτησης του νομοσχεδίου που μεταξύ άλλων τριπλασιάζει τα πανεπιστημιακά δίδακτρα. Οι φοιτητές προσπάθησαν πολλές φορές να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό, ενώ οι αστυνομικοί επιχείρησαν να διαλύσουν τους διαδηλωτές χτυπώντας με γκλομπ και πραγματοποιώντας πολλές συλλήψεις.
Σύμφωνα με νοσοκομειακές πηγές, 19 άτομα μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο εξαιτίας των συγκρούσεων. Η βρετανική αστυνομία ανέφερε ότι τρεις από αυτούς ήταν αστυνομικοί. Στην ανακοίνωσή της αναφέρει επίσης ότι οι διαδηλωτές χρησιμοποίησαν εναντίον των ανδρών της "καπνογόνα, ραβδιά, μπαστούνια του μπιλιάρδου και πιστόλια πέιντμπολ". Υπάρχουν πληροφορίες ότι διαδηλωτές πέταξαν κάτω από το άλογό του έναν αστυνομικό τραυματίζοντας τον.
Οι φοιτητές, που υπολογίζονταν σε 20.000, προσπάθησαν επανειλημμένα να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό που από νωρίς είχε στηθεί έξω από το Κοινοβούλιο. Πολλοί διαδηλωτές κρατούσαν πανό που έγραφαν "Μηδενίστε τα πανεπιστημιακά δίδακτρα και τις μειώσεις δαπανών". Διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν χθες και σε πολλές άλλες πόλεις της Βρετανίας εκτός του Λονδίνου. Ο πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Φοιτητών Άαρον Πόρτερ κάλεσε τους βουλευτές "να πάρουν μια έντιμη απόφαση και να καταψηφίσουν τις καταστροφικές προτάσεις της κυβέρνησης".
Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, τουλάχιστον πέντε βουλευτές του Συντηρητικού Κόμματος επρόκειτο να καταψηφίσουν το νομοσχέδιο, το οποίο προβλέπει αύξηση διδάκτρων από το ποσό των τριών χιλιάδων λιρών ετησίως στις εννέα χιλιάδες λίρες. Πολλοί περισσότεροι ανεμένετο να είναι οι βουλευτές των Φιλελεύθερων Δημοκρατών που δεν θα ευθυγραμμίζονταν με την επίσημη γραμμή, μεταξύ των οποίων και ο υπ' αριθμός δύο στην ιεραρχία του κόμματος, Σάιμον Χιουζ.
Ανοίγοντας την ιδιαίτερα θορυβώδη συνεδρίαση, ο υπουργός Επιχειρήσεων Βινς Κέιμπλ υποστήριξε στην εισήγησή του ότι η "δίκαιη", όπως την χαρακτήρισε αύξηση των διδάκτρων θα "διασφαλίσει την ύπαρξη πανεπιστημίων υψηλής ποιότητας, θα συμβάλει στην αντιμετώπιση του δημόσιου ελλείμματος και θα εισαγάγει ένα πιο προοδευτικό σύστημα στις εισφορές των φοιτητών, βασισμένο στη δυνατότητα του καθενός να πληρώσει".
Σύμφωνα με νοσοκομειακές πηγές, 19 άτομα μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο εξαιτίας των συγκρούσεων. Η βρετανική αστυνομία ανέφερε ότι τρεις από αυτούς ήταν αστυνομικοί. Στην ανακοίνωσή της αναφέρει επίσης ότι οι διαδηλωτές χρησιμοποίησαν εναντίον των ανδρών της "καπνογόνα, ραβδιά, μπαστούνια του μπιλιάρδου και πιστόλια πέιντμπολ". Υπάρχουν πληροφορίες ότι διαδηλωτές πέταξαν κάτω από το άλογό του έναν αστυνομικό τραυματίζοντας τον.
Οι φοιτητές, που υπολογίζονταν σε 20.000, προσπάθησαν επανειλημμένα να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό που από νωρίς είχε στηθεί έξω από το Κοινοβούλιο. Πολλοί διαδηλωτές κρατούσαν πανό που έγραφαν "Μηδενίστε τα πανεπιστημιακά δίδακτρα και τις μειώσεις δαπανών". Διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν χθες και σε πολλές άλλες πόλεις της Βρετανίας εκτός του Λονδίνου. Ο πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Φοιτητών Άαρον Πόρτερ κάλεσε τους βουλευτές "να πάρουν μια έντιμη απόφαση και να καταψηφίσουν τις καταστροφικές προτάσεις της κυβέρνησης".
Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, τουλάχιστον πέντε βουλευτές του Συντηρητικού Κόμματος επρόκειτο να καταψηφίσουν το νομοσχέδιο, το οποίο προβλέπει αύξηση διδάκτρων από το ποσό των τριών χιλιάδων λιρών ετησίως στις εννέα χιλιάδες λίρες. Πολλοί περισσότεροι ανεμένετο να είναι οι βουλευτές των Φιλελεύθερων Δημοκρατών που δεν θα ευθυγραμμίζονταν με την επίσημη γραμμή, μεταξύ των οποίων και ο υπ' αριθμός δύο στην ιεραρχία του κόμματος, Σάιμον Χιουζ.
Ανοίγοντας την ιδιαίτερα θορυβώδη συνεδρίαση, ο υπουργός Επιχειρήσεων Βινς Κέιμπλ υποστήριξε στην εισήγησή του ότι η "δίκαιη", όπως την χαρακτήρισε αύξηση των διδάκτρων θα "διασφαλίσει την ύπαρξη πανεπιστημίων υψηλής ποιότητας, θα συμβάλει στην αντιμετώπιση του δημόσιου ελλείμματος και θα εισαγάγει ένα πιο προοδευτικό σύστημα στις εισφορές των φοιτητών, βασισμένο στη δυνατότητα του καθενός να πληρώσει".
Ανακοίνωση Νεολαίας Συνασπισμού Βόλου
Οι μεγαλειώδεις πορείες τις 6ης Δεκεμβρίου σε ολόκληρη τη χώρα έδηξαν με ξεκάθαρο τρόπο ότι η κοινωνία(νεολαία –εργαζόμενοι) δεν μπορεί άλλο να αντέξει την καταπίεση και την εκμετάλλευση που υφίσταται από την πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και των διεθνών της Συμμάχων ΔΝΤ-ΕΕ, μέσα από το μνημόνιο της χρεωκοπίας της κοινωνίας. Το ΠΑΣΟΚ από την δική του πλευρά απάντησε σε όλους αυτούς που διεκδικούν το κεφάλαιο να μην υπερβεί την κρίση του στις δικές τους πλάτες μέσα από ένα πρωτοφανές όργιο κρατικής καταστολής. Τόνοι χημικών, ξυλοδαρμοί διαδηλωτών, δεκάδες προσαγωγές και συλλήψεις ήταν μόνο μερικά από τα μέσα που επιστράτευσε το κράτος για να φοβίσει και να καταστείλει το μαζικό λαϊκό κίνημα που στέφεται ενάντια στις πολιτικές του.
Η κυβέρνηση το φετινό Δεκέμβρη έδειξε πόσο φοβάται ακόμα και την ανάμνηση μιας εξεγερμένης κοινωνίας όπως αυτής του Δεκέμβρη του 2008, ειδικά σήμερα που η επίθεση αναδιανομής υπέρ του κεφαλαίου σε εργαζόμενους και νεολαία αποχτά απίστευτη βαρβαρότητα, ειδικά αύτη η κυβέρνηση που στηρίζετε σε μια σιωπηρή παρόλα αυτά ασταθείς συμφωνία υποταγείς φόβου με μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Συνεπώς προσπαθεί με κάθε μέσο και τρόπο να καταστείλει εκ τον προτέρων, με σκοπό να θωρακιστεί για το αύριο, κάθε οργανικό κομμάτι της εξεγερσιακής εκείνης περιόδου του Δεκέμβρη. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται οι πολλαπλές απροκάλυπτες επιθέσεις της αστυνομίας ενάντια στην νεολαία Συνασπισμού, και με απώτερο στόχο την αποδυνάμωση του λαϊκού μαζικού κινήματος.
Επίθεση Πρώτη: Μετά το τέλος της πορείας της 6ης Δεκέμβρη το συγκροτημένο και περιφρουρημένο μπλοκ της οργάνωσής μας στη συμβολή των οδών Χαριλάου Τρικούπη και Ακαδημίας καθώς πήγαινε να διαλυθεί στα γραφεία της οργάνωσης δέχτηκε βάναυση και απρόκλητη επίθεση από δύο διμοιρίες των ΜΑΤ. Διμοιρίες οι οποίες κυριολεκτικά διέσχισαν το μπλοκ στα δύο, «θερίζοντας» με ρόπαλα και ασπίδες τον κόσμο και ρίχνοντας από απόσταση αναπνοής με φυσούνες χημικά στα πρόσωπά συντρόφων. Αποτέλεσμα ο τραυματισμός συντρόφων και συντροφισσών, που μεταφέρθηκαν για ράμματα και πρώτες βοήθειες στο νοσοκομείο.
Επίθεση Δεύτερη: Το ίδιο βράδυ της 6ης Δεκέμβρη τα γραφεία της Νεολαίας Συνασπισμού στην οδό Θεμιστοκλέους 52 δέχτηκαν επίθεση διαδοχικά από δύο διμοιρίες των ΜΑΤ που προσπάθησαν να εισβάλουν στο χώρο, εγκλωβίζοντας μέσα μέλη της οργάνωσης. Οι άνδρες των ΜΑΤ που βρίσκονταν στην συμβολή των οδών Θεμιστοκλέους και Κωλέττη, στις 11μμ με χυδαίο αλλά και εξαιρετικά ανησυχητικό υβρεολόγιο απευθύνθηκαν στα μέλη της οργάνωσης που βρίσκονταν στον πρώτο όροφο των γραφείων, λέγοντάς τους ότι θα βρεθούν στη θέση του δολοφονημένου Αλέξανδρου, φώναζαν ότι «θα έχουμε και άλλον 15 χρόνο νεκρό”, κλώτσαγαν την πόρτα και χτυπούσαν τα κουδούνια ουρλιάζοντας ότι θα “ανέβουν πάνω και θα κάνουν τη γιάφκα(!) λίμπα”, κραύγαζαν “Ζήτω ο Άδωνις Γεωργιάδης” και εθνικιστικούς ύμνους. Το ίδιο σκηνικό ακολούθησε και μετά την αλλαγή βάρδιας, με την νέα διμοιρία να συνεχίζει από εκεί που άφησε η προηγούμενη, φανερώνοντας ότι δεν πρόκειται απλώς για κάποιους… «θερμοκέφαλους» αλλά για την τακτική που συνειδητά επέλεξε η αστυνομική και πολιτική ηγεσία να ακολουθήσει.
Επίθεση Τρίτη: Η συγκέντρωση αλληλεγγύης που καλούσε η Νεολαία Συνασπισμού για τους συλληφθέντες της χτεσινής πορείας για τα δύο χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δέχτηκε το πρωί της τρίτης βάναυση επίθεση από την αστυνομία στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων. Κατά τη διάρκεια της βάναυσης επιχείρησης ξυλοδαρμού και απώθησης, δολοφονική επίθεση δέχτηκε και ο γραμματέας της Νεολαίας Συνασπισμού Νάσος Ηλιόπουλος, ο οποίος τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι, στην προσπάθεια του να αποτρέψει τις βιαιότητες της αστυνομίας και έχοντας δηλώσει την ιδιότητα του. Όμως οι δυνάμεις καταστολής δεν τελείωσαν εκεί το δολοφονικό έργο τους αφού στη συνέχεια δεν επέτρεπαν την διέλευση του ασθενοφόρου για να μεταφερθεί ο αναίσθητος και αιμόφυρτος Σύντροφος Ηλιόπουλος στο Νοσοκομείο. Επίσης χτυπημένος από τους αστυνομικούς είναι και ο Κώστας Μαρματάκης, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας της Κεντρικής Επιτροπής του Συνασπισμού, καθώς και ο άλλος ένας σύντροφός από τη νεολαία.
Οι τρείς αυτές επιθέσεις ποιοτικά αναβαθμίζουν την κρατική καταστολή, με μια πολιτική νεολαία ενός κόμματος με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση να στοχοποιείτε. Οι επιθέσεις αυτές σε συνδυασμό με την προχθεσινή εκτεταμένη χρήση χημικών, το ξύλο, τους δεκάδες τραυματισμούς φοιτητών και τις συλλήψεις στο σωρό καθιστούν πλέον φανερή την επιδίωξη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να δημιουργήσει κλίμα τρομοκρατίας του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος και να στοχοποιήσει τις οργανώσεις της αριστεράς. Στόχο της να τσακίσει τα δικαιώματα των εργαζόμενων και της νεολαίας σε εκπαίδευση και εργασία και να σαρώσει ότι έχει απομείνει όρθιο από δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες. Εντούτοις το μαζικό Λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να τρομοκρατηθεί αλλά να συνεχίσει ακόμα πιο εντατικά την προσπάθεια για να μαζικοποιηθεί περεταίρω και να αναπτύξει στο εσωτερικό του δεσμούς αλληλεγγύης, με σκοπό την ανατροπή του μνημονίου και των εκφραστών του.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ξέρει ότι οι χείμαρροι της λαϊκής οργής πλησιάζουν στην ώρα που θα γίνουν ποτάμι ορμητικό που θα παρασύρει στο διάβα του μαζί με αυτή, τους συμμάχους της , και τον πολιτικό της προϊστάμενο το μεγάλο Κεφάλαιο, προχωρώντας προς μια άλλη κοινωνία και οικονομία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, προς το σοσιαλισμό με Ελευθερία και Δημοκρατία.
Η κυβέρνηση το φετινό Δεκέμβρη έδειξε πόσο φοβάται ακόμα και την ανάμνηση μιας εξεγερμένης κοινωνίας όπως αυτής του Δεκέμβρη του 2008, ειδικά σήμερα που η επίθεση αναδιανομής υπέρ του κεφαλαίου σε εργαζόμενους και νεολαία αποχτά απίστευτη βαρβαρότητα, ειδικά αύτη η κυβέρνηση που στηρίζετε σε μια σιωπηρή παρόλα αυτά ασταθείς συμφωνία υποταγείς φόβου με μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Συνεπώς προσπαθεί με κάθε μέσο και τρόπο να καταστείλει εκ τον προτέρων, με σκοπό να θωρακιστεί για το αύριο, κάθε οργανικό κομμάτι της εξεγερσιακής εκείνης περιόδου του Δεκέμβρη. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται οι πολλαπλές απροκάλυπτες επιθέσεις της αστυνομίας ενάντια στην νεολαία Συνασπισμού, και με απώτερο στόχο την αποδυνάμωση του λαϊκού μαζικού κινήματος.
Επίθεση Πρώτη: Μετά το τέλος της πορείας της 6ης Δεκέμβρη το συγκροτημένο και περιφρουρημένο μπλοκ της οργάνωσής μας στη συμβολή των οδών Χαριλάου Τρικούπη και Ακαδημίας καθώς πήγαινε να διαλυθεί στα γραφεία της οργάνωσης δέχτηκε βάναυση και απρόκλητη επίθεση από δύο διμοιρίες των ΜΑΤ. Διμοιρίες οι οποίες κυριολεκτικά διέσχισαν το μπλοκ στα δύο, «θερίζοντας» με ρόπαλα και ασπίδες τον κόσμο και ρίχνοντας από απόσταση αναπνοής με φυσούνες χημικά στα πρόσωπά συντρόφων. Αποτέλεσμα ο τραυματισμός συντρόφων και συντροφισσών, που μεταφέρθηκαν για ράμματα και πρώτες βοήθειες στο νοσοκομείο.
Επίθεση Δεύτερη: Το ίδιο βράδυ της 6ης Δεκέμβρη τα γραφεία της Νεολαίας Συνασπισμού στην οδό Θεμιστοκλέους 52 δέχτηκαν επίθεση διαδοχικά από δύο διμοιρίες των ΜΑΤ που προσπάθησαν να εισβάλουν στο χώρο, εγκλωβίζοντας μέσα μέλη της οργάνωσης. Οι άνδρες των ΜΑΤ που βρίσκονταν στην συμβολή των οδών Θεμιστοκλέους και Κωλέττη, στις 11μμ με χυδαίο αλλά και εξαιρετικά ανησυχητικό υβρεολόγιο απευθύνθηκαν στα μέλη της οργάνωσης που βρίσκονταν στον πρώτο όροφο των γραφείων, λέγοντάς τους ότι θα βρεθούν στη θέση του δολοφονημένου Αλέξανδρου, φώναζαν ότι «θα έχουμε και άλλον 15 χρόνο νεκρό”, κλώτσαγαν την πόρτα και χτυπούσαν τα κουδούνια ουρλιάζοντας ότι θα “ανέβουν πάνω και θα κάνουν τη γιάφκα(!) λίμπα”, κραύγαζαν “Ζήτω ο Άδωνις Γεωργιάδης” και εθνικιστικούς ύμνους. Το ίδιο σκηνικό ακολούθησε και μετά την αλλαγή βάρδιας, με την νέα διμοιρία να συνεχίζει από εκεί που άφησε η προηγούμενη, φανερώνοντας ότι δεν πρόκειται απλώς για κάποιους… «θερμοκέφαλους» αλλά για την τακτική που συνειδητά επέλεξε η αστυνομική και πολιτική ηγεσία να ακολουθήσει.
Επίθεση Τρίτη: Η συγκέντρωση αλληλεγγύης που καλούσε η Νεολαία Συνασπισμού για τους συλληφθέντες της χτεσινής πορείας για τα δύο χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δέχτηκε το πρωί της τρίτης βάναυση επίθεση από την αστυνομία στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων. Κατά τη διάρκεια της βάναυσης επιχείρησης ξυλοδαρμού και απώθησης, δολοφονική επίθεση δέχτηκε και ο γραμματέας της Νεολαίας Συνασπισμού Νάσος Ηλιόπουλος, ο οποίος τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι, στην προσπάθεια του να αποτρέψει τις βιαιότητες της αστυνομίας και έχοντας δηλώσει την ιδιότητα του. Όμως οι δυνάμεις καταστολής δεν τελείωσαν εκεί το δολοφονικό έργο τους αφού στη συνέχεια δεν επέτρεπαν την διέλευση του ασθενοφόρου για να μεταφερθεί ο αναίσθητος και αιμόφυρτος Σύντροφος Ηλιόπουλος στο Νοσοκομείο. Επίσης χτυπημένος από τους αστυνομικούς είναι και ο Κώστας Μαρματάκης, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας της Κεντρικής Επιτροπής του Συνασπισμού, καθώς και ο άλλος ένας σύντροφός από τη νεολαία.
Οι τρείς αυτές επιθέσεις ποιοτικά αναβαθμίζουν την κρατική καταστολή, με μια πολιτική νεολαία ενός κόμματος με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση να στοχοποιείτε. Οι επιθέσεις αυτές σε συνδυασμό με την προχθεσινή εκτεταμένη χρήση χημικών, το ξύλο, τους δεκάδες τραυματισμούς φοιτητών και τις συλλήψεις στο σωρό καθιστούν πλέον φανερή την επιδίωξη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να δημιουργήσει κλίμα τρομοκρατίας του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος και να στοχοποιήσει τις οργανώσεις της αριστεράς. Στόχο της να τσακίσει τα δικαιώματα των εργαζόμενων και της νεολαίας σε εκπαίδευση και εργασία και να σαρώσει ότι έχει απομείνει όρθιο από δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες. Εντούτοις το μαζικό Λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να τρομοκρατηθεί αλλά να συνεχίσει ακόμα πιο εντατικά την προσπάθεια για να μαζικοποιηθεί περεταίρω και να αναπτύξει στο εσωτερικό του δεσμούς αλληλεγγύης, με σκοπό την ανατροπή του μνημονίου και των εκφραστών του.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ξέρει ότι οι χείμαρροι της λαϊκής οργής πλησιάζουν στην ώρα που θα γίνουν ποτάμι ορμητικό που θα παρασύρει στο διάβα του μαζί με αυτή, τους συμμάχους της , και τον πολιτικό της προϊστάμενο το μεγάλο Κεφάλαιο, προχωρώντας προς μια άλλη κοινωνία και οικονομία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, προς το σοσιαλισμό με Ελευθερία και Δημοκρατία.
Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010
Τρομο- κρατική Επίθεση στα γραφεία της Νεολαίας Συνασπισμού
Χθες το βράδυ μετά το μαζικό συλλαλητήριο για τα δύο χρόνια από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, τα γραφεία της οργάνωσής μας στην οδό Θεμιστοκλέους 52 δέχτηκαν επίθεση διαδοχικά από δύο διμοιρίες των ΜΑΤ που προσπάθησαν να εισβάλουν στο χώρο, εγκλωβίζοντας μέσα μέλη της Νεολαίας ΣΥΝ. Οι άνδρες των ΜΑΤ που βρίσκονταν στην συμβολή των οδών Θεμιστοκλέους και Κωλέττη, στις 11μμ με χυδαίο αλλά και εξαιρετικά ανησυχητικό υβρεολόγιο απευθύνθηκαν στα μέλη της οργάνωσης που βρίσκονταν στον πρώτο όροφο των γραφείων, λέγοντάς τους ότι θα βρεθούν στη θέση του δολοφονημένου Αλέξανδρου, φώναζαν ότι «θα έχουμε και άλλον 15 χρόνο νεκρό”, κλώτσαγαν την πόρτα και χτυπούσαν τα κουδούνια ουρλιάζοντας ότι θα “ανέβουν πάνω και θα κάνουν τη γιάφκα(!) λίμπα”, κραύγαζαν “Ζήτω ο Άδωνις Γεωργιάδης” και εθνικιστικούς ύμνους. Το ίδιο σκηνικό ακολούθησε και μετά την αλλαγή βάρδιας, με την νέα διμοιρία να συνεχίζει από εκεί που άφησε η προηγούμενη, φανερώνοντας ότι δεν πρόκειται απλώς για κάποιους… «θερμοκέφαλους» αλλά για την τακτική που συνειδητά επέλεξε η αστυνομική και πολιτική ηγεσία να ακολουθήσει.
Αυτό άλλωστε μαρτυρεί η σύνολη χθεσινή συμπεριφορά των δυνάμεων καταστολής. Ο «απολογισμός» των επιθέσεων στα μέλη της Νεολαίας ΣΥΝ στη χθεσινή διαδήλωση περιλαμβάνει τρεις συντρόφισσες που τραυματίστηκαν στο κεφάλι από κλομπ αστυνομικών στην οδό Πανεπιστημίου, οι οποίες μάλιστα κατέληξαν στο νοσοκομείο για ράμματα, ενώ επίθεση δέχτηκε το συγκροτημένο και περιφρουρημένο μπλοκ της οργάνωσής μας στη συμβολή των οδών Χαριλάου Τρικούπη και Ακαδημίας καθώς πήγαινε να διαλυθεί στα γραφεία της οργάνωσης, όταν δύο διμοιρίες των ΜΑΤ αποφάσισαν να το διασχίσουν, «θερίζοντας» με ρόπαλα και ασπίδες τον κόσμο και ρίχνοντας χημικά με φυσούνα στα πρόσωπά μας από απόσταση αναπνοής.
Η χθεσινή εκτεταμένη χρήση χημικών, το ξύλο και οι δεκάδες τραυματισμοί φοιτητών, οι συλλήψεις στο σωρό δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά: Είναι πλέον φανερό ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιδιώκει να δημιουργήσει κλίμα τρομοκρατίας του εργατικού και νεολαϊστικού κινήματος και στοχοποίησης των οργανώσεων της αριστεράς με στόχο να τσάκισει τα δικαιώματα των εργαζόμενων και της νεολαίας σε εκπαίδευση και εργασία και να σαρώσει ό,τι έχει απομείνει όρθιο από τα δημοκρατικά μας δικαιώματα και τις ελευθερίες.
Αναμένουμε την απερίφραστη καταδίκη της επίθεσης που δέχτηκαν τα γραφεία πολιτικής νεολαίας από διμοιρίες των ΜΑΤ και την παραδειγματική τιμωρία των δραστών.
Αναγνωρίζουμε ως μόνο χρέος μας τη συσπείρωση όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων απέναντι στην επικίνδυνη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που επιχειρεί μια βίαιη διέξοδο από την κρίση με ισοπεδωμένα τα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας.
Το Γραφείο τύπου
Αυτό άλλωστε μαρτυρεί η σύνολη χθεσινή συμπεριφορά των δυνάμεων καταστολής. Ο «απολογισμός» των επιθέσεων στα μέλη της Νεολαίας ΣΥΝ στη χθεσινή διαδήλωση περιλαμβάνει τρεις συντρόφισσες που τραυματίστηκαν στο κεφάλι από κλομπ αστυνομικών στην οδό Πανεπιστημίου, οι οποίες μάλιστα κατέληξαν στο νοσοκομείο για ράμματα, ενώ επίθεση δέχτηκε το συγκροτημένο και περιφρουρημένο μπλοκ της οργάνωσής μας στη συμβολή των οδών Χαριλάου Τρικούπη και Ακαδημίας καθώς πήγαινε να διαλυθεί στα γραφεία της οργάνωσης, όταν δύο διμοιρίες των ΜΑΤ αποφάσισαν να το διασχίσουν, «θερίζοντας» με ρόπαλα και ασπίδες τον κόσμο και ρίχνοντας χημικά με φυσούνα στα πρόσωπά μας από απόσταση αναπνοής.
Η χθεσινή εκτεταμένη χρήση χημικών, το ξύλο και οι δεκάδες τραυματισμοί φοιτητών, οι συλλήψεις στο σωρό δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά: Είναι πλέον φανερό ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιδιώκει να δημιουργήσει κλίμα τρομοκρατίας του εργατικού και νεολαϊστικού κινήματος και στοχοποίησης των οργανώσεων της αριστεράς με στόχο να τσάκισει τα δικαιώματα των εργαζόμενων και της νεολαίας σε εκπαίδευση και εργασία και να σαρώσει ό,τι έχει απομείνει όρθιο από τα δημοκρατικά μας δικαιώματα και τις ελευθερίες.
Αναμένουμε την απερίφραστη καταδίκη της επίθεσης που δέχτηκαν τα γραφεία πολιτικής νεολαίας από διμοιρίες των ΜΑΤ και την παραδειγματική τιμωρία των δραστών.
Αναγνωρίζουμε ως μόνο χρέος μας τη συσπείρωση όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων απέναντι στην επικίνδυνη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που επιχειρεί μια βίαιη διέξοδο από την κρίση με ισοπεδωμένα τα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας.
Το Γραφείο τύπου
Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010
6/12/2010: ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την εξέγερση της νεολαίας, χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες γέμισαν ξανά τους δρόμους στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα, υπενθυμίζοντας ότι οι λόγοι που τους έβγαλαν εκείνο το Δεκέμβρη στο δρόμο υπάρχουν ακόμα. Και μάλιστα τώρα είναι ακόμα περισσότεροι! Παρά το κλίμα τρομοκρατίας που καλλιεργεί εδώ και μέρες η κυβέρνηση, με την απαγόρευση της κυκλοφορίας στο κέντρο και την καταστολή, η μαθητική νεολαία δε φοβήθηκε και συμμετείχε μαζικά στις διαδηλώσεις πανελλαδικά.
Δύο χρόνια μετά, στην εποχή του Μνημονίου και της πιο σκληρής επίθεσης στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας, οι μαθητές δείχνουν ότι δεν είναι διατεθειμένοι να χαρίσουν το μέλλον τους σε κανένα, ότι το ποτήρι της οργής του Δεκέμβρη είναι γεμάτο και έτοιμο να ξεχειλίσει. Το μήνυμα των σημερινών μαχητικών διαδηλώσεων είναι σαφές. Καλούμε τους εργαζόμενους και τη νεολαία να συμμετέχουν μαζικά στις διαδηλώσεις των επόμενων ημερών με αποκορύφωση την πανεργατική απεργία στις 15 Δεκέμβρη, για να ανατρέψουμε στην πράξη τα μέτρα της πιο σκληρής νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης. Η λάμψη της εξέγερσης είναι παντοτινή.
Το Γραφείο τύπου
Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010
Το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για τη δεύτερη επέτειο από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου
«Με αφορμή τη δεύτερη θλιβερή επέτειο της εν ψυχρώ δολοφονίας του Έλληνα δεκαπεντάχρονου μαθητή, Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από την Ελληνική Αστυνομία, στις 6 Δεκεμβρίου 2008, η Ευρωπαϊκή Αριστερά εκφράζει την απεριόριστη στήριξή της στα νεολαιίστικα κινήματα σε όλη την Ευρώπη, που αγωνίζονται για αξιοπρεπή ζωή, εκπαίδευση και εργασία, ενάντια στην επισφάλεια, τις ιδιωτικοποιήσεις και την κρατική καταστολή. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά χαιρετίζει την αγωνιζόμενη νεολαία και επιθυμεί να αποτελέσει χρήσιμο πολιτικό και κινηματικό εργαλείο για την πραγματοποίηση των στόχων της, τους οποίους μοιραζόμαστε πλήρως στο σχέδιό μας για μια άλλη Ευρώπη.
Παρίσι, 4 Δεκεμβρίου 2010
Το 3ο Συνέδριο του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς».
Χίλιες λέξεις για τον Δεκέμβρη
Της Σίσσυς Βελισσαρίου
Σε άρθρο μου για τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008 (Αυγή 12.4.09) είχα κάνει δυο απαισιόδοξες εκτιμήσεις που νομίζω ότι ισχύουν ακόμα.
Η πρώτη ήταν ότι η ριζοσπαστική Αριστερά θα αδυνατούσε να πει «πρεκάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε!». Αποδείχτηκε έτσι ότι, πράγματι, η Αριστερά δεν μπορεί να εκπροσωπήσει πολιτικά το υποκείμενο δράσης που αναδείχτηκε τότε: ένα υποκείμενο ταξικό, χωρίς όμως να εξαντλείται στην έννοια «τάξη», πολιτισμικό χωρίς να ορίζεται αποκλειστικά από τις ποικίλες ταυτότητες, νεανικό χωρίς να ερμηνεύεται μόνο από την ηλικία· εν ολίγοις, ένα μαζικό, μη συνεκτικό και μη ενιαίο υποκείμενο. Όσοι/ες από τη νεολαία δεν κατέφυγαν έκτοτε στην ασφάλεια και τη θαλπωρή των εναλλακτικών life style ή δεν έμειναν να καταναλώνουν παθητικά την οργή που συνεχίζει να σιγοβράζει, πύκνωσαν τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Εξού η τότε εκτίμηση για την «παράδοση» του πιο δυναμικού κομματιού σε αναρχικές συλλογικότητες «που δίνουν τη ψευδαίσθηση στον κόσμο που τις ακολουθεί ότι είναι πρωταγωνιστές της ιστορίας ενώ είναι απλώς πρωταγωνιστές των βραδινών ειδήσεων», ισχύει στο ακέραιο. Το στοίχημα, λοιπόν, η δική μας Αριστερά να μετατρέψει τη νεολαία από αντικείμενο εκμετάλλευσης σε επαναστατικό υποκείμενο προς το παρόν έχει χαθεί: Μας λένε κατάμουτρα με ποικίλους τρόπους, «είσαστε όλοι ίδιοι», το «άλλο» πρόσωπο του συστήματος, δηλ. κατεστημένο.
Στο ερώτημα όμως αν έχει μείνει τίποτα από τον Δεκέμβριο του 2008 η απάντηση είναι πιο περίπλοκη: τίποτα και πολλά. Τίποτα, διότι η οργή δεν αποκρυσταλλώθηκε σε συλλογική δράση: το φτύσιμο του συστήματος επιστρέφει ως η - κατά τον Ζίζεκ - αρχαία μορφή του πολιτικού, που είναι το μίσος για τον Άλλον [“Multiculturalism, or, the Cultural Logic of Multinational Capitalism,” New Left Review 227 (1997): (36)] ή απλώς παίρνει τη μορφή αυτοαναλώμενου πάθους, δηλ. αυτού που συνδέει τον καταναλωτισμό με τη μεταμοντέρνα πολιτική (Richard Sennett, Η κουλτούρα του νέου καπιταλισμού, Αθήνα, 2006, 160-80). Αυτό που ίσως έμεινε ακόμα είναι η ανάμνηση της βίας στους δρόμους, όπως αυτή αναπαράγεται σε κάθε ευκαιρία από τα ΜΜΕ, ώστε να αποσπάται η συναίνεση του λαού στην ίδια του την εκμετάλλευση μέσω του φόβου. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις έχει χαθεί η ευκαιρία για την ανατροπή. Είναι όμως πραγματικά έτσι;
Η σύγκρουση εμφιλοχωρεί στο κοινωνικό σώμα όσο η εκμετάλλευση, οι ανισότητες και η καταπίεση οξύνονται στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό. Εφόσον το τέρας με τη μορφή του Μνημονίου καταβροχθίζει με εξοντωτικούς ρυθμούς όχι μόνον κοινωνικές τάξεις, ηλικιακές ομάδες, μετανάστες, ανθρώπους εντός και εκτός των τειχών, αλλά και ολόκληρα κράτη, η ανατροπή είναι πάντα δυνατή. Αυτό, σε πείσμα της μεταμοντέρνας θεωρίας που έχει εξαλείψει την ταξική πάλη από την ιστορία και αντ΄ αυτής μιλά για επί μέρους και άρα αφομοιώσιμες αντιστάσεις, έχοντας εξαφανίσει εδώ και πολλές δεκαετίες την ίδια τη λέξη «σύγκρουση».
Σε πείσμα λοιπόν της κυρίαρχης ομάδας των οργανικών διανοουμένων του συστήματος και των συγκροτημάτων του, που μέχρι τώρα είχαν καταφέρει θαυμαστά να κάνουν τον καπιταλισμό αόρατο, όπως άλλωστε και το ίδιο το υποκείμενο της αντίστασης, η νεολαία στην χώρα μας ξέρει πολύ καλά. Τι; Ότι το μέλλον της έχει λεηλατηθεί, διότι είναι η πρώτη γενιά στην ευρωπαϊκή ιστορία, με εξαίρεση τα παιδιά του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς της. Ξέρει ότι είναι μια «καταδικασμένη γενιά» εξαιτίας της ανεργίας ή της εργασίας σε συνθήκες απόλυτης δουλείας χωρίς τα στοιχειώδη συνδικαλιστικά και ανθρώπινα δικαιώματα. Το μέλλον της ζοφερό διότι υψώνεται το σκιάχτρο της μετανάστευσης και η βεβαιότητα ότι θα φυτοζωεί στο πατρικό σπίτι. Θα πρέπει να ζήσει χωρίς να καταναλώνει τα αγαθά στα οποία το σύστημα και οι γονείς την είχαν μεθοδικά εθίσει, κατανάλωση σαν υποκατάστατο μιας αυθεντικής ζωής που χάθηκε πριν καν υπάρξει στην εικονική πραγματικότητα σχέσεων και καταστάσεων. Καλείται σε υποταγή από ισχυρούς ιδεολογικούς μηχανισμούς σε διατεταγμένη υπηρεσία για να μας πείσουν ότι λόγω Μνημονίου η χώρα μας είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, άρα και υπό αναίρεση όλες οι κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης. Η κρατική καταστολή γενικεύεται διότι «ο άνθρωπος που αντιμετωπίστηκε από την εξουσία ως καταναλωτής σε περιόδους ευημερίας, σε εποχή ανέχειας γίνεται αντικείμενο αστυνόμευσης» (Δουζίνας, Εποχή 27/6/10, 30). Άλλωστε, λόγω της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης», οι κατασταλτικοί μηχανισμοί αποκτούν βαρύνουσα ιδεολογική λειτουργία, αυξάνοντας σταδιακά την εξάρτηση του κοινωνικού σώματος από τις ουσίες που αυτοί του διοχετεύουν: μισαλλοδοξία, περιχαράκωση, ανασφάλεια, κακία.
Στην Ελλάδα μπορεί το κοινωνικό σώμα να είναι εν υπνώσει - όχι βεβαίως για πολύ και ούτε βεβαίως παντού. Όμως ο κόσμος έχει πάρει φωτιά και η Αθήνα ήταν αυτή που άναψε την πρώτη σπίθα: είτε είναι Ιταλοί και Άγγλοι φοιτητές, που ξεχνώντας την πατροπαράδοτη αγγλική ευγένεια τα κάνουν λαμπόγυαλο, είτε Γάλλοι μαθητές που ξεχύνονται στους δρόμους γιατί γνωρίζουν ότι η σύνταξη στα 62 θα χαραχτεί ανεξίτηλα στις δικές τους ζωές. «Είμαστε όλοι Έλληνες», κατά τον ενορατικό τίτλο άρθρου της Liberation της 11ης Δεκεμβρίου 2008. Με αυτή την έννοια ο Δεκέμβριος του 2008 μας έχει αφήσει πολλά διότι έχει ήδη παράγει ιστορία. Το αν όμως η εξέγερση θα γίνει επανάσταση εδώ ή αλλού, εξαρτάται και από το αν η Αριστερά αρθεί στο ύψος της ιστορικής αναγκαιότητας. Αν, δηλαδή, αποβάλλοντας τον μικροαστικό εκφυλισμό της, κατανοήσει ότι πρέπει να αρχίσει και πάλι τη μεγάλη αφήγηση.
Σε άρθρο μου για τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008 (Αυγή 12.4.09) είχα κάνει δυο απαισιόδοξες εκτιμήσεις που νομίζω ότι ισχύουν ακόμα.
Η πρώτη ήταν ότι η ριζοσπαστική Αριστερά θα αδυνατούσε να πει «πρεκάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε!». Αποδείχτηκε έτσι ότι, πράγματι, η Αριστερά δεν μπορεί να εκπροσωπήσει πολιτικά το υποκείμενο δράσης που αναδείχτηκε τότε: ένα υποκείμενο ταξικό, χωρίς όμως να εξαντλείται στην έννοια «τάξη», πολιτισμικό χωρίς να ορίζεται αποκλειστικά από τις ποικίλες ταυτότητες, νεανικό χωρίς να ερμηνεύεται μόνο από την ηλικία· εν ολίγοις, ένα μαζικό, μη συνεκτικό και μη ενιαίο υποκείμενο. Όσοι/ες από τη νεολαία δεν κατέφυγαν έκτοτε στην ασφάλεια και τη θαλπωρή των εναλλακτικών life style ή δεν έμειναν να καταναλώνουν παθητικά την οργή που συνεχίζει να σιγοβράζει, πύκνωσαν τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Εξού η τότε εκτίμηση για την «παράδοση» του πιο δυναμικού κομματιού σε αναρχικές συλλογικότητες «που δίνουν τη ψευδαίσθηση στον κόσμο που τις ακολουθεί ότι είναι πρωταγωνιστές της ιστορίας ενώ είναι απλώς πρωταγωνιστές των βραδινών ειδήσεων», ισχύει στο ακέραιο. Το στοίχημα, λοιπόν, η δική μας Αριστερά να μετατρέψει τη νεολαία από αντικείμενο εκμετάλλευσης σε επαναστατικό υποκείμενο προς το παρόν έχει χαθεί: Μας λένε κατάμουτρα με ποικίλους τρόπους, «είσαστε όλοι ίδιοι», το «άλλο» πρόσωπο του συστήματος, δηλ. κατεστημένο.
Στο ερώτημα όμως αν έχει μείνει τίποτα από τον Δεκέμβριο του 2008 η απάντηση είναι πιο περίπλοκη: τίποτα και πολλά. Τίποτα, διότι η οργή δεν αποκρυσταλλώθηκε σε συλλογική δράση: το φτύσιμο του συστήματος επιστρέφει ως η - κατά τον Ζίζεκ - αρχαία μορφή του πολιτικού, που είναι το μίσος για τον Άλλον [“Multiculturalism, or, the Cultural Logic of Multinational Capitalism,” New Left Review 227 (1997): (36)] ή απλώς παίρνει τη μορφή αυτοαναλώμενου πάθους, δηλ. αυτού που συνδέει τον καταναλωτισμό με τη μεταμοντέρνα πολιτική (Richard Sennett, Η κουλτούρα του νέου καπιταλισμού, Αθήνα, 2006, 160-80). Αυτό που ίσως έμεινε ακόμα είναι η ανάμνηση της βίας στους δρόμους, όπως αυτή αναπαράγεται σε κάθε ευκαιρία από τα ΜΜΕ, ώστε να αποσπάται η συναίνεση του λαού στην ίδια του την εκμετάλλευση μέσω του φόβου. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις έχει χαθεί η ευκαιρία για την ανατροπή. Είναι όμως πραγματικά έτσι;
Η σύγκρουση εμφιλοχωρεί στο κοινωνικό σώμα όσο η εκμετάλλευση, οι ανισότητες και η καταπίεση οξύνονται στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό. Εφόσον το τέρας με τη μορφή του Μνημονίου καταβροχθίζει με εξοντωτικούς ρυθμούς όχι μόνον κοινωνικές τάξεις, ηλικιακές ομάδες, μετανάστες, ανθρώπους εντός και εκτός των τειχών, αλλά και ολόκληρα κράτη, η ανατροπή είναι πάντα δυνατή. Αυτό, σε πείσμα της μεταμοντέρνας θεωρίας που έχει εξαλείψει την ταξική πάλη από την ιστορία και αντ΄ αυτής μιλά για επί μέρους και άρα αφομοιώσιμες αντιστάσεις, έχοντας εξαφανίσει εδώ και πολλές δεκαετίες την ίδια τη λέξη «σύγκρουση».
Σε πείσμα λοιπόν της κυρίαρχης ομάδας των οργανικών διανοουμένων του συστήματος και των συγκροτημάτων του, που μέχρι τώρα είχαν καταφέρει θαυμαστά να κάνουν τον καπιταλισμό αόρατο, όπως άλλωστε και το ίδιο το υποκείμενο της αντίστασης, η νεολαία στην χώρα μας ξέρει πολύ καλά. Τι; Ότι το μέλλον της έχει λεηλατηθεί, διότι είναι η πρώτη γενιά στην ευρωπαϊκή ιστορία, με εξαίρεση τα παιδιά του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς της. Ξέρει ότι είναι μια «καταδικασμένη γενιά» εξαιτίας της ανεργίας ή της εργασίας σε συνθήκες απόλυτης δουλείας χωρίς τα στοιχειώδη συνδικαλιστικά και ανθρώπινα δικαιώματα. Το μέλλον της ζοφερό διότι υψώνεται το σκιάχτρο της μετανάστευσης και η βεβαιότητα ότι θα φυτοζωεί στο πατρικό σπίτι. Θα πρέπει να ζήσει χωρίς να καταναλώνει τα αγαθά στα οποία το σύστημα και οι γονείς την είχαν μεθοδικά εθίσει, κατανάλωση σαν υποκατάστατο μιας αυθεντικής ζωής που χάθηκε πριν καν υπάρξει στην εικονική πραγματικότητα σχέσεων και καταστάσεων. Καλείται σε υποταγή από ισχυρούς ιδεολογικούς μηχανισμούς σε διατεταγμένη υπηρεσία για να μας πείσουν ότι λόγω Μνημονίου η χώρα μας είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, άρα και υπό αναίρεση όλες οι κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης. Η κρατική καταστολή γενικεύεται διότι «ο άνθρωπος που αντιμετωπίστηκε από την εξουσία ως καταναλωτής σε περιόδους ευημερίας, σε εποχή ανέχειας γίνεται αντικείμενο αστυνόμευσης» (Δουζίνας, Εποχή 27/6/10, 30). Άλλωστε, λόγω της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης», οι κατασταλτικοί μηχανισμοί αποκτούν βαρύνουσα ιδεολογική λειτουργία, αυξάνοντας σταδιακά την εξάρτηση του κοινωνικού σώματος από τις ουσίες που αυτοί του διοχετεύουν: μισαλλοδοξία, περιχαράκωση, ανασφάλεια, κακία.
Στην Ελλάδα μπορεί το κοινωνικό σώμα να είναι εν υπνώσει - όχι βεβαίως για πολύ και ούτε βεβαίως παντού. Όμως ο κόσμος έχει πάρει φωτιά και η Αθήνα ήταν αυτή που άναψε την πρώτη σπίθα: είτε είναι Ιταλοί και Άγγλοι φοιτητές, που ξεχνώντας την πατροπαράδοτη αγγλική ευγένεια τα κάνουν λαμπόγυαλο, είτε Γάλλοι μαθητές που ξεχύνονται στους δρόμους γιατί γνωρίζουν ότι η σύνταξη στα 62 θα χαραχτεί ανεξίτηλα στις δικές τους ζωές. «Είμαστε όλοι Έλληνες», κατά τον ενορατικό τίτλο άρθρου της Liberation της 11ης Δεκεμβρίου 2008. Με αυτή την έννοια ο Δεκέμβριος του 2008 μας έχει αφήσει πολλά διότι έχει ήδη παράγει ιστορία. Το αν όμως η εξέγερση θα γίνει επανάσταση εδώ ή αλλού, εξαρτάται και από το αν η Αριστερά αρθεί στο ύψος της ιστορικής αναγκαιότητας. Αν, δηλαδή, αποβάλλοντας τον μικροαστικό εκφυλισμό της, κατανοήσει ότι πρέπει να αρχίσει και πάλι τη μεγάλη αφήγηση.
Ανακοίνωση της Νεολαίας Συνασπισμού για τη σημερινή πορεία και την επιθεση των δυνάμεων καταστολής
Χαιρετίζουμε τη μαζικότατη σημερινή πανελλαδική φοιτητική πορεία που διεξήχθη στο κέντρο της Αθήνας, ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που προωθεί η υπουργός Παιδείας.
Μια πορεία της οποίας η μαζικότητα και η δυναμικότητα τρομοκράτησε τόσο πολύ την κυβέρνηση και τους υποστηρικτές της που τους ανάγκασαν να χρησιμοποιήσουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, οι οποίοι με ωμή βία και χημικά προσπάθησαν να φιμώσουν τη φωνή των χιλιάδων φοιτητών που διαδήλωναν ειρηνικά. Οι δυνάμεις καταστολής, χωρίς κανένα πρόσχημα, έσπασαν μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων, ξυλοκοπώντας και ποδοπατώντας αιμόφυρτους φοιτητές και προσέφυγαν σε συλλήψεις 5 διαδηλωτών, εκ των οποίων ο ένας νοσηλεύεται στο νοσοκομείο.
Η σημερινή καταστολή είναι μια ξεκάθαρη ένδειξη για το πώς αντιλαμβάνεται η υπουργός το διάλογο εντός της πανεπιστημιακής κοινότητας αλλά και το πώς αντιμετωπίζει τα κομμάτια αυτά της πανεπιστημιακής κοινότητας που διαφωνούν με τις πολιτικές της. Τέτοιες προκλητικές ενέργειες εκ μέρους της αστυνομίας σε φοιτητική πορεία είχαμε να δούμε από το Μάρτη του 2007, όπου το φοιτητικό κίνημα κατάφερε να ανατρέψει την τότε εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Καταδικάζουμε την ωμή αστυνομική βία και απαντάμε πως το φοιτητικό κίνημα, επειδή ακριβώς έχει συγκροτηθεί σε νικηφόρα βάση, δεν τρομοκρατείται από συλλήψεις και δακρυγόνα Συνεχίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις στο δρόμο που χάραξαν οι αγώνες ενάντια στην αναθεώρηση του Άρθρου16 με μαζικές κινητοποιήσεις, όπως η σημερινή, για την ανατροπή του Μνημονίου της εκπαίδευσης, για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.
Μια πορεία της οποίας η μαζικότητα και η δυναμικότητα τρομοκράτησε τόσο πολύ την κυβέρνηση και τους υποστηρικτές της που τους ανάγκασαν να χρησιμοποιήσουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, οι οποίοι με ωμή βία και χημικά προσπάθησαν να φιμώσουν τη φωνή των χιλιάδων φοιτητών που διαδήλωναν ειρηνικά. Οι δυνάμεις καταστολής, χωρίς κανένα πρόσχημα, έσπασαν μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων, ξυλοκοπώντας και ποδοπατώντας αιμόφυρτους φοιτητές και προσέφυγαν σε συλλήψεις 5 διαδηλωτών, εκ των οποίων ο ένας νοσηλεύεται στο νοσοκομείο.
Η σημερινή καταστολή είναι μια ξεκάθαρη ένδειξη για το πώς αντιλαμβάνεται η υπουργός το διάλογο εντός της πανεπιστημιακής κοινότητας αλλά και το πώς αντιμετωπίζει τα κομμάτια αυτά της πανεπιστημιακής κοινότητας που διαφωνούν με τις πολιτικές της. Τέτοιες προκλητικές ενέργειες εκ μέρους της αστυνομίας σε φοιτητική πορεία είχαμε να δούμε από το Μάρτη του 2007, όπου το φοιτητικό κίνημα κατάφερε να ανατρέψει την τότε εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Καταδικάζουμε την ωμή αστυνομική βία και απαντάμε πως το φοιτητικό κίνημα, επειδή ακριβώς έχει συγκροτηθεί σε νικηφόρα βάση, δεν τρομοκρατείται από συλλήψεις και δακρυγόνα Συνεχίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις στο δρόμο που χάραξαν οι αγώνες ενάντια στην αναθεώρηση του Άρθρου16 με μαζικές κινητοποιήσεις, όπως η σημερινή, για την ανατροπή του Μνημονίου της εκπαίδευσης, για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.
Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010
Ανακοίνωση του γραφείου τύπου σχετικά με την κινητοπoίηση στη Λάρισα
H τρομοκρατία δεν μας σταματά
Στις 8 Δεκέμβρη του 2008 , εν μέσω της εξέγερσης και κατά τη διάρκεια μεγαλειωδών κινητοποιήσεων για τα δεδομένα της πόλης, συλλαμβάνονται στη Λάρισα 19 νέοι, 11 εκ των οποίων είναι ανήλικοι μαθητές/τριες και οδηγούνται στον εισαγγελέα.
Οι κατηγορίες ,βασισμένες σε πανομοιότυπες καταθέσεις αστυνομικών , χωρίς αποδεικτικά στοιχεία και χωρίς ταυτοποίηση προσώπου και πράξης, απαγγέλλονται με βάση τον τρομονόμο. Μεταξύ άλλων , οι νέοι κατηγορούνται για συγκρότηση δομημένης και με διαρκή δράση ομάδας/εγκληματικής οργάνωσης, η οποία λειτουργούσε σε οργανωμένη βάση και με κατανεμημένους ρόλους, με διαρκή λειτουργία προς τα έξω, που επεδίωκε την διάπραξη εμπρησμών… η οποία δεν σχηματίστηκε περιστασιακά αλλά με μόνιμο και σταθερό χαρακτήρα και με υποδομή τέτοιας έκτασης και δυναμικής, που διέθετε ποικίλα τεχνικά μέσα πάσης φύσεως.
Στη 1 Δεκέμβρη του 2009 συλλαμβάνονται 4 φοιτητές ως ύποπτοι λόγω εμφάνισης, με μόνο ενοχοποιητικό στοιχείο το ότι βρίσκινταν κοντά σε λαϊκή όπου είχαν μοιραστεί τρόφιμα μετά από απαλλοτρίωση σε σούπερ μάρκετ της Λάρισας στις 11/2/2009. Για μια ακόμη φορά οι νέοι κατηγορούνται βάσει των διατάξεων του τρομονόμου.
Και τα δύο περιστατικά , αλλά και χιλιάδες άλλα υπογραμμίζουν το συνολικότερο δόγμα καταστολής και τρομοκράτησης της νεολαίας, η οποία κατά την εξέγερση του Δεκέμβρη αλλά και μετέπειτα βγήκε δυναμικά στο προσκήνιο.
Η εν ψυχρώ δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου , η δολοφονική επίθεση ενάντια στην Κ. Κούνεβα , η άγρια καταστολή , το κλίμα τρομοκρατίας και οι χιλιάδες συλληφθέντες δεν μπορούν παρά να μην τονίζουν την βάρβαρη επίθεση που δέχεται ο κόσμος της νεολαίας και της εργασίας από το ελληνικό και ξένο κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκφραστές του. Ειδικά σήμερα που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, χρησιμοποιώντας τον μηχανισμό στήριξης ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ καταργεί κατακτήσεις και δικαιώματα ενός αιώνα, συνεχίζοντας την ίδια επίθεση, η τρομοκράτηση της κοινωνίας και ειδικότερα της νεολαίας δεν πρέπει να περάσει.
Να αθωωθούν οι νέοι που δικάζονται στις 1 και 9 Δεκέμβρη. Καμία εφαρμογή, κατάργηση του τρομονόμου.
Στις 8 Δεκέμβρη του 2008 , εν μέσω της εξέγερσης και κατά τη διάρκεια μεγαλειωδών κινητοποιήσεων για τα δεδομένα της πόλης, συλλαμβάνονται στη Λάρισα 19 νέοι, 11 εκ των οποίων είναι ανήλικοι μαθητές/τριες και οδηγούνται στον εισαγγελέα.
Οι κατηγορίες ,βασισμένες σε πανομοιότυπες καταθέσεις αστυνομικών , χωρίς αποδεικτικά στοιχεία και χωρίς ταυτοποίηση προσώπου και πράξης, απαγγέλλονται με βάση τον τρομονόμο. Μεταξύ άλλων , οι νέοι κατηγορούνται για συγκρότηση δομημένης και με διαρκή δράση ομάδας/εγκληματικής οργάνωσης, η οποία λειτουργούσε σε οργανωμένη βάση και με κατανεμημένους ρόλους, με διαρκή λειτουργία προς τα έξω, που επεδίωκε την διάπραξη εμπρησμών… η οποία δεν σχηματίστηκε περιστασιακά αλλά με μόνιμο και σταθερό χαρακτήρα και με υποδομή τέτοιας έκτασης και δυναμικής, που διέθετε ποικίλα τεχνικά μέσα πάσης φύσεως.
Στη 1 Δεκέμβρη του 2009 συλλαμβάνονται 4 φοιτητές ως ύποπτοι λόγω εμφάνισης, με μόνο ενοχοποιητικό στοιχείο το ότι βρίσκινταν κοντά σε λαϊκή όπου είχαν μοιραστεί τρόφιμα μετά από απαλλοτρίωση σε σούπερ μάρκετ της Λάρισας στις 11/2/2009. Για μια ακόμη φορά οι νέοι κατηγορούνται βάσει των διατάξεων του τρομονόμου.
Και τα δύο περιστατικά , αλλά και χιλιάδες άλλα υπογραμμίζουν το συνολικότερο δόγμα καταστολής και τρομοκράτησης της νεολαίας, η οποία κατά την εξέγερση του Δεκέμβρη αλλά και μετέπειτα βγήκε δυναμικά στο προσκήνιο.
Η εν ψυχρώ δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου , η δολοφονική επίθεση ενάντια στην Κ. Κούνεβα , η άγρια καταστολή , το κλίμα τρομοκρατίας και οι χιλιάδες συλληφθέντες δεν μπορούν παρά να μην τονίζουν την βάρβαρη επίθεση που δέχεται ο κόσμος της νεολαίας και της εργασίας από το ελληνικό και ξένο κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκφραστές του. Ειδικά σήμερα που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, χρησιμοποιώντας τον μηχανισμό στήριξης ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ καταργεί κατακτήσεις και δικαιώματα ενός αιώνα, συνεχίζοντας την ίδια επίθεση, η τρομοκράτηση της κοινωνίας και ειδικότερα της νεολαίας δεν πρέπει να περάσει.
Να αθωωθούν οι νέοι που δικάζονται στις 1 και 9 Δεκέμβρη. Καμία εφαρμογή, κατάργηση του τρομονόμου.
Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010
Τεράστια συμμετοχή στην γενική απεργία στην Πορτογαλία
Για τη μεγαλύτερη απεργία στην ιστορία της χώρας κάνουν λόγο οι Πορτογάλοι συνδικαλιστές, καθώς εκτιμάται ότι η χθεσινή γενική απεργία ξεπέρασε σε μαζικότητα κάθε ανάλογη κινητοποίηση του παρελθόντος. Η απεργία παρέλυσε ολοκληρωτικά τις συγκοινωνίες και διέκοψε την παροχή υπηρεσιών από τον τομέα της Παιδείας και της Υγείας μέχρι τον τραπεζικό τομέα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα άγρια μέτρα λιτότητας που προβλέπει ο νέος προϋπολογισμός.
Τα πορτογαλικά συνδικάτα επέλεξαν να μην πραγματοποιήσουν μεγάλες πορείες και συγκεντρώσεις, αντίθετα οργάνωσαν πικετοφορίες σε πολλούς χώρους εργασίας. Ο γενικός γραμματέας του κύριου συνδικάτου UGT, Τζοάο Προένσα εξέφρασε την ικανοποίησή του για την επιτυχία της απεργίας. "Είναι η πιο μεγάλη απεργία που έγινε ποτέ, πιο σημαντική από αυτήν του 1988" δήλωσε.
"Οι εργαζόμενοι πληρώνουν την κρίση, όχι οι τραπεζίτες και οι μέτοχοι των μεγάλων εταιρειών. Αυτή είναι μια απεργία εναντίον της δεξιάς πολιτικής, για να ζητήσουμε πολιτική που να υπηρετεί τον πορτογαλικό λαό" δήλωσε στη διάρκεια μιας από τις κινητοποιήσεις ο 65χρονος συνταξιούχος Λεάντρο Μαρτίνς.
Τα δύο κύρια πορτογαλικά συνδικάτα, CGTP και UGT, τα οποία ενώθηκαν για πρώτη φορά μετά από 22 χρόνια, ζήτησαν την πραγματοποίηση της γενικής απεργίας σε διαμαρτυρία για την πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης, η οποία έχει στόχο να μειώσει το δημόσιο έλλειμμα και να καθησυχάσει τις αγορές. Η τελευταία γενική απεργία με τη συμμετοχή και των δύο είχε πραγματοποιηθεί το 1988.
Από την πλευρά της, η υπουργός Εργασίας Χελένα Αντρέ χαρακτήρισε "πολύ περιορισμένη" την κινητοποίηση στον ιδιωτικό τομέα σημειώνοντας ότι η εκτίμησή της "στηρίζεται στην κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος, η οποία δεν μειώθηκε". Σύμφωνα με την υπουργό, ο τομέας "που επηρεάστηκε πιο πολύ" από τη γενική απεργία είναι αυτός των μεταφορών.
Η τελευταία γενική απεργία στην Πορτογαλία έγινε τον Μάιο του 2007, αλλά είχε διοργανωθεί τότε μόνο από το CGTP, που πρόσκειται στο Κομμουνιστικό Κόμμα, σε διαμαρτυρία για την πολιτική λιτότητας της πρώτης κυβέρνησης Ζοζέ Σόκρατες, που είχε και πάλι στόχο την αντιμετώπιση του ελλείμματος.
Η απεργία πραγματοποιήθηκε δύο ημέρες πριν από την ψηφοφορία στο Κοινοβούλιο για τον προϋπολογισμό, ο οποίος αναμένεται να εγκριθεί δεδομένου ότι το δεξιό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα δεν θα καταψηφίσει τα μέτρα που εισηγείται η κυβέρνηση μειοψηφίας του Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010
Όπως κάθε χρόνο. Όπως ποτέ ξανά
Αν υπάρχει κάτι που πιο πεσματικά από όλα αρνείται να πεθάνει, αυτό είναι τα κλισέ. Όπως το “Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι ακόμη επίκαιρα”, που μας οδηγεί κάθε χρόνο στο να αναλύουμε την επικαιρότητα πάνω στο τρίπτυχο “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία”, ψάνχνοντας τις αντιστοιχίες του τότε με το τώρα. Άλλοτε αυθεντικά και άλλοτε σχεδόν εκβιάζοντας την πραγματικότητα. Φέτος όμως, το πράγμα χρειάζεται ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια. Όχι για να βρούμε τους κοινούς τόπους. Κάθε άλλο. Αυτοί είναι περισσότεροι από ποτέ, κατά δεκάδες στριμώχνονται μέσα στο μυαλό μας. Αυτό που είναι δύσκολο και κρίσιμο, είναι από όλα αυτά να διακρίνουμε όσα πράγματι συνδέουν τις δύο περιόδους, τα πραγματικά γεγονότα τους και όχι τις θολωμένες οπτικές τους. Ας εξηγηθούμε.
Πρώτο. Παραθέτουμε μια σειρά από μέτρα. “Μείωση μισθών και χαμηλό κόστος εργασίας για προσέγγιση ξένων επενδύσεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αύξηση ορίου απολύσεων, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών και ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης, κατάργηση της επικουρικής σύνταξης, κατάργηση επιδομάτων και δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα”. Πρόκειται για τα μέτρα της κυβέρνησης Παπανδρέου, σωστά; Μόνο που τα ίδια μέτρα επιχείρησε να επιβάλει η δικτατορία της Επταετίας! Επομένως, έχουμε σήμερα μια μορφή Χούντας; Αυτός είναι ο κοινός τόπος; Λάθος. Σήμερα έχουμε αστική δημοκρατία. Και αυτό κάνει το πράγμα πολύ πιο σύνθετο. Πάμε παρακάτω.
Δεύτερο. Τι τύπου δημοκρατία έχουμε λοιπόν; Κάποια δημοκρατία-”απάτη”; Ένα προκάλυμα μίας αποικιοκρατίας; Έχουμε αναίρεση της εθνικής μας ανεξαρτησίας; Και πάλι όχι. Αυτό όμως, (παραδόξως!) είναι εν μέρει ένας κοινός τόπος των δύο περιόδων. Διότι όπως ξέρουμε πια από τον Νίκο Πουλανταζά, οι δικτατορίες περισσότερο από δομές αμερικανοκρατίας ήταν καπιταλιστικά κράτη εκτάκτου ανάγκης. Ήταν ο τρόπος για να απαντήσει μία μερίδα του (εγχώριου!) κεφαλαίου στους κινδύνους της ταξικής πάλης. Έτσι και σήμερα, η Τρόικα και το Μνημόνιο δεν εκφράζουν κάποια υποδούλωση της Ελλάδας, αλλά τις επιθυμίες της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της χώρας.
Τρίτο. Αν δεν υπάρχει λοιπόν απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, τι έχουμε; Όταν η κοινοβουλευτική πλειοψηφία αποφασίζει πως τα νέα οικονομικά μέτρα δεν θα εγκρίνονται πλέον από τη Βουλή, αλλά θα αποφασίζονται απευθείας από τον Υπουργό Οικονομίας, δεν υπάρχει θέμα εθνικής ανεξαρτησίας, αλλά απώλεια λαϊκής κυριαρχίας! Δεν έχουμε Κατοχή, έχουμε μία μεγάλη αντιδημοκρατική εκτροπή, την κλασική τάση της αστικής τάξης να κάνει τεράστιες εκπτώσεις προκειμένου να προστατεύσει τα συμφέροντα της. Κάποιος άλλος, λοιπόν, πρέπει να προστατεύσει τη δημοκρατία...
Κι έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Με τη Μεταπολίτευση να κλονίζεται μπροστά στη μετάλαξη της. Και τι να πεις σήμερα για το “Ψωμί”, που μας το κλέβουν “για το καλό μας”. Τι να πεις για την “Παιδεία”, όταν η κ. Διαμαντοπούλου θέλει να τελειώνει με “το Πανεπιστήμιο της Μεταπολίτευσης”; Τι να πεις για την “Ελευθερία”, όταν από τις τόσες “ελευθερίες” που γκρεμίζονται από το βάθρο, μόνη της πάει να μείνει η “ελευθερία της αγοράς”; Όμως σήμερα δεν έχουμε Χούντα. Έχουμε μία δημοκρατία ποτισμένη με το αίμα των παλιών και των επόμενων γενιών. Για αυτό και ένα μόνο μένει να πούμε. “Μια τελευταία λέξη χρωστάς στον εαυτό σου. Αντίσταση. Το κρίμα στο λαιμό σου!”
Το editorial του ειδικού τεύχους της Ενέδρας για το Πολυτεχνείο
Αποσπάσματα από το ομώνυμο βιβλίο της Μάρως Δούκα
Η αρχαία σκουριά
Αποσπάσματα από το ομώνυμο βιβλίο της Μάρως Δούκα
Κι εγώ που θ’ αντιστέκομαι στα συνθήματα και στους εύκολους μελλοντισμούς, εγώ επίσης θα τους ανακινώ δακρύβρεχτους μέσα μου, επειδή αδύνατο να ξεχάσω πάνω στον πάγκο ένα παιδί γεμάτο αίματα στο στήθος. Το κοιτάζαμε και δεν ξέραμε πώς να το βοηθήσουμε. Αυτό γελούσε και μας έδινε κουράγιο κι εμείς κοιτάζαμε τους κόκκινους λεκέδες σαν υπνωτισμένοι. Το δέναν να σταματήσει η αιμορραγία κι αλλού ζουλούσαν τα τραύματα κι έβγαιναν αφροί. Έβλεπα το συνάδελφο δίπλα μου που έχωνε στις πληγές τα χέρια του. Το αίμα με τύφλωνε. Με το πρόσχημα ότι λιποθυμώ, βγήκα απ’ την αίθουσα όπου είχαμε στήσει το πρόχειρο ιατρείο. Έτρεξα στην καγκελόπορτα. Το θωρακισμένο της Αστυνομίας έριχνε από την Γ΄ Σεπτεμβρίου. Σκορπισμένοι εδώ κι εκεί έξω στο δρόμο, όσοι απόμεναν, σύναζαν τ’ αποκαΐδια. Είχαν φτάσει κι έσβηναν με τα ούρα τους τις φωτιές που άναβαν για να καίνε τ’ αέρια. Απ’ τα κάγκελα τους δίναν μπαμπάκι, βαζελίνη, νερό. Κάθε τόσο: Μπράβο αγωνιστές, μπράβο ήρωες του ’21. Πλάι μου έστεκε ένας που φώναζε κι επευφημούσε τους απ’ έξω, μου φάνηκε πως τ’ αντιμετώπιζε σαν καθήκον να κρατά με τα μεγάλα λόγια του συντροφιά σ’ όσους σταματούσαν μια στιγμή ν’ ανασάνουν κι ύστερα ξανάτρεχαν μες στη φωτιά, στα σκοτεινά – ήταν ένα θέαμα που έλεγα καλύτερα να πεθάνω τώρα. Στων πολλών το θάνατο, θάνατος δε λογάται· κι ήθελα να πεθάνω με τους διακόσιους εδώ απ’ έξω. Κι ευγνωμονούσα την τύχη μου που έγινα αριστερή. [...]
Έχομε πληροφορηθεί ότι άρχισαν να κινούνται τανκς με κατεύθυνση το Πολυτεχνείο, ωστόσο πιστεύομε ότι πρόκειται για εκφοβισμό και τρομοκρατία. Τ’ ασφυξιογόνα που έριξαν ήταν η απόδειξη πως έχουν χάσει την ψυχραιμία τους. Ήθελαν να πανικοβάλουν και να διαλύσουν τις χιλιάδες του κόσμου που μας παραστέκονταν. Οι διαδόσεις μας ενθαρρύνουν ότι άρχισαν να δημιουργούνται εστίες αντιπερισπασμού. Με την έκταση που πήρε η κατάληψη, την απήχηση που έχει, θα ‘ναι σα να σκάβουν το λάκκο τους αν μας επιτεθούν. Και γενικά καθήκον μας αυτήν τη νύχτα, να ελπίζουμε. Απόψε πεθαίνει ο φασισμός και το πιστεύομε. [...]
Εκείνη τη στιγμή έπεσε κι άλλος χτυπημένος πάνω στην τσιμέντινη νησίδα του δρόμου. Τον βλέπει η μικρή και κόβει τη λογοδιάρροια, έσφιγγε τα κάγκελα μ’ απόγνωση. Κοιτάζω το ρολόι μου, ώρα 11.30΄, αυτήν την ώρα που οι ποιητές λουφάζουν και μετά, όταν θα βγαίνουν και θ’ αερίζουν τα στιχάκια τους, θα επιμένουν κιόλας ότι το Πολυτεχνείο ανήκει στη σιωπή. Μα το Πολυτεχνείο δεν τους ανήκει. Και δεν μπορούσα ώρα 11:30΄ να φανταστώ το τέλος αυτής της νύχτας. Ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο. Τ’ αυτοκίνητα του Ερυθρού Σταυρού δυσκολεύονται απ’ τους πυροβολισμούς να σταματήσουν μπροστά στην πόρτα. Ψηλά, στο ταρατσάκι του θυρωρείου υπάρχουν ακόμη παιδιά.
Συλλογίζομαι πως αν όλες οι πολυκατοικίες στη Στουρνάρα και στην οδόν Πολυτεχνείου άνοιγαν διάπλατα τις πόρτες και τα παράθυρα, αν φώτιζαν όλα τα δωμάτια και τα μπαλκόνια, ετούτα τα μεσάνυχτα δε θα μπορούσαν να μας μακελέψουν. Κι ήξερα πως, ό,τι γίνει απόψε εδώ, θα γίνει με την ανοχή των πολυκατοικιών – της σιωπηλής πλειοψηφίας. Κι αυτό που λέει ο Φραντς Φανόν για τους δειλούς και τους προδότες, ήταν εδώ ακριβώς που εφάρμοζε απόλυτα. Αναρωτιόμουν τι να κάνουν στα σπιτάκια τους. Να κοιμούνται άραγε;[...]ζητούμε να μας δώσουν από μέσα βενζίνη να φτιάξουμε καμιά μολότωφ, εδώ αυτοί μας βαρούν στο ψαχνό κι εμείς ούτε ξυλαράκια για προσάναμμα. Αλλά δε θέλουν οι επιτροπές, δεν εγκρίνουν αυτήν τη μορφή πάλης· επειδή ο εμφύλιος, ω εμφύλιε. Αυτοί που στοίχειωσαν στους Λίβανους και στις Γκαζέρτες και στις Βάρκιζες, γιατί δε δένουν καλύτερα μια πέτρα στο λαιμό τους να πάνε γρηγορότερα στον πάτο οι πνιγμένοι· δε γουστάρω ρε μαλάκα άλλες ήττες, μπήκες; Αόρατη κι όμως πανταχού η Συντονιστική – άντε δίνε του με τα βελουχιώτικά σου, άντε ανάρχα αριστεριστή, προβοκάτορα βομβιστή, μικροαστέ εξτρεμιστή, κι όλα τα σκατά στο στόμα τους. Μετά εμφανίζεται η Ελένη, έχουμε πολλούς βαριά τραυματισμένους, αρκετούς νεκρούς. Κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος, τανκς κατευθύνονται προς εμάς, αλλά εμείς η ψυχωμένη μεραρχία με τα χαρτομάντιλα και τα τσιγάρα, τις σοκολάτες και τα μπισκότα θα τους υποβάλουμε τους όρους μας:
Α) Η εκκένωση να γίνει ώρα πρωινή, το ενωρίτερο στις οχτώ, ώστε να έχει αρχίσει η κίνηση στους δρόμους
Β) Να παρευρίσκονται τα ξένα διπλωματικά σώματα και εκπρόσωποι του Ερυθρού Σταυρού για να παραλάβουν τους τραυματίες
Γ) Ζητούμε εγγύηση ότι βγαίνοντας δε θα μας λιντσάρουν
Αν αρνηθούν τους όρους μας εμείς δεν θ’ ανοίξουμε την καγκελόπορτα. Έτσι κι αλλιώς το ίδιο παλούκωμα θα επακολουθήσει. Το φρόνημα όλων μας είναι υψηλό εις τους αιώνας – σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω, χορωδιακώς σφάξε με, σαν ρεμπέτικο παλιό αγά μου από σένα ελπίζω την αθανασία μου, στεντόρεια, διθυραμβικά σφάξε με, σφάξε με.
Το τανκ προχωρούσε, μ’ έπαιρνε το κύμα προς τα πίσω. Με τα χέρια στις τσέπες του παλτού μου έτρεχα και άκουγα τ’ αναφιλητά μου – κάτι σαν ουρλιαχτά ζώου, πάσχιζα να χωθώ στον εαυτό μου για να γλιτώσω. Έξω από τη Σχολή Μηχανολόγων μαζεύτηκα ανακούρκουδα σε μια γωνιά κι έκλαιγα. Γυρίζει ένας και μου λέει κουράγιο συντρόφισσα. Ανασηκώθηκα και στάθηκα ίσια. Έβγαλα τα χέρια απ’ τις τσέπες κι έσιαξα τα μαλλιά μου. Έβλεπα το τανκ με τις μπούκες του στραμμένες στην Αρχιτεκτονική. Οι φαντάροι έπαιρναν θέσεις. Κάτι φώναζε ένας με γαλόνια. Κοίτα τα περασιά στις μασχάλες του έλεγα. Είδα την οδόν Τοσίτσα γεμάτη μπάτσους. Οι φαντάροι, φαίνεται, πυροβόλησαν. Φωνάζομε μεταξύ μας να καθίσουμε όλοι κάτω. Στέκομαι αποξεραμένη και περιμένω. Δυο, τρία δευτερόλεπτα η σιωπή βάθαινε και ρίζωνε.
Άρχισε η υποχώρηση με τα χέρια ψηλά, κατά ομάδες. Με παίρνει το πλήθος και προχωρώ, με λαχτίζουν τα κοντάκια των φαντάρων, τώρα λέω και θα μου την ανάψουν πισώπλατα. Νιώθω σπόνδυλο σπόνδυλο τη ραχοκοκκαλιά μου και τον τρόμο, που τη συναρμολογεί λεπτεπίλεπτα. Μπερδεύονται τα πόδια μου, σκυβω μπροστά, παρ’ ολίγο να σωριαστώ. Περνώ την καγκελόπορτα, πατώ αίματα και προκηρύξεις. Οι φαντάροι μας γιουχάρουν και χτυπούν τις αρβύλες τους στην άσφαλτο σαν να κάνουν ξου ξου στα ζωντανά, κι εμείς προχωρούμε σκυφτά, σκοντάφτομε στα βήματά μας και τρέμομε. Γωνία Τοσίτσα μ’ αρπάζουν απ’ τα μαλλιά δυο ασφαλίτες. Πάω να τους ξεφύγω, ένας φαντάρος με πιάνει απ’ το μπράτσο, βλέπω τα δάκρυα στα μάτια του. Κάτι μου ψιθυρίζει, αλλά δεν πρόλαβε. Οι μπάτσοι τον κάνουν πέρα, προσπαθώ ν’ αντισταθώ και ζαλίζομαι απ’ τον πόνο. Τους άφησα να με σέρνουν προς την κλούβα και με λάχτιζαν στην κοιλιά. Μ’ ακούμπησαν στην πόρτα και με χτυπούσαν με τις γροθιές τους στο πρόσωπο. Μ’ αδειάζουν σ’ ένα κάθισμα κι αποξεχνιέμαι με τα βαθουλώματα που κάνει το κλάμα μου. Τ’ αγόρι δίπλα μου μ’ αγκαλιάζει. [...]
Η κλούβα σταμάτησε έξω απ’ τη Γενική. Πώς σε λένε; τον ρώτησα. Και μου ‘πε Γιάννης. Χωρίς να με ρωτήσει, εμένα Μυρσίνη του είπα. Ύστερα μας τραβούσαν, γρήγορα τομάρια, γρήγορα κέρατα. Μας χτυπούν με τα γκλοπ, ένας ένας ανεβαίνομε τα σκαλιά, όποιον πάρει το χτύπημα. Εκεί σκίζεται το φρύδι του Γιάννη κι ανεβαίνομε. Προσέχω το αίμα του που στάζει, σκαλοπάτι σκαλοπάτι, μην το πατήσω. Είναι παραταγμένοι στα σκαλοπάτια και μας βαρούν όπου τύχει. Τρώγω μια ξώφαλτση στο πλάι μου και νόμιζα ότι μου ρίξαν κάτω τ’ αυτί μου. Φτάνομε επιτέλους στην κορφή. Εκεί μας περιμένουν κάτι άλλοι με πολιτικά. Μας χωρίζουν, μας παίρνουν τις τσάντες. Μας ερευνούν κάτι αστυνομικίνες. Μια απ’ αυτές τη γνωρίζω γιατί με παρακολουθούσε πέρσι. Μ’ αναγνώρισε κι αυτή, κάπως αλλιώτικα κουνήθηκαν τα ματόφυλλά της. Μας ρίχνουν σ’ ένα κελί που για να χωρέσουμε πρέπει να στεκόμαστε όρθιες. Η πλαϊνή μου φωνάζει ακατάπαυτα μάνα μου τι έπαθα, μάνα μου. Το χέρι της είναι σπασμένο. Το κόκαλο απ’ τον αγκώνα και κάτω διπλώνεται στα δυο. Απ’ τους πόνους έχει παραμορφωθεί το πρόσωπό της. Με πιάνει απελπισία και χτυπώ με τις γροθιές μου την πόρτα του κελιού. Οι άλλες μου λένε να σταματήσω γιατί θα μας δείρουν.
Για πολλές ώρες είχαμε βυθιστεί σε λήθαργο. Μόνο η κοπέλα με το σπασμένο χέρι ακουγόταν που βογγούσε μα κι αυτή άτονα, κουρασμένα. Ακούγαμε ελικόπτερα που πετούσαν. Μετά έρχεται ένας φρουρός, ορμά πάνω μας και μας βαρούσε στην τύχη. Αυτή με το σπασμένο χέρι στριγγλίζει και σκεπάζει τις βρισιές του φρουρού. Πουτάνες, μας λέει, ζει ο Αλλιέντε; Ζει; Πουτάνες, τι κάνατε τρεις μέρες στο μπουρδέλο; Μας δέρνει και μας φωνάζει να πούμε ότι ο λαός είναι μηδέν, ζήτω ο στρατός, ο Αλλιέντε πέθανε. Μας αφήνει και ορμά στο διπλανό κελί.
Στο διάδρομο ακούγονται θόρυβοι. Σαν να περνούν πολλοί μαζί. Στήνομε αυτί και περιμένομε. Ανοίγει η πόρτα και μας παρατάσσουν σε μια μεριά. Να σου αυτός με τ’ αμερικάνικο κούρεμα και μας έβγαλε ένα λογύδριο. Τίποτα δεν άκουα, μόνο τους χτύπους της καρδιάς μου και τ’ αυτιά μου που βούιζαν. Ότι να φύγουμε λέει. Είναι 4 παρά τέταρτο. Στις 4 σταματά η κυκλοφορία. Όποια βρεθεί στο δρόμο μετά τις 4 θα την εκτελέσουν. Εμπρός τώρα, να χαθούμε απ’ τα μάτια του.
Κατεβαίνομε με προσοχή τα σκαλιά, σκέφτομαι τα χέρια της καθαρίστριας που σκούπισε τούτες τις σκάλες απ’ τα πρωινά αίματα. [...]
Αποσπάσματα από το βιβλίο της Μάρως Δούκα «Η αρχαία σκουριά», εκδ. Κέδρος 1979
Επιμέλεια: Αφροδίτη Σταμπουλή
Αποσπάσματα από το ομώνυμο βιβλίο της Μάρως Δούκα
Κι εγώ που θ’ αντιστέκομαι στα συνθήματα και στους εύκολους μελλοντισμούς, εγώ επίσης θα τους ανακινώ δακρύβρεχτους μέσα μου, επειδή αδύνατο να ξεχάσω πάνω στον πάγκο ένα παιδί γεμάτο αίματα στο στήθος. Το κοιτάζαμε και δεν ξέραμε πώς να το βοηθήσουμε. Αυτό γελούσε και μας έδινε κουράγιο κι εμείς κοιτάζαμε τους κόκκινους λεκέδες σαν υπνωτισμένοι. Το δέναν να σταματήσει η αιμορραγία κι αλλού ζουλούσαν τα τραύματα κι έβγαιναν αφροί. Έβλεπα το συνάδελφο δίπλα μου που έχωνε στις πληγές τα χέρια του. Το αίμα με τύφλωνε. Με το πρόσχημα ότι λιποθυμώ, βγήκα απ’ την αίθουσα όπου είχαμε στήσει το πρόχειρο ιατρείο. Έτρεξα στην καγκελόπορτα. Το θωρακισμένο της Αστυνομίας έριχνε από την Γ΄ Σεπτεμβρίου. Σκορπισμένοι εδώ κι εκεί έξω στο δρόμο, όσοι απόμεναν, σύναζαν τ’ αποκαΐδια. Είχαν φτάσει κι έσβηναν με τα ούρα τους τις φωτιές που άναβαν για να καίνε τ’ αέρια. Απ’ τα κάγκελα τους δίναν μπαμπάκι, βαζελίνη, νερό. Κάθε τόσο: Μπράβο αγωνιστές, μπράβο ήρωες του ’21. Πλάι μου έστεκε ένας που φώναζε κι επευφημούσε τους απ’ έξω, μου φάνηκε πως τ’ αντιμετώπιζε σαν καθήκον να κρατά με τα μεγάλα λόγια του συντροφιά σ’ όσους σταματούσαν μια στιγμή ν’ ανασάνουν κι ύστερα ξανάτρεχαν μες στη φωτιά, στα σκοτεινά – ήταν ένα θέαμα που έλεγα καλύτερα να πεθάνω τώρα. Στων πολλών το θάνατο, θάνατος δε λογάται· κι ήθελα να πεθάνω με τους διακόσιους εδώ απ’ έξω. Κι ευγνωμονούσα την τύχη μου που έγινα αριστερή. [...]
Έχομε πληροφορηθεί ότι άρχισαν να κινούνται τανκς με κατεύθυνση το Πολυτεχνείο, ωστόσο πιστεύομε ότι πρόκειται για εκφοβισμό και τρομοκρατία. Τ’ ασφυξιογόνα που έριξαν ήταν η απόδειξη πως έχουν χάσει την ψυχραιμία τους. Ήθελαν να πανικοβάλουν και να διαλύσουν τις χιλιάδες του κόσμου που μας παραστέκονταν. Οι διαδόσεις μας ενθαρρύνουν ότι άρχισαν να δημιουργούνται εστίες αντιπερισπασμού. Με την έκταση που πήρε η κατάληψη, την απήχηση που έχει, θα ‘ναι σα να σκάβουν το λάκκο τους αν μας επιτεθούν. Και γενικά καθήκον μας αυτήν τη νύχτα, να ελπίζουμε. Απόψε πεθαίνει ο φασισμός και το πιστεύομε. [...]
Εκείνη τη στιγμή έπεσε κι άλλος χτυπημένος πάνω στην τσιμέντινη νησίδα του δρόμου. Τον βλέπει η μικρή και κόβει τη λογοδιάρροια, έσφιγγε τα κάγκελα μ’ απόγνωση. Κοιτάζω το ρολόι μου, ώρα 11.30΄, αυτήν την ώρα που οι ποιητές λουφάζουν και μετά, όταν θα βγαίνουν και θ’ αερίζουν τα στιχάκια τους, θα επιμένουν κιόλας ότι το Πολυτεχνείο ανήκει στη σιωπή. Μα το Πολυτεχνείο δεν τους ανήκει. Και δεν μπορούσα ώρα 11:30΄ να φανταστώ το τέλος αυτής της νύχτας. Ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο. Τ’ αυτοκίνητα του Ερυθρού Σταυρού δυσκολεύονται απ’ τους πυροβολισμούς να σταματήσουν μπροστά στην πόρτα. Ψηλά, στο ταρατσάκι του θυρωρείου υπάρχουν ακόμη παιδιά.
Συλλογίζομαι πως αν όλες οι πολυκατοικίες στη Στουρνάρα και στην οδόν Πολυτεχνείου άνοιγαν διάπλατα τις πόρτες και τα παράθυρα, αν φώτιζαν όλα τα δωμάτια και τα μπαλκόνια, ετούτα τα μεσάνυχτα δε θα μπορούσαν να μας μακελέψουν. Κι ήξερα πως, ό,τι γίνει απόψε εδώ, θα γίνει με την ανοχή των πολυκατοικιών – της σιωπηλής πλειοψηφίας. Κι αυτό που λέει ο Φραντς Φανόν για τους δειλούς και τους προδότες, ήταν εδώ ακριβώς που εφάρμοζε απόλυτα. Αναρωτιόμουν τι να κάνουν στα σπιτάκια τους. Να κοιμούνται άραγε;[...]ζητούμε να μας δώσουν από μέσα βενζίνη να φτιάξουμε καμιά μολότωφ, εδώ αυτοί μας βαρούν στο ψαχνό κι εμείς ούτε ξυλαράκια για προσάναμμα. Αλλά δε θέλουν οι επιτροπές, δεν εγκρίνουν αυτήν τη μορφή πάλης· επειδή ο εμφύλιος, ω εμφύλιε. Αυτοί που στοίχειωσαν στους Λίβανους και στις Γκαζέρτες και στις Βάρκιζες, γιατί δε δένουν καλύτερα μια πέτρα στο λαιμό τους να πάνε γρηγορότερα στον πάτο οι πνιγμένοι· δε γουστάρω ρε μαλάκα άλλες ήττες, μπήκες; Αόρατη κι όμως πανταχού η Συντονιστική – άντε δίνε του με τα βελουχιώτικά σου, άντε ανάρχα αριστεριστή, προβοκάτορα βομβιστή, μικροαστέ εξτρεμιστή, κι όλα τα σκατά στο στόμα τους. Μετά εμφανίζεται η Ελένη, έχουμε πολλούς βαριά τραυματισμένους, αρκετούς νεκρούς. Κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος, τανκς κατευθύνονται προς εμάς, αλλά εμείς η ψυχωμένη μεραρχία με τα χαρτομάντιλα και τα τσιγάρα, τις σοκολάτες και τα μπισκότα θα τους υποβάλουμε τους όρους μας:
Α) Η εκκένωση να γίνει ώρα πρωινή, το ενωρίτερο στις οχτώ, ώστε να έχει αρχίσει η κίνηση στους δρόμους
Β) Να παρευρίσκονται τα ξένα διπλωματικά σώματα και εκπρόσωποι του Ερυθρού Σταυρού για να παραλάβουν τους τραυματίες
Γ) Ζητούμε εγγύηση ότι βγαίνοντας δε θα μας λιντσάρουν
Αν αρνηθούν τους όρους μας εμείς δεν θ’ ανοίξουμε την καγκελόπορτα. Έτσι κι αλλιώς το ίδιο παλούκωμα θα επακολουθήσει. Το φρόνημα όλων μας είναι υψηλό εις τους αιώνας – σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω, χορωδιακώς σφάξε με, σαν ρεμπέτικο παλιό αγά μου από σένα ελπίζω την αθανασία μου, στεντόρεια, διθυραμβικά σφάξε με, σφάξε με.
Το τανκ προχωρούσε, μ’ έπαιρνε το κύμα προς τα πίσω. Με τα χέρια στις τσέπες του παλτού μου έτρεχα και άκουγα τ’ αναφιλητά μου – κάτι σαν ουρλιαχτά ζώου, πάσχιζα να χωθώ στον εαυτό μου για να γλιτώσω. Έξω από τη Σχολή Μηχανολόγων μαζεύτηκα ανακούρκουδα σε μια γωνιά κι έκλαιγα. Γυρίζει ένας και μου λέει κουράγιο συντρόφισσα. Ανασηκώθηκα και στάθηκα ίσια. Έβγαλα τα χέρια απ’ τις τσέπες κι έσιαξα τα μαλλιά μου. Έβλεπα το τανκ με τις μπούκες του στραμμένες στην Αρχιτεκτονική. Οι φαντάροι έπαιρναν θέσεις. Κάτι φώναζε ένας με γαλόνια. Κοίτα τα περασιά στις μασχάλες του έλεγα. Είδα την οδόν Τοσίτσα γεμάτη μπάτσους. Οι φαντάροι, φαίνεται, πυροβόλησαν. Φωνάζομε μεταξύ μας να καθίσουμε όλοι κάτω. Στέκομαι αποξεραμένη και περιμένω. Δυο, τρία δευτερόλεπτα η σιωπή βάθαινε και ρίζωνε.
Άρχισε η υποχώρηση με τα χέρια ψηλά, κατά ομάδες. Με παίρνει το πλήθος και προχωρώ, με λαχτίζουν τα κοντάκια των φαντάρων, τώρα λέω και θα μου την ανάψουν πισώπλατα. Νιώθω σπόνδυλο σπόνδυλο τη ραχοκοκκαλιά μου και τον τρόμο, που τη συναρμολογεί λεπτεπίλεπτα. Μπερδεύονται τα πόδια μου, σκυβω μπροστά, παρ’ ολίγο να σωριαστώ. Περνώ την καγκελόπορτα, πατώ αίματα και προκηρύξεις. Οι φαντάροι μας γιουχάρουν και χτυπούν τις αρβύλες τους στην άσφαλτο σαν να κάνουν ξου ξου στα ζωντανά, κι εμείς προχωρούμε σκυφτά, σκοντάφτομε στα βήματά μας και τρέμομε. Γωνία Τοσίτσα μ’ αρπάζουν απ’ τα μαλλιά δυο ασφαλίτες. Πάω να τους ξεφύγω, ένας φαντάρος με πιάνει απ’ το μπράτσο, βλέπω τα δάκρυα στα μάτια του. Κάτι μου ψιθυρίζει, αλλά δεν πρόλαβε. Οι μπάτσοι τον κάνουν πέρα, προσπαθώ ν’ αντισταθώ και ζαλίζομαι απ’ τον πόνο. Τους άφησα να με σέρνουν προς την κλούβα και με λάχτιζαν στην κοιλιά. Μ’ ακούμπησαν στην πόρτα και με χτυπούσαν με τις γροθιές τους στο πρόσωπο. Μ’ αδειάζουν σ’ ένα κάθισμα κι αποξεχνιέμαι με τα βαθουλώματα που κάνει το κλάμα μου. Τ’ αγόρι δίπλα μου μ’ αγκαλιάζει. [...]
Η κλούβα σταμάτησε έξω απ’ τη Γενική. Πώς σε λένε; τον ρώτησα. Και μου ‘πε Γιάννης. Χωρίς να με ρωτήσει, εμένα Μυρσίνη του είπα. Ύστερα μας τραβούσαν, γρήγορα τομάρια, γρήγορα κέρατα. Μας χτυπούν με τα γκλοπ, ένας ένας ανεβαίνομε τα σκαλιά, όποιον πάρει το χτύπημα. Εκεί σκίζεται το φρύδι του Γιάννη κι ανεβαίνομε. Προσέχω το αίμα του που στάζει, σκαλοπάτι σκαλοπάτι, μην το πατήσω. Είναι παραταγμένοι στα σκαλοπάτια και μας βαρούν όπου τύχει. Τρώγω μια ξώφαλτση στο πλάι μου και νόμιζα ότι μου ρίξαν κάτω τ’ αυτί μου. Φτάνομε επιτέλους στην κορφή. Εκεί μας περιμένουν κάτι άλλοι με πολιτικά. Μας χωρίζουν, μας παίρνουν τις τσάντες. Μας ερευνούν κάτι αστυνομικίνες. Μια απ’ αυτές τη γνωρίζω γιατί με παρακολουθούσε πέρσι. Μ’ αναγνώρισε κι αυτή, κάπως αλλιώτικα κουνήθηκαν τα ματόφυλλά της. Μας ρίχνουν σ’ ένα κελί που για να χωρέσουμε πρέπει να στεκόμαστε όρθιες. Η πλαϊνή μου φωνάζει ακατάπαυτα μάνα μου τι έπαθα, μάνα μου. Το χέρι της είναι σπασμένο. Το κόκαλο απ’ τον αγκώνα και κάτω διπλώνεται στα δυο. Απ’ τους πόνους έχει παραμορφωθεί το πρόσωπό της. Με πιάνει απελπισία και χτυπώ με τις γροθιές μου την πόρτα του κελιού. Οι άλλες μου λένε να σταματήσω γιατί θα μας δείρουν.
Για πολλές ώρες είχαμε βυθιστεί σε λήθαργο. Μόνο η κοπέλα με το σπασμένο χέρι ακουγόταν που βογγούσε μα κι αυτή άτονα, κουρασμένα. Ακούγαμε ελικόπτερα που πετούσαν. Μετά έρχεται ένας φρουρός, ορμά πάνω μας και μας βαρούσε στην τύχη. Αυτή με το σπασμένο χέρι στριγγλίζει και σκεπάζει τις βρισιές του φρουρού. Πουτάνες, μας λέει, ζει ο Αλλιέντε; Ζει; Πουτάνες, τι κάνατε τρεις μέρες στο μπουρδέλο; Μας δέρνει και μας φωνάζει να πούμε ότι ο λαός είναι μηδέν, ζήτω ο στρατός, ο Αλλιέντε πέθανε. Μας αφήνει και ορμά στο διπλανό κελί.
Στο διάδρομο ακούγονται θόρυβοι. Σαν να περνούν πολλοί μαζί. Στήνομε αυτί και περιμένομε. Ανοίγει η πόρτα και μας παρατάσσουν σε μια μεριά. Να σου αυτός με τ’ αμερικάνικο κούρεμα και μας έβγαλε ένα λογύδριο. Τίποτα δεν άκουα, μόνο τους χτύπους της καρδιάς μου και τ’ αυτιά μου που βούιζαν. Ότι να φύγουμε λέει. Είναι 4 παρά τέταρτο. Στις 4 σταματά η κυκλοφορία. Όποια βρεθεί στο δρόμο μετά τις 4 θα την εκτελέσουν. Εμπρός τώρα, να χαθούμε απ’ τα μάτια του.
Κατεβαίνομε με προσοχή τα σκαλιά, σκέφτομαι τα χέρια της καθαρίστριας που σκούπισε τούτες τις σκάλες απ’ τα πρωινά αίματα. [...]
Αποσπάσματα από το βιβλίο της Μάρως Δούκα «Η αρχαία σκουριά», εκδ. Κέδρος 1979
Επιμέλεια: Αφροδίτη Σταμπουλή
Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010
Ανακοίνωση του κεντρικού συμβουλίου της Νεολαίας Συνασπισμού για την 37η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου
Νέες και Νέοι,
Εργαζόμενες, εργαζόμενοι.
Έχουν περάσει 37 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείο και όμως η μνήμη συνεχίζει να κερδίζει τον άνισο αγώνα της με τον χρόνο. Συνεχίζει να τον κερδίζει γιατί το Νοέμβρη του 73 άνοιξε ένα ρήγμα που θα μένει ενεργό, όσο θα υπάρχουν αγώνες για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία. Το παράδειγμα του Πολυτεχνείου συνεχίζει να αμφισβητεί τη λογική του μονόδρομου και της ανοχής απέναντι στην καταπίεση. Η φοιτητική εξέγερση, μαζί με την πλατιά λαϊκή στήριξη που πυροδότησε, αποτέλεσε ένα γεγονός κρίσης για την εξουσία της Χούντας. Ένα γεγονός που φώτισε τα αντίπαλα στρατόπεδα και αμφισβήτησε το τότε σημείο ισορροπίας. Ακριβώς όπως κάνει κάθε κρίση.
Αν όμως τον Νοέμβρη του 73 η αμφισβήτηση του τότε σημείου ισορροπίας ήρθε από τα κάτω, από την νεολαία και τον λαό, σήμερα βιώνουμε μια ανάποδη διαδικασία. Εδώ και κάποιους μήνες η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, χρησιμοποιώντας τον μηχανισμό στήριξης ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ, διεξάγει την πιο σκληρή επίθεση της μεταπολίτευσης στα δικαιώματα και στο μέλλον μας. Το ελληνικό κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκφραστές προσπαθούν να μετατρέψουν την κρίση σε ευκαιρία. Να προωθήσουν δηλαδή όλες τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που τα προηγούμενα χρόνια ο παλιός συσχετισμός δύναμης δεν τους το επέτρεπε.
Μείωση μισθών και συντάξεων. Αναβάθμιση της επίθεσης στο δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος, ανοίγοντας έτσι άλλη μια κερδοφόρα αγορά για το κεφάλαιο. Προσπάθεια κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και της διαιτησίας. Αύξηση του ορίου απολύσεων και μείωση της αποζημίωσης. Προσπάθεια ολοκληρωτικής παράδοσης του φυσικού πλούτου στις επενδυτικές ορέξεις μέσω του fast track. Αυταρχική θωράκιση του κράτους και περιορισμός δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Το ζήτημα του χρέους και των ελλειμμάτων αποτελεί σήμερα το εργαλείο που χρησιμοποιούν όλες οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. για να μετατρέψουν την κρίση του κεφαλαίου σε κρίση της εργασίας. Η κυβέρνηση και οι σύμμαχοι της μας ζητάνε θυσίες για να βγούμε από την ύφεση. Τις ίδιες θυσίες που μας ζήταγαν και τις μέρες που ο ελληνικός καπιταλισμός γνώριζε από τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στην ευρωζώνη.
Για εμάς η σημερινή κρίση είναι η άλλη όψη της ανάπτυξης που γνωρίσαμε.Μιας ανάπτυξης που στηρίχθηκε στην διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, στην ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου και στον περιορισμό των κοινωνικών υπηρεσιών. Μιας ανάπτυξης που δεν κατάφερε παρά την τεράστια αύξηση του ΑΕΠ να μειώσει το χρέος, γιατί την ίδια στιγμή η φορολογία του ελληνικού κεφαλαίου έπεφτε από το 40% στο 25% και στο 20% και οι φοροαπαλλαγές του συνέχιζαν να αυξάνονται.
Η ίδια η πολιτική της κυβέρνηση αναδεικνύει ότι το ζήτημα δεν είναι το χρέος αλλά η επιθετική προώθηση του νεοφιλελευθερισμού σε όλα τα επίπεδα. Οι ελληνικές τράπεζες έχουν ενισχυθεί με 78 δις ευρώ από την αρχή της κρίσης, στην εργοδοσία χαρίζονται χρέη προς τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης ύψους 12 δις και παράλληλα μέσω διαφόρων προγραμμάτων απαλλάσσεται από την καταβολή εργοδοτικών εισφορών που περνάνε στον ΟΑΕΔ. Όλα αυτά την στιγμή που υποτίθεται ότι δεν υπάρχουν λεφτά για να στηρίξουν μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές υπηρεσίες.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πιστεύει ότι ήρθε η ώρα να πάρει την εκδίκηση της και από το κίνημα της νεολαίας. Έχει ήδη νομοθετήσει τον θεσμό της μαθητείας, κάτι που θα αναγκάσει νέους ανθρώπους μέχρι 25 να δουλεύουν με μισθούς κάτω από την συλλογική σύμβαση και με μειωμένα δικαιώματα. Η "μητέρα των μαχών" όμως σύμφωνα με την υπουργό παιδείας είναι η πανεπιστημιακή μεταρρύθμιση. Σκοπός τους η δημιουργία ενός αυταρχικού, επιχειρηματικού πανεπιστημίου που θα λειτουργεί ως κέντρο κατάρτισης για την γενιά της επισφάλειας.
Μία συνολική επίθεση ενάντια στα μορφωτικά και επαγγελματικά δικαιώματα της νέας γενιάς. Στόχος πλέον γίνεται η κατάρτιση πάνω σε συγκεκριμένες δεξιότητες, χρήσιμες για την αγορά εργασίας. Μια κατάρτιση στην οποία ο αυριανός εργαζόμενος θα επανέρχεται σε όλη την διάρκεια του εργασιακού του βίου ως ένα σύντομο διάλειμμα μεταξύ επισφάλειας και ανεργίας. Ταυτόχρονα θέλουν να δημιουργήσουν το νέο σχολείο. Το σχολείο της αγοράς και της υπέρ-εξειδίκευσης. Ένα σχολείο που, όπως και το παλιό, θα στηρίζεται στην παραπαιδεία και στις εξετάσεις.
Πριν από δύο χρόνια όταν η κρίση ήταν ακόμα στην αρχή της ο Δεκέμβρης του 2008 άνοιξε ένα άλλο ρήγμα. Έδειξε έμπρακτα ότι μια ολόκληρη γένια δεν σκοπεύει να ζήσει με τον τρόπο που της ετοιμάζουν, χωρίς προοπτική και αξιοπρέπεια. Έδειξε ότι οι κοινωνικές εκρήξεις δεν αποτελούν μουσειακό είδος προς εξαφάνιση. Έδειξε ότι υπάρχουν ακόμα κοινωνικά αντανακλαστικά που μπορούν να αμφισβητήσουν κάθε εξουσία όσα μέτρα θωράκισης και αν πάρει.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και οι σύμμαχοι της έχουν κάθε λόγο να τρομοκρατούνται από ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Μια κοινωνική έκρηξη που μπορεί να πυροδοτήσει ένα ανυποχώρητο μαζικό κίνημα νεολαίας και εργαζόμενων. Μια έκρηξη που θα ανατρέψει την πολιτική και την κυβέρνηση του μνημονίου και θα δημιουργήσει δομές αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης των “απο κάτω”. Για να βγούμε από την κρίση σε βάρος της κερδοφορίας και των προνομίων του κεφαλαίου και όχι σε βάρος των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων μας. Για να δημιουργήσουμε ένα κόσμο που θα χωράει τα όνειρα και τις ανάγκες μας.
Όπως κάθε χρόνο όπως ποτέ ξανά
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Ζ Ε Ι ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
Εργαζόμενες, εργαζόμενοι.
Έχουν περάσει 37 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείο και όμως η μνήμη συνεχίζει να κερδίζει τον άνισο αγώνα της με τον χρόνο. Συνεχίζει να τον κερδίζει γιατί το Νοέμβρη του 73 άνοιξε ένα ρήγμα που θα μένει ενεργό, όσο θα υπάρχουν αγώνες για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία. Το παράδειγμα του Πολυτεχνείου συνεχίζει να αμφισβητεί τη λογική του μονόδρομου και της ανοχής απέναντι στην καταπίεση. Η φοιτητική εξέγερση, μαζί με την πλατιά λαϊκή στήριξη που πυροδότησε, αποτέλεσε ένα γεγονός κρίσης για την εξουσία της Χούντας. Ένα γεγονός που φώτισε τα αντίπαλα στρατόπεδα και αμφισβήτησε το τότε σημείο ισορροπίας. Ακριβώς όπως κάνει κάθε κρίση.
Αν όμως τον Νοέμβρη του 73 η αμφισβήτηση του τότε σημείου ισορροπίας ήρθε από τα κάτω, από την νεολαία και τον λαό, σήμερα βιώνουμε μια ανάποδη διαδικασία. Εδώ και κάποιους μήνες η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, χρησιμοποιώντας τον μηχανισμό στήριξης ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ, διεξάγει την πιο σκληρή επίθεση της μεταπολίτευσης στα δικαιώματα και στο μέλλον μας. Το ελληνικό κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκφραστές προσπαθούν να μετατρέψουν την κρίση σε ευκαιρία. Να προωθήσουν δηλαδή όλες τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που τα προηγούμενα χρόνια ο παλιός συσχετισμός δύναμης δεν τους το επέτρεπε.
Μείωση μισθών και συντάξεων. Αναβάθμιση της επίθεσης στο δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος, ανοίγοντας έτσι άλλη μια κερδοφόρα αγορά για το κεφάλαιο. Προσπάθεια κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και της διαιτησίας. Αύξηση του ορίου απολύσεων και μείωση της αποζημίωσης. Προσπάθεια ολοκληρωτικής παράδοσης του φυσικού πλούτου στις επενδυτικές ορέξεις μέσω του fast track. Αυταρχική θωράκιση του κράτους και περιορισμός δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Το ζήτημα του χρέους και των ελλειμμάτων αποτελεί σήμερα το εργαλείο που χρησιμοποιούν όλες οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. για να μετατρέψουν την κρίση του κεφαλαίου σε κρίση της εργασίας. Η κυβέρνηση και οι σύμμαχοι της μας ζητάνε θυσίες για να βγούμε από την ύφεση. Τις ίδιες θυσίες που μας ζήταγαν και τις μέρες που ο ελληνικός καπιταλισμός γνώριζε από τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στην ευρωζώνη.
Για εμάς η σημερινή κρίση είναι η άλλη όψη της ανάπτυξης που γνωρίσαμε.Μιας ανάπτυξης που στηρίχθηκε στην διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, στην ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου και στον περιορισμό των κοινωνικών υπηρεσιών. Μιας ανάπτυξης που δεν κατάφερε παρά την τεράστια αύξηση του ΑΕΠ να μειώσει το χρέος, γιατί την ίδια στιγμή η φορολογία του ελληνικού κεφαλαίου έπεφτε από το 40% στο 25% και στο 20% και οι φοροαπαλλαγές του συνέχιζαν να αυξάνονται.
Η ίδια η πολιτική της κυβέρνηση αναδεικνύει ότι το ζήτημα δεν είναι το χρέος αλλά η επιθετική προώθηση του νεοφιλελευθερισμού σε όλα τα επίπεδα. Οι ελληνικές τράπεζες έχουν ενισχυθεί με 78 δις ευρώ από την αρχή της κρίσης, στην εργοδοσία χαρίζονται χρέη προς τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης ύψους 12 δις και παράλληλα μέσω διαφόρων προγραμμάτων απαλλάσσεται από την καταβολή εργοδοτικών εισφορών που περνάνε στον ΟΑΕΔ. Όλα αυτά την στιγμή που υποτίθεται ότι δεν υπάρχουν λεφτά για να στηρίξουν μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές υπηρεσίες.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πιστεύει ότι ήρθε η ώρα να πάρει την εκδίκηση της και από το κίνημα της νεολαίας. Έχει ήδη νομοθετήσει τον θεσμό της μαθητείας, κάτι που θα αναγκάσει νέους ανθρώπους μέχρι 25 να δουλεύουν με μισθούς κάτω από την συλλογική σύμβαση και με μειωμένα δικαιώματα. Η "μητέρα των μαχών" όμως σύμφωνα με την υπουργό παιδείας είναι η πανεπιστημιακή μεταρρύθμιση. Σκοπός τους η δημιουργία ενός αυταρχικού, επιχειρηματικού πανεπιστημίου που θα λειτουργεί ως κέντρο κατάρτισης για την γενιά της επισφάλειας.
Μία συνολική επίθεση ενάντια στα μορφωτικά και επαγγελματικά δικαιώματα της νέας γενιάς. Στόχος πλέον γίνεται η κατάρτιση πάνω σε συγκεκριμένες δεξιότητες, χρήσιμες για την αγορά εργασίας. Μια κατάρτιση στην οποία ο αυριανός εργαζόμενος θα επανέρχεται σε όλη την διάρκεια του εργασιακού του βίου ως ένα σύντομο διάλειμμα μεταξύ επισφάλειας και ανεργίας. Ταυτόχρονα θέλουν να δημιουργήσουν το νέο σχολείο. Το σχολείο της αγοράς και της υπέρ-εξειδίκευσης. Ένα σχολείο που, όπως και το παλιό, θα στηρίζεται στην παραπαιδεία και στις εξετάσεις.
Πριν από δύο χρόνια όταν η κρίση ήταν ακόμα στην αρχή της ο Δεκέμβρης του 2008 άνοιξε ένα άλλο ρήγμα. Έδειξε έμπρακτα ότι μια ολόκληρη γένια δεν σκοπεύει να ζήσει με τον τρόπο που της ετοιμάζουν, χωρίς προοπτική και αξιοπρέπεια. Έδειξε ότι οι κοινωνικές εκρήξεις δεν αποτελούν μουσειακό είδος προς εξαφάνιση. Έδειξε ότι υπάρχουν ακόμα κοινωνικά αντανακλαστικά που μπορούν να αμφισβητήσουν κάθε εξουσία όσα μέτρα θωράκισης και αν πάρει.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και οι σύμμαχοι της έχουν κάθε λόγο να τρομοκρατούνται από ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Μια κοινωνική έκρηξη που μπορεί να πυροδοτήσει ένα ανυποχώρητο μαζικό κίνημα νεολαίας και εργαζόμενων. Μια έκρηξη που θα ανατρέψει την πολιτική και την κυβέρνηση του μνημονίου και θα δημιουργήσει δομές αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης των “απο κάτω”. Για να βγούμε από την κρίση σε βάρος της κερδοφορίας και των προνομίων του κεφαλαίου και όχι σε βάρος των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων μας. Για να δημιουργήσουμε ένα κόσμο που θα χωράει τα όνειρα και τις ανάγκες μας.
Όπως κάθε χρόνο όπως ποτέ ξανά
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Ζ Ε Ι ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010
Η Αθήνα δεν χρειάζεται μικρότερο κακό...
Του ΑΓΓΕΛΟΥ ΜΑΝΤΑΔΑΚΗ
Είναι προφανές ότι ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης αποδοκιμάστηκε από τον αθηναϊκό λαό. Πράγματι ο κ. Κακλαμάνης υπήρξε ένας κακός δήμαρχος. Η Αθήνα δεν ευτύχησε επί των ημερών του. Ο απερχόμενος δήμαρχος δεν αγάπησε το πράσινο, δεν υπερασπίστηκε τους ελεύθερους χώρους, δεν ανταποκρίθηκε στην στοιχειώδη ανάγκη μιας καθαρής πόλης. Το χειρότερο είναι ότι ουσιαστικά απέσυρε τον Δήμο από τον ρόλο του να αποτρέπει την δημιουργία γκέτο και γκρίζων ζωνών μέσα στην πόλη. Το 34% είναι το χαμηλότερο ποσοστό ψήφων που απέσπασε ποτέ συντηρητικός δήμαρχος στην Αθήνα. Αν συνυπολογίσει κανείς και την τεράστια αποχή -περίπου στο 58%-, τότε η αποδοκιμασία του δημάρχου είναι ακόμη πιο βαθιά.
Από την άλλη, εξαιρετικά χαμηλό είναι και το εκλογικό ποσοστό του συνδιεκδικητή του στον δεύτερο γύρο της Κυριακής κ. Γ. Καμίνη. Το πενιχρό 28% που έλαβε ο κ. Καμίνης ως επικεφαλής ψηφοδελτίου συνεργασίας του κυβερνητικού κόμματος με άλλα τρία μικρότερα, επιβεβαιώνει ότι δεν έπεισε. Η αναμονή του χρίσματος από τον κ. Παπανδρέου και το Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, αλλά κυρίως η σπουδή του να ταχθεί υπέρ του εμπορικού κέντρου του Βωβού στον Ελαιώνα, θόλωσαν την εικόνα του ανεξάρτητου από συμφέροντα συνηγόρου του πολίτη.
Ο κ. Καμίνης μάς ξένισε με τις άκρως συντηρητικές του απόψεις για τον ρόλο της ΕΛ.ΑΣ. και της Δημοτικής Αστυνομίας στην εκκαθάριση του κέντρου της πόλης από την «ενοχλητική» παρουσία των... τοξικομανών και των πορνών. Όπως επίσης με την συναντίληψη με τον κ. Κακλαμάνη για τα μέτρα περιορισμού των διαδηλώσεων.
Ο συνδυασμός του κ. Καμίνη εντάχθηκε από τον πρωθυπουργό στις δυνάμεις που στρατεύονται στην υπόθεση της «σωτηρίας» της χώρας. Άρα η επικράτησή του δεν στρέφεται κατά του μνημονίου και κατά της κυβέρνησης. Το αντίθετο μάλιστα.
Το 34+28 = 62% των κ.κ. Κακλαμάνη και Καμίνη σε συνδυασμό με την υψηλή αποχή αντανακλά έναν δικομματισμό σε αποσύνθεση.
Όσοι και όσες στηρίξαμε το σχήμα της «Ανοικτής Πόλης» δεν έχουμε παρά να επιμείνουμε στη διεκδίκηση της πόλης μας συνδυάζοντας την κινηματική δράση στις γειτονιές με τη μαχητική προγραμματική αντιπολίτευση στο Δημοτικό Συμβούλιο.
Δεν μας ταιριάζει η λογική του «μικρότερου κακού». Η Αθήνα δεν χρειάζεται λιγότερο κακό, χρειάζεται μια ριζικά διαφορετική κατεύθυνση από αυτήν που εκπροσωπούν οι δύο μονομάχοι της επόμενης Κυριακής.
Είναι προφανές ότι ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης αποδοκιμάστηκε από τον αθηναϊκό λαό. Πράγματι ο κ. Κακλαμάνης υπήρξε ένας κακός δήμαρχος. Η Αθήνα δεν ευτύχησε επί των ημερών του. Ο απερχόμενος δήμαρχος δεν αγάπησε το πράσινο, δεν υπερασπίστηκε τους ελεύθερους χώρους, δεν ανταποκρίθηκε στην στοιχειώδη ανάγκη μιας καθαρής πόλης. Το χειρότερο είναι ότι ουσιαστικά απέσυρε τον Δήμο από τον ρόλο του να αποτρέπει την δημιουργία γκέτο και γκρίζων ζωνών μέσα στην πόλη. Το 34% είναι το χαμηλότερο ποσοστό ψήφων που απέσπασε ποτέ συντηρητικός δήμαρχος στην Αθήνα. Αν συνυπολογίσει κανείς και την τεράστια αποχή -περίπου στο 58%-, τότε η αποδοκιμασία του δημάρχου είναι ακόμη πιο βαθιά.
Από την άλλη, εξαιρετικά χαμηλό είναι και το εκλογικό ποσοστό του συνδιεκδικητή του στον δεύτερο γύρο της Κυριακής κ. Γ. Καμίνη. Το πενιχρό 28% που έλαβε ο κ. Καμίνης ως επικεφαλής ψηφοδελτίου συνεργασίας του κυβερνητικού κόμματος με άλλα τρία μικρότερα, επιβεβαιώνει ότι δεν έπεισε. Η αναμονή του χρίσματος από τον κ. Παπανδρέου και το Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, αλλά κυρίως η σπουδή του να ταχθεί υπέρ του εμπορικού κέντρου του Βωβού στον Ελαιώνα, θόλωσαν την εικόνα του ανεξάρτητου από συμφέροντα συνηγόρου του πολίτη.
Ο κ. Καμίνης μάς ξένισε με τις άκρως συντηρητικές του απόψεις για τον ρόλο της ΕΛ.ΑΣ. και της Δημοτικής Αστυνομίας στην εκκαθάριση του κέντρου της πόλης από την «ενοχλητική» παρουσία των... τοξικομανών και των πορνών. Όπως επίσης με την συναντίληψη με τον κ. Κακλαμάνη για τα μέτρα περιορισμού των διαδηλώσεων.
Ο συνδυασμός του κ. Καμίνη εντάχθηκε από τον πρωθυπουργό στις δυνάμεις που στρατεύονται στην υπόθεση της «σωτηρίας» της χώρας. Άρα η επικράτησή του δεν στρέφεται κατά του μνημονίου και κατά της κυβέρνησης. Το αντίθετο μάλιστα.
Το 34+28 = 62% των κ.κ. Κακλαμάνη και Καμίνη σε συνδυασμό με την υψηλή αποχή αντανακλά έναν δικομματισμό σε αποσύνθεση.
Όσοι και όσες στηρίξαμε το σχήμα της «Ανοικτής Πόλης» δεν έχουμε παρά να επιμείνουμε στη διεκδίκηση της πόλης μας συνδυάζοντας την κινηματική δράση στις γειτονιές με τη μαχητική προγραμματική αντιπολίτευση στο Δημοτικό Συμβούλιο.
Δεν μας ταιριάζει η λογική του «μικρότερου κακού». Η Αθήνα δεν χρειάζεται λιγότερο κακό, χρειάζεται μια ριζικά διαφορετική κατεύθυνση από αυτήν που εκπροσωπούν οι δύο μονομάχοι της επόμενης Κυριακής.
Μία νέα επιστροφή
Άρθρο του Δημήτρη Τζανακόπουλου στην σημερινή Αυγή:
Το αποτέλεσμα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών δεν δίνει περιθώρια για αυταπάτες. Το ΠΑΣΟΚ, έχοντας εφαρμόσει την πιο σκληρή πολιτική της μεταπολίτευσης για τον κόσμο της εργασίας, δεν αμφισβητήθηκε. Αν και υπέστη σημαντική φθορά, αυτή δεν είναι αρκετή για να οδηγήσει σε πολιτικές ανακατατάξεις και ανισορροπία, δεν λειτουργεί ως φρένο για τις πολιτικές αποφάσεις που προετοιμάζονται από το κυβερνητικό επιτελείο.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το αποτέλεσμα που κατέγραψε είναι αναμενόμενο για οποιαδήποτε κυβέρνηση δίνει τη μάχη των εκλογών εν μέσω της κυβερνητικής τετραετίας. Από την άλλη μεριά η ριζοσπαστική αριστερά δεν κατάφερε να αξιοποιήσει τη δυσαρέσκεια των εργαζόμενων και να τη μετατρέψει σε πολιτική δυναμική. Για οποιονδήποτε έχει και ελάχιστη επαφή με τα πολιτικά πράγματα η εξέλιξη αυτή ήταν προδιαγεγραμμένη.
Σε μια περίοδο που η ριζοσπαστική αριστερά θα έπρεπε να πρωταγωνιστεί σε κοινωνικό επίπεδο και να λειτουργεί ως οργανωτής και πυροκροτητής κοινωνικών κινημάτων αντίστασης και αλληλεγγύης ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνιστώσες του πρωταγωνιστούσαν στις στήλες των παραπολιτικών των αστικών εφημερίδων. Προφανώς η ευθύνη δεν κατανέμεται σε όλες ισομερώς, αλλά η απόδοση ευθυνών λίγο ενδιαφέρει σε αυτή τη συγκυρία.
Αυτό που προέχει τώρα είναι η αξιολόγηση από όλες τις μεριές αλλά και συλλογικά των επιμέρους τακτικών και η ανασύνταξη όσων δυνάμεων είναι δυνατόν να ανασυνταχθούν με όρους που δεν θα αναπαράγουν τις παθογένειες του παρελθόντος.
Ο Συνασπισμός είναι ανάγκη να αναγνωρίσει το αδιέξοδο της πολιτικής του τακτικής το προηγούμενο διάστημα και όχι να επιδοθεί σε μια αυτοεπιβεβαιωτική προσπάθεια παραγνώρισης του προφανούς. Η πολιτική τακτική της σύγκλισης με τον σοσιαλιστικό χώρο, ειδικά αν μετατραπεί διά της διολισθήσεως σε στρατηγική, χωρίς την ενότητα της ριζοσπαστικής αριστεράς, είναι όχι μόνο αδιέξοδη, πράγμα που αποδείχθηκε, αλλά και δεξιά.
Η άλλοτε ρητή και άλλοτε σιωπηρή παραδοχή που συνέχει αυτή τη γραμμή είναι ότι, για να διεμβολιστεί το ΠΑΣΟΚ, η ριζοσπαστική αριστερά πρέπει να συγκλίνει πολιτικά με τον υποτιθέμενο παραδοσιακό και μη μεταλλαγμένο σοσιαλιστικό χώρο που δυστυχώς ακόμη βρίσκεται υπό τη σκέπη του ΠΑΣΟΚ.
Για να ισχύει αυτό, όμως, πρέπει να ισχύει αναγκαία ότι τέτοιος χώρος αφενός υπάρχει και αφετέρου ότι η πολιτική του κριτική προς την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα αλλά και οι πολιτικές του προτάσεις έχουν σημεία επαφής με τις τοποθετήσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Η γνώμη μου είναι ότι τέτοιος χώρος δεν υπάρχει, όχι πάντως με τα χαρακτηριστικά που του αποδίδονται, και η πολιτική τακτική που υιοθετήθηκε από τον Συνασπισμό το τελευταίο διάστημα δεν είναι παρά μια μηχανιστική προσπάθεια να μεταφερθεί το μοντέλο της Linke στην Ελλάδα παρά την έλλειψη των αναγκαίων προϋποθέσεων.
Ο χώρος τον οποίο έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε «σοσιαλιστικό» δεν είναι παρά η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και κάποια μεσαία ή κατώτερα πολιτικά στελέχη, τα οποία όχι απλώς συμμετείχαν, αλλά αποτέλεσαν και τον κορμό της διαδικασίας νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης της σοσιαλδημοκρατίας και προσέδωσαν σε αυτή τη διαδικασία τα ιδιαίτερα «ελληνικά» χαρακτηριστικά της.
Είτε πρόκειται για τους συνδικαλιστές που υιοθέτησαν αμαχητί τη γλώσσα του κοινωνικού διαλόγου και της ταξικής συνεργασίας οδηγώντας τα συνδικάτα στη σημερινή τους αποδιοργάνωση και αδράνεια, είτε για το μεσαίο και μικρό πολιτικό προσωπικό που όχι μόνο δεν αντιτάχθηκε, αλλά υλοποίησε όλα αυτά τα χρόνια τις κεντρικές πολιτικές κατευθύνσεις των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Βεβαίως, τα παραπάνω δεν θα είχαν και πολύ μεγάλη σημασία αν είχε παρατηρηθεί ριζική μετατόπιση στις πολιτικές αντιλήψεις αυτής της μερίδας, του λεγόμενου «σοσιαλιστικού χώρου».
Παρόλα αυτά, αν εξαιρέσει κανείς μια πατριωτική ρητορική που στοχεύει στην απελευθέρωση της πατρίδας από τα δεσμά του Μνημονίου και της υποτέλειας, δεν παρατηρείται κάποια βαθύτερη μετατόπιση. Και τούτο σημαίνει ότι ναι μεν είναι ευκταία η συγκρότηση ενός κοινωνικού μετώπου με τις δυνάμεις αυτές στον βαθμό που παίρνουν τις διακηρύξεις τους στα σοβαρά, πράγμα που ερίζεται, αλλά αυτό το κοινωνικό μέτωπο δεν μπορεί να αντικαταστήσει σε καμία περίπτωση τη διαδικασία ενοποίησης της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Σε αυτό το σημείο ακριβώς παρατηρείται μια μετατόπιση της ηγεσίας του Συνασπισμού, η οποία συνιστά και μια σχεδόν ριζική τομή με την προηγούμενη πολιτική του κόμματος. Φαίνεται ότι η ηγεσία του Συνασπισμού θυσιάζει τη διαδικασία ενοποίησης της ριζοσπαστικής αριστεράς στον βωμό της σύγκλισης με τον σοσιαλιστικό χώρο.
Αυτή η επιλογή συνεπάγεται και μια αντίστοιχη αλλαγή προοπτικής σε ό,τι αφορά τη θέαση της κοινωνικής κίνησης. Τα προηγούμενα χρόνια η προτεραιότητα είχε δοθεί στο επίπεδο των κινημάτων και της αλλαγής των ταξικών συσχετισμών στο οικονομικό και ιδεολογικό πεδίο ως απαραίτητη προϋπόθεση για την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών. Αυτό προφανώς δεν σήμαινε ότι ο χώρος παραγνώριζε τη σχετική αυτονομία του πολιτικού επιπέδου.
Ουδείς αρνούνταν ότι μια απότομη πολιτική αλλαγή θα μπορούσε να επιταχύνει τη διαδικασία μετατόπισης του οικονομικού και ιδεολογικού συσχετισμού. Ούτε, βεβαίως, εξέλιπαν οι αμιγώς πολιτικές πρωτοβουλίες. Η προτεραιότητα, όμως, δινόταν στο κίνημα και όχι στις κινήσεις τακτικής εντός της πολιτικής - κοινοβουλευτικής σκηνής. Αυτή η προτεραιότητα του κοινωνικού έναντι του πολιτικού, αν μια τέτοια έκφραση είναι δόκιμη, φαίνεται ότι ανατράπηκε ή ότι εν πάση περιπτώσει ανατρέπεται.
Πρόκειται για μια κίνηση με τεράστιες πολιτικές συνέπειες, πρόκειται στην κυριολεξία για μια ρήξη με το πρόσφατο παρελθόν μας, για μια επιστροφή στην πολιτική του Συνασπισμού της δεκαετίας του ’90. Η αντίληψη ότι οι πολιτικοί συσχετισμοί μπορούν να ανατραπούν με συμμαχίες κορυφής, χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό προσανατολισμό και χωρίς τις αναγκαίες κοινωνικές διεργασίες είναι αυτή που όρισε τους κεντρικούς άξονες της πολιτικής μας γραμμής σε αυτές τις εκλογές.
Και τα αποτελέσματά της ήταν η περαιτέρω αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ, το σπάσιμο των δεσμών μας με μερίδες της νεολαίας που με μεγάλη δυσκολία είχαμε αποκτήσει τα προηγούμενα χρόνια, η αποσυσπείρωση των μελών του κόμματος και τέλος η απογοήτευση πολλών αριστερών που στράφηκαν σε συνδυασμούς της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί συνέβη. Ίσως είναι ώρα για μια νέα επιστροφή, αυτή τη φορά στο πρόσφατο παρελθόν μας.
Το αποτέλεσμα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών δεν δίνει περιθώρια για αυταπάτες. Το ΠΑΣΟΚ, έχοντας εφαρμόσει την πιο σκληρή πολιτική της μεταπολίτευσης για τον κόσμο της εργασίας, δεν αμφισβητήθηκε. Αν και υπέστη σημαντική φθορά, αυτή δεν είναι αρκετή για να οδηγήσει σε πολιτικές ανακατατάξεις και ανισορροπία, δεν λειτουργεί ως φρένο για τις πολιτικές αποφάσεις που προετοιμάζονται από το κυβερνητικό επιτελείο.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το αποτέλεσμα που κατέγραψε είναι αναμενόμενο για οποιαδήποτε κυβέρνηση δίνει τη μάχη των εκλογών εν μέσω της κυβερνητικής τετραετίας. Από την άλλη μεριά η ριζοσπαστική αριστερά δεν κατάφερε να αξιοποιήσει τη δυσαρέσκεια των εργαζόμενων και να τη μετατρέψει σε πολιτική δυναμική. Για οποιονδήποτε έχει και ελάχιστη επαφή με τα πολιτικά πράγματα η εξέλιξη αυτή ήταν προδιαγεγραμμένη.
Σε μια περίοδο που η ριζοσπαστική αριστερά θα έπρεπε να πρωταγωνιστεί σε κοινωνικό επίπεδο και να λειτουργεί ως οργανωτής και πυροκροτητής κοινωνικών κινημάτων αντίστασης και αλληλεγγύης ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνιστώσες του πρωταγωνιστούσαν στις στήλες των παραπολιτικών των αστικών εφημερίδων. Προφανώς η ευθύνη δεν κατανέμεται σε όλες ισομερώς, αλλά η απόδοση ευθυνών λίγο ενδιαφέρει σε αυτή τη συγκυρία.
Αυτό που προέχει τώρα είναι η αξιολόγηση από όλες τις μεριές αλλά και συλλογικά των επιμέρους τακτικών και η ανασύνταξη όσων δυνάμεων είναι δυνατόν να ανασυνταχθούν με όρους που δεν θα αναπαράγουν τις παθογένειες του παρελθόντος.
Ο Συνασπισμός είναι ανάγκη να αναγνωρίσει το αδιέξοδο της πολιτικής του τακτικής το προηγούμενο διάστημα και όχι να επιδοθεί σε μια αυτοεπιβεβαιωτική προσπάθεια παραγνώρισης του προφανούς. Η πολιτική τακτική της σύγκλισης με τον σοσιαλιστικό χώρο, ειδικά αν μετατραπεί διά της διολισθήσεως σε στρατηγική, χωρίς την ενότητα της ριζοσπαστικής αριστεράς, είναι όχι μόνο αδιέξοδη, πράγμα που αποδείχθηκε, αλλά και δεξιά.
Η άλλοτε ρητή και άλλοτε σιωπηρή παραδοχή που συνέχει αυτή τη γραμμή είναι ότι, για να διεμβολιστεί το ΠΑΣΟΚ, η ριζοσπαστική αριστερά πρέπει να συγκλίνει πολιτικά με τον υποτιθέμενο παραδοσιακό και μη μεταλλαγμένο σοσιαλιστικό χώρο που δυστυχώς ακόμη βρίσκεται υπό τη σκέπη του ΠΑΣΟΚ.
Για να ισχύει αυτό, όμως, πρέπει να ισχύει αναγκαία ότι τέτοιος χώρος αφενός υπάρχει και αφετέρου ότι η πολιτική του κριτική προς την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα αλλά και οι πολιτικές του προτάσεις έχουν σημεία επαφής με τις τοποθετήσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Η γνώμη μου είναι ότι τέτοιος χώρος δεν υπάρχει, όχι πάντως με τα χαρακτηριστικά που του αποδίδονται, και η πολιτική τακτική που υιοθετήθηκε από τον Συνασπισμό το τελευταίο διάστημα δεν είναι παρά μια μηχανιστική προσπάθεια να μεταφερθεί το μοντέλο της Linke στην Ελλάδα παρά την έλλειψη των αναγκαίων προϋποθέσεων.
Ο χώρος τον οποίο έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε «σοσιαλιστικό» δεν είναι παρά η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και κάποια μεσαία ή κατώτερα πολιτικά στελέχη, τα οποία όχι απλώς συμμετείχαν, αλλά αποτέλεσαν και τον κορμό της διαδικασίας νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης της σοσιαλδημοκρατίας και προσέδωσαν σε αυτή τη διαδικασία τα ιδιαίτερα «ελληνικά» χαρακτηριστικά της.
Είτε πρόκειται για τους συνδικαλιστές που υιοθέτησαν αμαχητί τη γλώσσα του κοινωνικού διαλόγου και της ταξικής συνεργασίας οδηγώντας τα συνδικάτα στη σημερινή τους αποδιοργάνωση και αδράνεια, είτε για το μεσαίο και μικρό πολιτικό προσωπικό που όχι μόνο δεν αντιτάχθηκε, αλλά υλοποίησε όλα αυτά τα χρόνια τις κεντρικές πολιτικές κατευθύνσεις των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Βεβαίως, τα παραπάνω δεν θα είχαν και πολύ μεγάλη σημασία αν είχε παρατηρηθεί ριζική μετατόπιση στις πολιτικές αντιλήψεις αυτής της μερίδας, του λεγόμενου «σοσιαλιστικού χώρου».
Παρόλα αυτά, αν εξαιρέσει κανείς μια πατριωτική ρητορική που στοχεύει στην απελευθέρωση της πατρίδας από τα δεσμά του Μνημονίου και της υποτέλειας, δεν παρατηρείται κάποια βαθύτερη μετατόπιση. Και τούτο σημαίνει ότι ναι μεν είναι ευκταία η συγκρότηση ενός κοινωνικού μετώπου με τις δυνάμεις αυτές στον βαθμό που παίρνουν τις διακηρύξεις τους στα σοβαρά, πράγμα που ερίζεται, αλλά αυτό το κοινωνικό μέτωπο δεν μπορεί να αντικαταστήσει σε καμία περίπτωση τη διαδικασία ενοποίησης της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Σε αυτό το σημείο ακριβώς παρατηρείται μια μετατόπιση της ηγεσίας του Συνασπισμού, η οποία συνιστά και μια σχεδόν ριζική τομή με την προηγούμενη πολιτική του κόμματος. Φαίνεται ότι η ηγεσία του Συνασπισμού θυσιάζει τη διαδικασία ενοποίησης της ριζοσπαστικής αριστεράς στον βωμό της σύγκλισης με τον σοσιαλιστικό χώρο.
Αυτή η επιλογή συνεπάγεται και μια αντίστοιχη αλλαγή προοπτικής σε ό,τι αφορά τη θέαση της κοινωνικής κίνησης. Τα προηγούμενα χρόνια η προτεραιότητα είχε δοθεί στο επίπεδο των κινημάτων και της αλλαγής των ταξικών συσχετισμών στο οικονομικό και ιδεολογικό πεδίο ως απαραίτητη προϋπόθεση για την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών. Αυτό προφανώς δεν σήμαινε ότι ο χώρος παραγνώριζε τη σχετική αυτονομία του πολιτικού επιπέδου.
Ουδείς αρνούνταν ότι μια απότομη πολιτική αλλαγή θα μπορούσε να επιταχύνει τη διαδικασία μετατόπισης του οικονομικού και ιδεολογικού συσχετισμού. Ούτε, βεβαίως, εξέλιπαν οι αμιγώς πολιτικές πρωτοβουλίες. Η προτεραιότητα, όμως, δινόταν στο κίνημα και όχι στις κινήσεις τακτικής εντός της πολιτικής - κοινοβουλευτικής σκηνής. Αυτή η προτεραιότητα του κοινωνικού έναντι του πολιτικού, αν μια τέτοια έκφραση είναι δόκιμη, φαίνεται ότι ανατράπηκε ή ότι εν πάση περιπτώσει ανατρέπεται.
Πρόκειται για μια κίνηση με τεράστιες πολιτικές συνέπειες, πρόκειται στην κυριολεξία για μια ρήξη με το πρόσφατο παρελθόν μας, για μια επιστροφή στην πολιτική του Συνασπισμού της δεκαετίας του ’90. Η αντίληψη ότι οι πολιτικοί συσχετισμοί μπορούν να ανατραπούν με συμμαχίες κορυφής, χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό προσανατολισμό και χωρίς τις αναγκαίες κοινωνικές διεργασίες είναι αυτή που όρισε τους κεντρικούς άξονες της πολιτικής μας γραμμής σε αυτές τις εκλογές.
Και τα αποτελέσματά της ήταν η περαιτέρω αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ, το σπάσιμο των δεσμών μας με μερίδες της νεολαίας που με μεγάλη δυσκολία είχαμε αποκτήσει τα προηγούμενα χρόνια, η αποσυσπείρωση των μελών του κόμματος και τέλος η απογοήτευση πολλών αριστερών που στράφηκαν σε συνδυασμούς της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί συνέβη. Ίσως είναι ώρα για μια νέα επιστροφή, αυτή τη φορά στο πρόσφατο παρελθόν μας.
Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010
Fuck fees!!
Η κυβέρνηση Κάμερον στην Βρετανία αποφάσισε των τριπλασιασμό των διδάκτρων στα πανεπιστήμια εν μέσω οικονομικής κρίσης!Οι αντιδράσεις των φοιτητριών/φοιτητών σε όλη την χώρα ήταν άμεσες και δυναμικές!Η χθεσινή πορεία στο Λονδίνο συγκέντρωσε πάνω από 30000 διαδηλωτές με κεντρικό "σύνθημα" "Fuck fees"(γαμώ τα δίδακτρα!)..Η πορεία κατέληξε στα γραφεία του Συντηρητικού Κόμματος όπου και τα κατέλαβαν!!
Οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής ήταν σφοδρές όπως φαίνεται και στο πιο κάτω βίντεο:
Πρόκειται για την μαζικότερη διαδήλωση του φοιτητικού κινήματος στην Βρετανία τα τελευταία χρόνια!«Οι πολιτικοί μοιάζει να μην ενδιαφέρονται για ό,τι συμβαίνει. Θα έπρεπε να παίρνουν χρήματα από εκείνους που κερδίζουν περισσότερα, εκείνους που έχουν επταψήφιους μισθούς, και όχι από τους φοιτητές που δεν έχουν λεφτά» τόνισε η Άννα Τέναντ-Σίρεν, φοιτήτρια του Πανεπιστημίου του Όλστερ.
Τα ετήσια δίδακτρα αγγίζουν τα 3800 ευρώ στα πανεπιστήμια της Βρετανίας και γενικότερα της ΕΕ πράμα που δημιουργεί ταξικά φίλτρα στο δικαίωμα στην μόρφωση και δημιουργεί φραγμούς κατά την έξοδο στην αγορά εργασίας των νέων.Η κρατική χρηματοδότηση μειώθηκε φέτος κατά 40% εντασσόμενη στο πρόγραμμα λιτότητας που κήρυξε η κυβέρνηση Κάμερον!
Το κείμενο διαβούλευσης του Υπουργείου παιδείας
Την απομαζικοποίηση και το τέλος της δημόσιας και δωρεάν υπόστασης του πανεπιστημίου εξήγγειλε η υπουργός παιδείας (γνωστή πλέον στο φοιτητικό κίνημα ως Αννούλα) από την σύνοδο πρυτάνεων στο Ρέθυμνο..Την ώρα που φοιτητές και φοιτήτριες συγκρούονταν με τις δυνάμεις καταστολής, η υπουργός μέσα σε ένα lux ξενοδοχείο κάπου κοντά στον θεό, έθετε προς δημόσια διαβούλευση το κείμενο εξόντωσης του ελληνικού πανεπιστημίου!
Αναλυτικά το κείμενο:
http://tvxs.gr/news/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%BE%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CE%B1
Αναλυτικά το κείμενο:
http://tvxs.gr/news/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%BE%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CE%B1
Όταν η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τον Τύπο..
Αναδημοσίευση από το σημερινό φύλλο της Αυγής:
Την οργισμένη αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ προκάλεσε το χθεσινό πρώτο θέμα της εφημερίδας “Τα Νέα” που μιλά για “υπόγειες διεργασίες” ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και την αριστερά ενόψει του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών, “αποκαλύπτοντας” ένα νέο “βρώμικο '89”. Για “κατασκευασμένα δημοσιεύματα” και προβοκάτσια κάνει λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ στην ανακοίνωση που εξέδωσε χθες το γραφείο Τύπου, ενώ το ΚΚΕ σημειώνει πως η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και το συγκρότημα Λαμπράκη αποδεικνύονται και πάλι “προβοκάτορες αντάξιοι του Γκέμπελς”.
Σε μια προσπάθεια να συσπειρωθεί η εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ ενόψει του δεύτερου γύρου αλλά και να ενεργοποιηθούν "αντιδεξιά" ανακλαστικά ψηφοφόρων των κομμάτων της αριστεράς, το ρεπορτάζ "αξιοποιεί" τα "πιστεύω" (!) κυβερνητικών στελεχών, χωρίς οποιαδήποτε αναφορά σε συγκεκριμένα στοιχεία. Αναλυτικότερα, στο δημοσίευμα επισημαίνεται:
"Κυβερνητικά στελέχη πιστεύουν (!) ότι από την επομένη του πρώτου γύρου συντελούνται υπόγειες διεργασίες ανάμεσα σε εκπροσώπους της αξιωματικής και της ήσσονος αντιπολίτευσης, με όχημα τη διάθεση για αντιμνημονιακή διαμαρτυρία των ψηφοφόρων, που έχει όμως ως στόχο την καταψήφιση του ΠΑΣΟΚ”.
Παρακάτω το ρεπορτάζ αναφέρει ότι ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ “εμφανίζονται σαν Πόντιοι Πιλάτοι ανάμεσα στους υποψηφίους ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., ενισχύοντας αντικειμενικά με αυτήν τη στάση τους υποψηφίους της αξιωματικής αντιπολίτευσης”.
Εξαιρώντας τον Φ. Κουβέλη (“Μόνον ο Κουβέλης” είναι ο σχετικός μεσότιτλος), ο οποίος “υπέδειξε στους ψηφοφόρους να ψηφίσουν με αυτοδιοικητικά κριτήρια”, το ρεπορτάζ συνεχίζει κατηγορώντας ότι πίσω από τη θέση των δύο κομμάτων, λευκό - άκυρο του ΚΚΕ και "κατά συνείδηση" του ΣΥΡΙΖΑ, κρύβεται συμφωνία με τη Ν.Δ.
Μόνη συγκεκριμένη αναφορά γίνεται για τις περιοχές της Θεσσαλίας και του Βόρειου Αιγαίου, όπου το ΚΚΕ "έχει ισχυρές δυνάμεις". Υποστηρίζεται λοιπόν ότι η στάση των ψηφοφόρων του ΚΚΕ θα είναι “καθοριστική” χαρακτηρίζοντας ωστόσο “προειλημμένη απόφαση” να πάνε "κόκκινες" ψήφοι στη Ν.Δ.
ΣΥΡΙΖΑ: Απονενοημένες κινήσεις
“Κάποιοι κρίνουν και ανησυχούν σφόδρα ότι ο πρώτος, ο προεκλογικός, εκβιασμός στους πολίτες δεν έπιασε” τονίζει στην ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ και προσθέτει: “Τα αποκαρδιωτικά αποτελέσματα για το ΠΑΣΟΚ τους οδηγούν τώρα και στο δεύτερο. Είναι δε ακόμα χειρότερος, διότι επιχειρείται με κατασκευασμένα δημοσιεύματα κατάλληλα για προβοκάτσια”.
Συμπληρωματικά ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει πως δεν είναι σε θέση να γνωρίζει “πόσο τα δημοσιεύματα αυτά είναι ευθέως κατευθυνόμενα από τη γραμμή του ίδιου του Μαξίμου”, συμπληρώνοντας όμως πως σε κάθε περίπτωση “ισχύει στο ακέραιο” η κριτική του στην πολιτική της κυβέρνησης και της Ν.Δ., “στην πολιτική των αυτοδιοικητικών υποψηφίων του δικομματισμού”. Έτσι χαρακτηρίζει την κριτική “οδηγό" για τους ψηφοφόρους του χώρου και για τον δεύτερο γύρο. Καταληκτικά η ανακοίνωση υπογραμμίζει πως η συνείδηση των πολιτών “δεν επηρεάζεται από εκβιασμούς: Μπορεί, μάλιστα, τέτοιες απονενοημένες κινήσεις να φέρουν και τα αντίθετα αποτελέσματα".
ΚΚΕ: Βρώμικος ρόλος
“Το συγκρότημα, που τον βρώμικο ρόλο του διαπιστώνει κανείς όποια πέτρα της ελληνικής ιστορίας και αν σηκώσει, εμφανίζει όπως του αρέσει την κρυστάλλινη θέση και στάση του ΚΚΕ” σημειώνει το Κομμουνιστικό Κόμμα, προσθέτοντας πως “ό,τι και να κάνουν 'Τα Νέα' και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, δεν μπορούν να κρύψουν ότι με τη Ν.Δ. βρίσκονται στο ίδιο αντιλαϊκό χαράκωμα”.
Δημοκρατική Αριστερά: Πόντιοι Πιλάτοι ΚΚΕ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ
“Οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ -με διαφορετικό, βέβαια, τρόπο- εμφανίζονται ως Πόντιοι Πιλάτοι στις κρίσιμες αυτές αναμετρήσεις” τονίζει σε χθεσινή ανακοίνωσή της η Δημοκρατική Αριστερά αναφερόμενη στον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών σε Αθήνα - Θεσσαλονίκη. “Πρόκειται για επιλογές που αποπροσανατολίζουν από το αίτημα για μια προοδευτική στροφή και πορεία στους δυο μεγαλύτερους δήμους της χώρας" προσθέτει.
Δάφνη Σφέτσα
Την οργισμένη αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ προκάλεσε το χθεσινό πρώτο θέμα της εφημερίδας “Τα Νέα” που μιλά για “υπόγειες διεργασίες” ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και την αριστερά ενόψει του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών, “αποκαλύπτοντας” ένα νέο “βρώμικο '89”. Για “κατασκευασμένα δημοσιεύματα” και προβοκάτσια κάνει λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ στην ανακοίνωση που εξέδωσε χθες το γραφείο Τύπου, ενώ το ΚΚΕ σημειώνει πως η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και το συγκρότημα Λαμπράκη αποδεικνύονται και πάλι “προβοκάτορες αντάξιοι του Γκέμπελς”.
Σε μια προσπάθεια να συσπειρωθεί η εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ ενόψει του δεύτερου γύρου αλλά και να ενεργοποιηθούν "αντιδεξιά" ανακλαστικά ψηφοφόρων των κομμάτων της αριστεράς, το ρεπορτάζ "αξιοποιεί" τα "πιστεύω" (!) κυβερνητικών στελεχών, χωρίς οποιαδήποτε αναφορά σε συγκεκριμένα στοιχεία. Αναλυτικότερα, στο δημοσίευμα επισημαίνεται:
"Κυβερνητικά στελέχη πιστεύουν (!) ότι από την επομένη του πρώτου γύρου συντελούνται υπόγειες διεργασίες ανάμεσα σε εκπροσώπους της αξιωματικής και της ήσσονος αντιπολίτευσης, με όχημα τη διάθεση για αντιμνημονιακή διαμαρτυρία των ψηφοφόρων, που έχει όμως ως στόχο την καταψήφιση του ΠΑΣΟΚ”.
Παρακάτω το ρεπορτάζ αναφέρει ότι ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ “εμφανίζονται σαν Πόντιοι Πιλάτοι ανάμεσα στους υποψηφίους ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., ενισχύοντας αντικειμενικά με αυτήν τη στάση τους υποψηφίους της αξιωματικής αντιπολίτευσης”.
Εξαιρώντας τον Φ. Κουβέλη (“Μόνον ο Κουβέλης” είναι ο σχετικός μεσότιτλος), ο οποίος “υπέδειξε στους ψηφοφόρους να ψηφίσουν με αυτοδιοικητικά κριτήρια”, το ρεπορτάζ συνεχίζει κατηγορώντας ότι πίσω από τη θέση των δύο κομμάτων, λευκό - άκυρο του ΚΚΕ και "κατά συνείδηση" του ΣΥΡΙΖΑ, κρύβεται συμφωνία με τη Ν.Δ.
Μόνη συγκεκριμένη αναφορά γίνεται για τις περιοχές της Θεσσαλίας και του Βόρειου Αιγαίου, όπου το ΚΚΕ "έχει ισχυρές δυνάμεις". Υποστηρίζεται λοιπόν ότι η στάση των ψηφοφόρων του ΚΚΕ θα είναι “καθοριστική” χαρακτηρίζοντας ωστόσο “προειλημμένη απόφαση” να πάνε "κόκκινες" ψήφοι στη Ν.Δ.
ΣΥΡΙΖΑ: Απονενοημένες κινήσεις
“Κάποιοι κρίνουν και ανησυχούν σφόδρα ότι ο πρώτος, ο προεκλογικός, εκβιασμός στους πολίτες δεν έπιασε” τονίζει στην ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ και προσθέτει: “Τα αποκαρδιωτικά αποτελέσματα για το ΠΑΣΟΚ τους οδηγούν τώρα και στο δεύτερο. Είναι δε ακόμα χειρότερος, διότι επιχειρείται με κατασκευασμένα δημοσιεύματα κατάλληλα για προβοκάτσια”.
Συμπληρωματικά ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει πως δεν είναι σε θέση να γνωρίζει “πόσο τα δημοσιεύματα αυτά είναι ευθέως κατευθυνόμενα από τη γραμμή του ίδιου του Μαξίμου”, συμπληρώνοντας όμως πως σε κάθε περίπτωση “ισχύει στο ακέραιο” η κριτική του στην πολιτική της κυβέρνησης και της Ν.Δ., “στην πολιτική των αυτοδιοικητικών υποψηφίων του δικομματισμού”. Έτσι χαρακτηρίζει την κριτική “οδηγό" για τους ψηφοφόρους του χώρου και για τον δεύτερο γύρο. Καταληκτικά η ανακοίνωση υπογραμμίζει πως η συνείδηση των πολιτών “δεν επηρεάζεται από εκβιασμούς: Μπορεί, μάλιστα, τέτοιες απονενοημένες κινήσεις να φέρουν και τα αντίθετα αποτελέσματα".
ΚΚΕ: Βρώμικος ρόλος
“Το συγκρότημα, που τον βρώμικο ρόλο του διαπιστώνει κανείς όποια πέτρα της ελληνικής ιστορίας και αν σηκώσει, εμφανίζει όπως του αρέσει την κρυστάλλινη θέση και στάση του ΚΚΕ” σημειώνει το Κομμουνιστικό Κόμμα, προσθέτοντας πως “ό,τι και να κάνουν 'Τα Νέα' και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, δεν μπορούν να κρύψουν ότι με τη Ν.Δ. βρίσκονται στο ίδιο αντιλαϊκό χαράκωμα”.
Δημοκρατική Αριστερά: Πόντιοι Πιλάτοι ΚΚΕ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ
“Οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ -με διαφορετικό, βέβαια, τρόπο- εμφανίζονται ως Πόντιοι Πιλάτοι στις κρίσιμες αυτές αναμετρήσεις” τονίζει σε χθεσινή ανακοίνωσή της η Δημοκρατική Αριστερά αναφερόμενη στον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών σε Αθήνα - Θεσσαλονίκη. “Πρόκειται για επιλογές που αποπροσανατολίζουν από το αίτημα για μια προοδευτική στροφή και πορεία στους δυο μεγαλύτερους δήμους της χώρας" προσθέτει.
Δάφνη Σφέτσα
Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010
Νεολαία Συνασπισμού Βόλου
Η Νεολαία Συνασπισμού είναι μια σύγχρονη, ριζοσπαστική, αριστερή οργάνωση νεολαίας. Μια πλατιά συσπείρωση αριστερών και προοδευτικών νέων της χώρας μας, μια δύναμη ανατρεπτική και ανταγωνιστική προς τις σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Η νεολαία Συνασπισμού αποτελεί μια σύγχρονη νεολαία της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής αριστεράς και της οικολογίας. Επιδιώκει τον συντονισμό δράσης με όμορες νεολαιίστικες οργανώσεις και κινήσεις με στόχο μια Ευρώπη σοσιαλιστική, των λαών και όχι της εκμετάλλευσης, της καταστολής και του νεοφιλελευθερισμού.
Η Νεολαία Συνασπισμού αντλεί τον πυρήνα των αναλυτικών της μεθόδων από την μαρξική σκέψη και θεωρία . Η προσέγγιση και ανάγνωση της πραγματικότητας γίνεται από ταξική, διεθνιστική, μαρξική σκοπιά, διαμορφώνοντας μ' αυτό τον τρόπο μία πρώτη βάση επεξεργασίας και ανάλυσης. Δεν αντιμετωπίζουμε όμως την μαρξική παράδοση ως αλάνθαστο θέσφατο, αλλά αντίθετα αντλούμε θεωρητική υποστήριξη και πολιτικά συμπεράσματα από το σύνολο των απολήξεων της μαρξικής σκέψης. Εμπνεόμαστε κυρίως από το πλαίσιο του δυτικού κριτικού μαρξισμού και του ιστορικού ρεύματος του ευρωκομμουνισμού και κάθε προσπάθειας ανανέωσης του Κομουνιστικού και Αριστερού Κινήματος, που συμβολικά και ενδεικτικά περιγράφεται από τις διαδρομές της σκέψης των Λένιν, Ρόζας Λούξεμπουργκ, Γκράμσι, Αλτουσέρ, Πουλαντζά. Ωστόσο διατηρούμε αμείωτη την κριτική προσέγγισή μας σε όλα τα ρεύματα και σε καμία περίπτωση δεν παγιώνουμε αναλύσεις και θεωρητικές παραδόσεις.
Στρατηγικός στόχος της Νεολαίας Συνασπισμού είναι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας και η ακύρωση της εκμεταλλευτικής κεφαλαιοκρατικής σχέσης που διέπει τις καπιταλιστικές κοινωνίες.
Η κοινωνική απελευθέρωση και ο σοσιαλισμός με ελευθερία και δημοκρατία που οραματίζεται η Νεολαία Συνασπισμού χαρακτηρίζονται από την ισοκατανομή του κοινωνικού πλούτου παγκοσμίως, τον κοινωνικό έλεγχο των μέσων παραγωγής, την ακύρωση της λογικής του επιχειρηματικού κέρδους, την ολιγαρκή αφθονία, την υπέρβαση του καταναλωτισμού και της εμπορευματοποίησης ως ιδεολογικά πρότυπα, την κατάργηση των κοινωνικών διακρίσεων, την οικολογική ισορροπία, την συμμετοχική δημοκρατία, την αυτενέργεια των πολιτών και την αποδέσμευση από εξουσιαστικές σχέσεις.
Στον Βόλο δραστηριοποιείται τα τελευταία 3 χρόνια συμμετέχοντας σε όλα τα κινήματα πόλης (Άναυρος,πάρκινγκ κτλ), παρεμβαίνοντας στις σχολές του πανεπιστημίου Θεσσαλίας με τα σχήματα της ΑΡΕΝ, οργανώνοντας την πάλη για την υπεράσπιση των υποτελών τάξεων,παλεύοντας για τα δικαιώματα της νεολαίας και των εργαζομένων!
Η νεολαία Συνασπισμού αποτελεί μια σύγχρονη νεολαία της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής αριστεράς και της οικολογίας. Επιδιώκει τον συντονισμό δράσης με όμορες νεολαιίστικες οργανώσεις και κινήσεις με στόχο μια Ευρώπη σοσιαλιστική, των λαών και όχι της εκμετάλλευσης, της καταστολής και του νεοφιλελευθερισμού.
Η Νεολαία Συνασπισμού αντλεί τον πυρήνα των αναλυτικών της μεθόδων από την μαρξική σκέψη και θεωρία . Η προσέγγιση και ανάγνωση της πραγματικότητας γίνεται από ταξική, διεθνιστική, μαρξική σκοπιά, διαμορφώνοντας μ' αυτό τον τρόπο μία πρώτη βάση επεξεργασίας και ανάλυσης. Δεν αντιμετωπίζουμε όμως την μαρξική παράδοση ως αλάνθαστο θέσφατο, αλλά αντίθετα αντλούμε θεωρητική υποστήριξη και πολιτικά συμπεράσματα από το σύνολο των απολήξεων της μαρξικής σκέψης. Εμπνεόμαστε κυρίως από το πλαίσιο του δυτικού κριτικού μαρξισμού και του ιστορικού ρεύματος του ευρωκομμουνισμού και κάθε προσπάθειας ανανέωσης του Κομουνιστικού και Αριστερού Κινήματος, που συμβολικά και ενδεικτικά περιγράφεται από τις διαδρομές της σκέψης των Λένιν, Ρόζας Λούξεμπουργκ, Γκράμσι, Αλτουσέρ, Πουλαντζά. Ωστόσο διατηρούμε αμείωτη την κριτική προσέγγισή μας σε όλα τα ρεύματα και σε καμία περίπτωση δεν παγιώνουμε αναλύσεις και θεωρητικές παραδόσεις.
Στρατηγικός στόχος της Νεολαίας Συνασπισμού είναι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας και η ακύρωση της εκμεταλλευτικής κεφαλαιοκρατικής σχέσης που διέπει τις καπιταλιστικές κοινωνίες.
Η κοινωνική απελευθέρωση και ο σοσιαλισμός με ελευθερία και δημοκρατία που οραματίζεται η Νεολαία Συνασπισμού χαρακτηρίζονται από την ισοκατανομή του κοινωνικού πλούτου παγκοσμίως, τον κοινωνικό έλεγχο των μέσων παραγωγής, την ακύρωση της λογικής του επιχειρηματικού κέρδους, την ολιγαρκή αφθονία, την υπέρβαση του καταναλωτισμού και της εμπορευματοποίησης ως ιδεολογικά πρότυπα, την κατάργηση των κοινωνικών διακρίσεων, την οικολογική ισορροπία, την συμμετοχική δημοκρατία, την αυτενέργεια των πολιτών και την αποδέσμευση από εξουσιαστικές σχέσεις.
Στον Βόλο δραστηριοποιείται τα τελευταία 3 χρόνια συμμετέχοντας σε όλα τα κινήματα πόλης (Άναυρος,πάρκινγκ κτλ), παρεμβαίνοντας στις σχολές του πανεπιστημίου Θεσσαλίας με τα σχήματα της ΑΡΕΝ, οργανώνοντας την πάλη για την υπεράσπιση των υποτελών τάξεων,παλεύοντας για τα δικαιώματα της νεολαίας και των εργαζομένων!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)