H τρομοκρατία δεν μας σταματά
Στις 8 Δεκέμβρη του 2008 , εν μέσω της εξέγερσης και κατά τη διάρκεια μεγαλειωδών κινητοποιήσεων για τα δεδομένα της πόλης, συλλαμβάνονται στη Λάρισα 19 νέοι, 11 εκ των οποίων είναι ανήλικοι μαθητές/τριες και οδηγούνται στον εισαγγελέα.
Οι κατηγορίες ,βασισμένες σε πανομοιότυπες καταθέσεις αστυνομικών , χωρίς αποδεικτικά στοιχεία και χωρίς ταυτοποίηση προσώπου και πράξης, απαγγέλλονται με βάση τον τρομονόμο. Μεταξύ άλλων , οι νέοι κατηγορούνται για συγκρότηση δομημένης και με διαρκή δράση ομάδας/εγκληματικής οργάνωσης, η οποία λειτουργούσε σε οργανωμένη βάση και με κατανεμημένους ρόλους, με διαρκή λειτουργία προς τα έξω, που επεδίωκε την διάπραξη εμπρησμών… η οποία δεν σχηματίστηκε περιστασιακά αλλά με μόνιμο και σταθερό χαρακτήρα και με υποδομή τέτοιας έκτασης και δυναμικής, που διέθετε ποικίλα τεχνικά μέσα πάσης φύσεως.
Στη 1 Δεκέμβρη του 2009 συλλαμβάνονται 4 φοιτητές ως ύποπτοι λόγω εμφάνισης, με μόνο ενοχοποιητικό στοιχείο το ότι βρίσκινταν κοντά σε λαϊκή όπου είχαν μοιραστεί τρόφιμα μετά από απαλλοτρίωση σε σούπερ μάρκετ της Λάρισας στις 11/2/2009. Για μια ακόμη φορά οι νέοι κατηγορούνται βάσει των διατάξεων του τρομονόμου.
Και τα δύο περιστατικά , αλλά και χιλιάδες άλλα υπογραμμίζουν το συνολικότερο δόγμα καταστολής και τρομοκράτησης της νεολαίας, η οποία κατά την εξέγερση του Δεκέμβρη αλλά και μετέπειτα βγήκε δυναμικά στο προσκήνιο.
Η εν ψυχρώ δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου , η δολοφονική επίθεση ενάντια στην Κ. Κούνεβα , η άγρια καταστολή , το κλίμα τρομοκρατίας και οι χιλιάδες συλληφθέντες δεν μπορούν παρά να μην τονίζουν την βάρβαρη επίθεση που δέχεται ο κόσμος της νεολαίας και της εργασίας από το ελληνικό και ξένο κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκφραστές του. Ειδικά σήμερα που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, χρησιμοποιώντας τον μηχανισμό στήριξης ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ καταργεί κατακτήσεις και δικαιώματα ενός αιώνα, συνεχίζοντας την ίδια επίθεση, η τρομοκράτηση της κοινωνίας και ειδικότερα της νεολαίας δεν πρέπει να περάσει.
Να αθωωθούν οι νέοι που δικάζονται στις 1 και 9 Δεκέμβρη. Καμία εφαρμογή, κατάργηση του τρομονόμου.
Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010
Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010
Τεράστια συμμετοχή στην γενική απεργία στην Πορτογαλία
Για τη μεγαλύτερη απεργία στην ιστορία της χώρας κάνουν λόγο οι Πορτογάλοι συνδικαλιστές, καθώς εκτιμάται ότι η χθεσινή γενική απεργία ξεπέρασε σε μαζικότητα κάθε ανάλογη κινητοποίηση του παρελθόντος. Η απεργία παρέλυσε ολοκληρωτικά τις συγκοινωνίες και διέκοψε την παροχή υπηρεσιών από τον τομέα της Παιδείας και της Υγείας μέχρι τον τραπεζικό τομέα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα άγρια μέτρα λιτότητας που προβλέπει ο νέος προϋπολογισμός.
Τα πορτογαλικά συνδικάτα επέλεξαν να μην πραγματοποιήσουν μεγάλες πορείες και συγκεντρώσεις, αντίθετα οργάνωσαν πικετοφορίες σε πολλούς χώρους εργασίας. Ο γενικός γραμματέας του κύριου συνδικάτου UGT, Τζοάο Προένσα εξέφρασε την ικανοποίησή του για την επιτυχία της απεργίας. "Είναι η πιο μεγάλη απεργία που έγινε ποτέ, πιο σημαντική από αυτήν του 1988" δήλωσε.
"Οι εργαζόμενοι πληρώνουν την κρίση, όχι οι τραπεζίτες και οι μέτοχοι των μεγάλων εταιρειών. Αυτή είναι μια απεργία εναντίον της δεξιάς πολιτικής, για να ζητήσουμε πολιτική που να υπηρετεί τον πορτογαλικό λαό" δήλωσε στη διάρκεια μιας από τις κινητοποιήσεις ο 65χρονος συνταξιούχος Λεάντρο Μαρτίνς.
Τα δύο κύρια πορτογαλικά συνδικάτα, CGTP και UGT, τα οποία ενώθηκαν για πρώτη φορά μετά από 22 χρόνια, ζήτησαν την πραγματοποίηση της γενικής απεργίας σε διαμαρτυρία για την πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης, η οποία έχει στόχο να μειώσει το δημόσιο έλλειμμα και να καθησυχάσει τις αγορές. Η τελευταία γενική απεργία με τη συμμετοχή και των δύο είχε πραγματοποιηθεί το 1988.
Από την πλευρά της, η υπουργός Εργασίας Χελένα Αντρέ χαρακτήρισε "πολύ περιορισμένη" την κινητοποίηση στον ιδιωτικό τομέα σημειώνοντας ότι η εκτίμησή της "στηρίζεται στην κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος, η οποία δεν μειώθηκε". Σύμφωνα με την υπουργό, ο τομέας "που επηρεάστηκε πιο πολύ" από τη γενική απεργία είναι αυτός των μεταφορών.
Η τελευταία γενική απεργία στην Πορτογαλία έγινε τον Μάιο του 2007, αλλά είχε διοργανωθεί τότε μόνο από το CGTP, που πρόσκειται στο Κομμουνιστικό Κόμμα, σε διαμαρτυρία για την πολιτική λιτότητας της πρώτης κυβέρνησης Ζοζέ Σόκρατες, που είχε και πάλι στόχο την αντιμετώπιση του ελλείμματος.
Η απεργία πραγματοποιήθηκε δύο ημέρες πριν από την ψηφοφορία στο Κοινοβούλιο για τον προϋπολογισμό, ο οποίος αναμένεται να εγκριθεί δεδομένου ότι το δεξιό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα δεν θα καταψηφίσει τα μέτρα που εισηγείται η κυβέρνηση μειοψηφίας του Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010
Όπως κάθε χρόνο. Όπως ποτέ ξανά
Αν υπάρχει κάτι που πιο πεσματικά από όλα αρνείται να πεθάνει, αυτό είναι τα κλισέ. Όπως το “Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι ακόμη επίκαιρα”, που μας οδηγεί κάθε χρόνο στο να αναλύουμε την επικαιρότητα πάνω στο τρίπτυχο “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία”, ψάνχνοντας τις αντιστοιχίες του τότε με το τώρα. Άλλοτε αυθεντικά και άλλοτε σχεδόν εκβιάζοντας την πραγματικότητα. Φέτος όμως, το πράγμα χρειάζεται ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια. Όχι για να βρούμε τους κοινούς τόπους. Κάθε άλλο. Αυτοί είναι περισσότεροι από ποτέ, κατά δεκάδες στριμώχνονται μέσα στο μυαλό μας. Αυτό που είναι δύσκολο και κρίσιμο, είναι από όλα αυτά να διακρίνουμε όσα πράγματι συνδέουν τις δύο περιόδους, τα πραγματικά γεγονότα τους και όχι τις θολωμένες οπτικές τους. Ας εξηγηθούμε.
Πρώτο. Παραθέτουμε μια σειρά από μέτρα. “Μείωση μισθών και χαμηλό κόστος εργασίας για προσέγγιση ξένων επενδύσεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αύξηση ορίου απολύσεων, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών και ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης, κατάργηση της επικουρικής σύνταξης, κατάργηση επιδομάτων και δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα”. Πρόκειται για τα μέτρα της κυβέρνησης Παπανδρέου, σωστά; Μόνο που τα ίδια μέτρα επιχείρησε να επιβάλει η δικτατορία της Επταετίας! Επομένως, έχουμε σήμερα μια μορφή Χούντας; Αυτός είναι ο κοινός τόπος; Λάθος. Σήμερα έχουμε αστική δημοκρατία. Και αυτό κάνει το πράγμα πολύ πιο σύνθετο. Πάμε παρακάτω.
Δεύτερο. Τι τύπου δημοκρατία έχουμε λοιπόν; Κάποια δημοκρατία-”απάτη”; Ένα προκάλυμα μίας αποικιοκρατίας; Έχουμε αναίρεση της εθνικής μας ανεξαρτησίας; Και πάλι όχι. Αυτό όμως, (παραδόξως!) είναι εν μέρει ένας κοινός τόπος των δύο περιόδων. Διότι όπως ξέρουμε πια από τον Νίκο Πουλανταζά, οι δικτατορίες περισσότερο από δομές αμερικανοκρατίας ήταν καπιταλιστικά κράτη εκτάκτου ανάγκης. Ήταν ο τρόπος για να απαντήσει μία μερίδα του (εγχώριου!) κεφαλαίου στους κινδύνους της ταξικής πάλης. Έτσι και σήμερα, η Τρόικα και το Μνημόνιο δεν εκφράζουν κάποια υποδούλωση της Ελλάδας, αλλά τις επιθυμίες της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της χώρας.
Τρίτο. Αν δεν υπάρχει λοιπόν απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, τι έχουμε; Όταν η κοινοβουλευτική πλειοψηφία αποφασίζει πως τα νέα οικονομικά μέτρα δεν θα εγκρίνονται πλέον από τη Βουλή, αλλά θα αποφασίζονται απευθείας από τον Υπουργό Οικονομίας, δεν υπάρχει θέμα εθνικής ανεξαρτησίας, αλλά απώλεια λαϊκής κυριαρχίας! Δεν έχουμε Κατοχή, έχουμε μία μεγάλη αντιδημοκρατική εκτροπή, την κλασική τάση της αστικής τάξης να κάνει τεράστιες εκπτώσεις προκειμένου να προστατεύσει τα συμφέροντα της. Κάποιος άλλος, λοιπόν, πρέπει να προστατεύσει τη δημοκρατία...
Κι έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Με τη Μεταπολίτευση να κλονίζεται μπροστά στη μετάλαξη της. Και τι να πεις σήμερα για το “Ψωμί”, που μας το κλέβουν “για το καλό μας”. Τι να πεις για την “Παιδεία”, όταν η κ. Διαμαντοπούλου θέλει να τελειώνει με “το Πανεπιστήμιο της Μεταπολίτευσης”; Τι να πεις για την “Ελευθερία”, όταν από τις τόσες “ελευθερίες” που γκρεμίζονται από το βάθρο, μόνη της πάει να μείνει η “ελευθερία της αγοράς”; Όμως σήμερα δεν έχουμε Χούντα. Έχουμε μία δημοκρατία ποτισμένη με το αίμα των παλιών και των επόμενων γενιών. Για αυτό και ένα μόνο μένει να πούμε. “Μια τελευταία λέξη χρωστάς στον εαυτό σου. Αντίσταση. Το κρίμα στο λαιμό σου!”
Το editorial του ειδικού τεύχους της Ενέδρας για το Πολυτεχνείο
Αποσπάσματα από το ομώνυμο βιβλίο της Μάρως Δούκα
Η αρχαία σκουριά
Αποσπάσματα από το ομώνυμο βιβλίο της Μάρως Δούκα
Κι εγώ που θ’ αντιστέκομαι στα συνθήματα και στους εύκολους μελλοντισμούς, εγώ επίσης θα τους ανακινώ δακρύβρεχτους μέσα μου, επειδή αδύνατο να ξεχάσω πάνω στον πάγκο ένα παιδί γεμάτο αίματα στο στήθος. Το κοιτάζαμε και δεν ξέραμε πώς να το βοηθήσουμε. Αυτό γελούσε και μας έδινε κουράγιο κι εμείς κοιτάζαμε τους κόκκινους λεκέδες σαν υπνωτισμένοι. Το δέναν να σταματήσει η αιμορραγία κι αλλού ζουλούσαν τα τραύματα κι έβγαιναν αφροί. Έβλεπα το συνάδελφο δίπλα μου που έχωνε στις πληγές τα χέρια του. Το αίμα με τύφλωνε. Με το πρόσχημα ότι λιποθυμώ, βγήκα απ’ την αίθουσα όπου είχαμε στήσει το πρόχειρο ιατρείο. Έτρεξα στην καγκελόπορτα. Το θωρακισμένο της Αστυνομίας έριχνε από την Γ΄ Σεπτεμβρίου. Σκορπισμένοι εδώ κι εκεί έξω στο δρόμο, όσοι απόμεναν, σύναζαν τ’ αποκαΐδια. Είχαν φτάσει κι έσβηναν με τα ούρα τους τις φωτιές που άναβαν για να καίνε τ’ αέρια. Απ’ τα κάγκελα τους δίναν μπαμπάκι, βαζελίνη, νερό. Κάθε τόσο: Μπράβο αγωνιστές, μπράβο ήρωες του ’21. Πλάι μου έστεκε ένας που φώναζε κι επευφημούσε τους απ’ έξω, μου φάνηκε πως τ’ αντιμετώπιζε σαν καθήκον να κρατά με τα μεγάλα λόγια του συντροφιά σ’ όσους σταματούσαν μια στιγμή ν’ ανασάνουν κι ύστερα ξανάτρεχαν μες στη φωτιά, στα σκοτεινά – ήταν ένα θέαμα που έλεγα καλύτερα να πεθάνω τώρα. Στων πολλών το θάνατο, θάνατος δε λογάται· κι ήθελα να πεθάνω με τους διακόσιους εδώ απ’ έξω. Κι ευγνωμονούσα την τύχη μου που έγινα αριστερή. [...]
Έχομε πληροφορηθεί ότι άρχισαν να κινούνται τανκς με κατεύθυνση το Πολυτεχνείο, ωστόσο πιστεύομε ότι πρόκειται για εκφοβισμό και τρομοκρατία. Τ’ ασφυξιογόνα που έριξαν ήταν η απόδειξη πως έχουν χάσει την ψυχραιμία τους. Ήθελαν να πανικοβάλουν και να διαλύσουν τις χιλιάδες του κόσμου που μας παραστέκονταν. Οι διαδόσεις μας ενθαρρύνουν ότι άρχισαν να δημιουργούνται εστίες αντιπερισπασμού. Με την έκταση που πήρε η κατάληψη, την απήχηση που έχει, θα ‘ναι σα να σκάβουν το λάκκο τους αν μας επιτεθούν. Και γενικά καθήκον μας αυτήν τη νύχτα, να ελπίζουμε. Απόψε πεθαίνει ο φασισμός και το πιστεύομε. [...]
Εκείνη τη στιγμή έπεσε κι άλλος χτυπημένος πάνω στην τσιμέντινη νησίδα του δρόμου. Τον βλέπει η μικρή και κόβει τη λογοδιάρροια, έσφιγγε τα κάγκελα μ’ απόγνωση. Κοιτάζω το ρολόι μου, ώρα 11.30΄, αυτήν την ώρα που οι ποιητές λουφάζουν και μετά, όταν θα βγαίνουν και θ’ αερίζουν τα στιχάκια τους, θα επιμένουν κιόλας ότι το Πολυτεχνείο ανήκει στη σιωπή. Μα το Πολυτεχνείο δεν τους ανήκει. Και δεν μπορούσα ώρα 11:30΄ να φανταστώ το τέλος αυτής της νύχτας. Ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο. Τ’ αυτοκίνητα του Ερυθρού Σταυρού δυσκολεύονται απ’ τους πυροβολισμούς να σταματήσουν μπροστά στην πόρτα. Ψηλά, στο ταρατσάκι του θυρωρείου υπάρχουν ακόμη παιδιά.
Συλλογίζομαι πως αν όλες οι πολυκατοικίες στη Στουρνάρα και στην οδόν Πολυτεχνείου άνοιγαν διάπλατα τις πόρτες και τα παράθυρα, αν φώτιζαν όλα τα δωμάτια και τα μπαλκόνια, ετούτα τα μεσάνυχτα δε θα μπορούσαν να μας μακελέψουν. Κι ήξερα πως, ό,τι γίνει απόψε εδώ, θα γίνει με την ανοχή των πολυκατοικιών – της σιωπηλής πλειοψηφίας. Κι αυτό που λέει ο Φραντς Φανόν για τους δειλούς και τους προδότες, ήταν εδώ ακριβώς που εφάρμοζε απόλυτα. Αναρωτιόμουν τι να κάνουν στα σπιτάκια τους. Να κοιμούνται άραγε;[...]ζητούμε να μας δώσουν από μέσα βενζίνη να φτιάξουμε καμιά μολότωφ, εδώ αυτοί μας βαρούν στο ψαχνό κι εμείς ούτε ξυλαράκια για προσάναμμα. Αλλά δε θέλουν οι επιτροπές, δεν εγκρίνουν αυτήν τη μορφή πάλης· επειδή ο εμφύλιος, ω εμφύλιε. Αυτοί που στοίχειωσαν στους Λίβανους και στις Γκαζέρτες και στις Βάρκιζες, γιατί δε δένουν καλύτερα μια πέτρα στο λαιμό τους να πάνε γρηγορότερα στον πάτο οι πνιγμένοι· δε γουστάρω ρε μαλάκα άλλες ήττες, μπήκες; Αόρατη κι όμως πανταχού η Συντονιστική – άντε δίνε του με τα βελουχιώτικά σου, άντε ανάρχα αριστεριστή, προβοκάτορα βομβιστή, μικροαστέ εξτρεμιστή, κι όλα τα σκατά στο στόμα τους. Μετά εμφανίζεται η Ελένη, έχουμε πολλούς βαριά τραυματισμένους, αρκετούς νεκρούς. Κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος, τανκς κατευθύνονται προς εμάς, αλλά εμείς η ψυχωμένη μεραρχία με τα χαρτομάντιλα και τα τσιγάρα, τις σοκολάτες και τα μπισκότα θα τους υποβάλουμε τους όρους μας:
Α) Η εκκένωση να γίνει ώρα πρωινή, το ενωρίτερο στις οχτώ, ώστε να έχει αρχίσει η κίνηση στους δρόμους
Β) Να παρευρίσκονται τα ξένα διπλωματικά σώματα και εκπρόσωποι του Ερυθρού Σταυρού για να παραλάβουν τους τραυματίες
Γ) Ζητούμε εγγύηση ότι βγαίνοντας δε θα μας λιντσάρουν
Αν αρνηθούν τους όρους μας εμείς δεν θ’ ανοίξουμε την καγκελόπορτα. Έτσι κι αλλιώς το ίδιο παλούκωμα θα επακολουθήσει. Το φρόνημα όλων μας είναι υψηλό εις τους αιώνας – σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω, χορωδιακώς σφάξε με, σαν ρεμπέτικο παλιό αγά μου από σένα ελπίζω την αθανασία μου, στεντόρεια, διθυραμβικά σφάξε με, σφάξε με.
Το τανκ προχωρούσε, μ’ έπαιρνε το κύμα προς τα πίσω. Με τα χέρια στις τσέπες του παλτού μου έτρεχα και άκουγα τ’ αναφιλητά μου – κάτι σαν ουρλιαχτά ζώου, πάσχιζα να χωθώ στον εαυτό μου για να γλιτώσω. Έξω από τη Σχολή Μηχανολόγων μαζεύτηκα ανακούρκουδα σε μια γωνιά κι έκλαιγα. Γυρίζει ένας και μου λέει κουράγιο συντρόφισσα. Ανασηκώθηκα και στάθηκα ίσια. Έβγαλα τα χέρια απ’ τις τσέπες κι έσιαξα τα μαλλιά μου. Έβλεπα το τανκ με τις μπούκες του στραμμένες στην Αρχιτεκτονική. Οι φαντάροι έπαιρναν θέσεις. Κάτι φώναζε ένας με γαλόνια. Κοίτα τα περασιά στις μασχάλες του έλεγα. Είδα την οδόν Τοσίτσα γεμάτη μπάτσους. Οι φαντάροι, φαίνεται, πυροβόλησαν. Φωνάζομε μεταξύ μας να καθίσουμε όλοι κάτω. Στέκομαι αποξεραμένη και περιμένω. Δυο, τρία δευτερόλεπτα η σιωπή βάθαινε και ρίζωνε.
Άρχισε η υποχώρηση με τα χέρια ψηλά, κατά ομάδες. Με παίρνει το πλήθος και προχωρώ, με λαχτίζουν τα κοντάκια των φαντάρων, τώρα λέω και θα μου την ανάψουν πισώπλατα. Νιώθω σπόνδυλο σπόνδυλο τη ραχοκοκκαλιά μου και τον τρόμο, που τη συναρμολογεί λεπτεπίλεπτα. Μπερδεύονται τα πόδια μου, σκυβω μπροστά, παρ’ ολίγο να σωριαστώ. Περνώ την καγκελόπορτα, πατώ αίματα και προκηρύξεις. Οι φαντάροι μας γιουχάρουν και χτυπούν τις αρβύλες τους στην άσφαλτο σαν να κάνουν ξου ξου στα ζωντανά, κι εμείς προχωρούμε σκυφτά, σκοντάφτομε στα βήματά μας και τρέμομε. Γωνία Τοσίτσα μ’ αρπάζουν απ’ τα μαλλιά δυο ασφαλίτες. Πάω να τους ξεφύγω, ένας φαντάρος με πιάνει απ’ το μπράτσο, βλέπω τα δάκρυα στα μάτια του. Κάτι μου ψιθυρίζει, αλλά δεν πρόλαβε. Οι μπάτσοι τον κάνουν πέρα, προσπαθώ ν’ αντισταθώ και ζαλίζομαι απ’ τον πόνο. Τους άφησα να με σέρνουν προς την κλούβα και με λάχτιζαν στην κοιλιά. Μ’ ακούμπησαν στην πόρτα και με χτυπούσαν με τις γροθιές τους στο πρόσωπο. Μ’ αδειάζουν σ’ ένα κάθισμα κι αποξεχνιέμαι με τα βαθουλώματα που κάνει το κλάμα μου. Τ’ αγόρι δίπλα μου μ’ αγκαλιάζει. [...]
Η κλούβα σταμάτησε έξω απ’ τη Γενική. Πώς σε λένε; τον ρώτησα. Και μου ‘πε Γιάννης. Χωρίς να με ρωτήσει, εμένα Μυρσίνη του είπα. Ύστερα μας τραβούσαν, γρήγορα τομάρια, γρήγορα κέρατα. Μας χτυπούν με τα γκλοπ, ένας ένας ανεβαίνομε τα σκαλιά, όποιον πάρει το χτύπημα. Εκεί σκίζεται το φρύδι του Γιάννη κι ανεβαίνομε. Προσέχω το αίμα του που στάζει, σκαλοπάτι σκαλοπάτι, μην το πατήσω. Είναι παραταγμένοι στα σκαλοπάτια και μας βαρούν όπου τύχει. Τρώγω μια ξώφαλτση στο πλάι μου και νόμιζα ότι μου ρίξαν κάτω τ’ αυτί μου. Φτάνομε επιτέλους στην κορφή. Εκεί μας περιμένουν κάτι άλλοι με πολιτικά. Μας χωρίζουν, μας παίρνουν τις τσάντες. Μας ερευνούν κάτι αστυνομικίνες. Μια απ’ αυτές τη γνωρίζω γιατί με παρακολουθούσε πέρσι. Μ’ αναγνώρισε κι αυτή, κάπως αλλιώτικα κουνήθηκαν τα ματόφυλλά της. Μας ρίχνουν σ’ ένα κελί που για να χωρέσουμε πρέπει να στεκόμαστε όρθιες. Η πλαϊνή μου φωνάζει ακατάπαυτα μάνα μου τι έπαθα, μάνα μου. Το χέρι της είναι σπασμένο. Το κόκαλο απ’ τον αγκώνα και κάτω διπλώνεται στα δυο. Απ’ τους πόνους έχει παραμορφωθεί το πρόσωπό της. Με πιάνει απελπισία και χτυπώ με τις γροθιές μου την πόρτα του κελιού. Οι άλλες μου λένε να σταματήσω γιατί θα μας δείρουν.
Για πολλές ώρες είχαμε βυθιστεί σε λήθαργο. Μόνο η κοπέλα με το σπασμένο χέρι ακουγόταν που βογγούσε μα κι αυτή άτονα, κουρασμένα. Ακούγαμε ελικόπτερα που πετούσαν. Μετά έρχεται ένας φρουρός, ορμά πάνω μας και μας βαρούσε στην τύχη. Αυτή με το σπασμένο χέρι στριγγλίζει και σκεπάζει τις βρισιές του φρουρού. Πουτάνες, μας λέει, ζει ο Αλλιέντε; Ζει; Πουτάνες, τι κάνατε τρεις μέρες στο μπουρδέλο; Μας δέρνει και μας φωνάζει να πούμε ότι ο λαός είναι μηδέν, ζήτω ο στρατός, ο Αλλιέντε πέθανε. Μας αφήνει και ορμά στο διπλανό κελί.
Στο διάδρομο ακούγονται θόρυβοι. Σαν να περνούν πολλοί μαζί. Στήνομε αυτί και περιμένομε. Ανοίγει η πόρτα και μας παρατάσσουν σε μια μεριά. Να σου αυτός με τ’ αμερικάνικο κούρεμα και μας έβγαλε ένα λογύδριο. Τίποτα δεν άκουα, μόνο τους χτύπους της καρδιάς μου και τ’ αυτιά μου που βούιζαν. Ότι να φύγουμε λέει. Είναι 4 παρά τέταρτο. Στις 4 σταματά η κυκλοφορία. Όποια βρεθεί στο δρόμο μετά τις 4 θα την εκτελέσουν. Εμπρός τώρα, να χαθούμε απ’ τα μάτια του.
Κατεβαίνομε με προσοχή τα σκαλιά, σκέφτομαι τα χέρια της καθαρίστριας που σκούπισε τούτες τις σκάλες απ’ τα πρωινά αίματα. [...]
Αποσπάσματα από το βιβλίο της Μάρως Δούκα «Η αρχαία σκουριά», εκδ. Κέδρος 1979
Επιμέλεια: Αφροδίτη Σταμπουλή
Αποσπάσματα από το ομώνυμο βιβλίο της Μάρως Δούκα
Κι εγώ που θ’ αντιστέκομαι στα συνθήματα και στους εύκολους μελλοντισμούς, εγώ επίσης θα τους ανακινώ δακρύβρεχτους μέσα μου, επειδή αδύνατο να ξεχάσω πάνω στον πάγκο ένα παιδί γεμάτο αίματα στο στήθος. Το κοιτάζαμε και δεν ξέραμε πώς να το βοηθήσουμε. Αυτό γελούσε και μας έδινε κουράγιο κι εμείς κοιτάζαμε τους κόκκινους λεκέδες σαν υπνωτισμένοι. Το δέναν να σταματήσει η αιμορραγία κι αλλού ζουλούσαν τα τραύματα κι έβγαιναν αφροί. Έβλεπα το συνάδελφο δίπλα μου που έχωνε στις πληγές τα χέρια του. Το αίμα με τύφλωνε. Με το πρόσχημα ότι λιποθυμώ, βγήκα απ’ την αίθουσα όπου είχαμε στήσει το πρόχειρο ιατρείο. Έτρεξα στην καγκελόπορτα. Το θωρακισμένο της Αστυνομίας έριχνε από την Γ΄ Σεπτεμβρίου. Σκορπισμένοι εδώ κι εκεί έξω στο δρόμο, όσοι απόμεναν, σύναζαν τ’ αποκαΐδια. Είχαν φτάσει κι έσβηναν με τα ούρα τους τις φωτιές που άναβαν για να καίνε τ’ αέρια. Απ’ τα κάγκελα τους δίναν μπαμπάκι, βαζελίνη, νερό. Κάθε τόσο: Μπράβο αγωνιστές, μπράβο ήρωες του ’21. Πλάι μου έστεκε ένας που φώναζε κι επευφημούσε τους απ’ έξω, μου φάνηκε πως τ’ αντιμετώπιζε σαν καθήκον να κρατά με τα μεγάλα λόγια του συντροφιά σ’ όσους σταματούσαν μια στιγμή ν’ ανασάνουν κι ύστερα ξανάτρεχαν μες στη φωτιά, στα σκοτεινά – ήταν ένα θέαμα που έλεγα καλύτερα να πεθάνω τώρα. Στων πολλών το θάνατο, θάνατος δε λογάται· κι ήθελα να πεθάνω με τους διακόσιους εδώ απ’ έξω. Κι ευγνωμονούσα την τύχη μου που έγινα αριστερή. [...]
Έχομε πληροφορηθεί ότι άρχισαν να κινούνται τανκς με κατεύθυνση το Πολυτεχνείο, ωστόσο πιστεύομε ότι πρόκειται για εκφοβισμό και τρομοκρατία. Τ’ ασφυξιογόνα που έριξαν ήταν η απόδειξη πως έχουν χάσει την ψυχραιμία τους. Ήθελαν να πανικοβάλουν και να διαλύσουν τις χιλιάδες του κόσμου που μας παραστέκονταν. Οι διαδόσεις μας ενθαρρύνουν ότι άρχισαν να δημιουργούνται εστίες αντιπερισπασμού. Με την έκταση που πήρε η κατάληψη, την απήχηση που έχει, θα ‘ναι σα να σκάβουν το λάκκο τους αν μας επιτεθούν. Και γενικά καθήκον μας αυτήν τη νύχτα, να ελπίζουμε. Απόψε πεθαίνει ο φασισμός και το πιστεύομε. [...]
Εκείνη τη στιγμή έπεσε κι άλλος χτυπημένος πάνω στην τσιμέντινη νησίδα του δρόμου. Τον βλέπει η μικρή και κόβει τη λογοδιάρροια, έσφιγγε τα κάγκελα μ’ απόγνωση. Κοιτάζω το ρολόι μου, ώρα 11.30΄, αυτήν την ώρα που οι ποιητές λουφάζουν και μετά, όταν θα βγαίνουν και θ’ αερίζουν τα στιχάκια τους, θα επιμένουν κιόλας ότι το Πολυτεχνείο ανήκει στη σιωπή. Μα το Πολυτεχνείο δεν τους ανήκει. Και δεν μπορούσα ώρα 11:30΄ να φανταστώ το τέλος αυτής της νύχτας. Ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο. Τ’ αυτοκίνητα του Ερυθρού Σταυρού δυσκολεύονται απ’ τους πυροβολισμούς να σταματήσουν μπροστά στην πόρτα. Ψηλά, στο ταρατσάκι του θυρωρείου υπάρχουν ακόμη παιδιά.
Συλλογίζομαι πως αν όλες οι πολυκατοικίες στη Στουρνάρα και στην οδόν Πολυτεχνείου άνοιγαν διάπλατα τις πόρτες και τα παράθυρα, αν φώτιζαν όλα τα δωμάτια και τα μπαλκόνια, ετούτα τα μεσάνυχτα δε θα μπορούσαν να μας μακελέψουν. Κι ήξερα πως, ό,τι γίνει απόψε εδώ, θα γίνει με την ανοχή των πολυκατοικιών – της σιωπηλής πλειοψηφίας. Κι αυτό που λέει ο Φραντς Φανόν για τους δειλούς και τους προδότες, ήταν εδώ ακριβώς που εφάρμοζε απόλυτα. Αναρωτιόμουν τι να κάνουν στα σπιτάκια τους. Να κοιμούνται άραγε;[...]ζητούμε να μας δώσουν από μέσα βενζίνη να φτιάξουμε καμιά μολότωφ, εδώ αυτοί μας βαρούν στο ψαχνό κι εμείς ούτε ξυλαράκια για προσάναμμα. Αλλά δε θέλουν οι επιτροπές, δεν εγκρίνουν αυτήν τη μορφή πάλης· επειδή ο εμφύλιος, ω εμφύλιε. Αυτοί που στοίχειωσαν στους Λίβανους και στις Γκαζέρτες και στις Βάρκιζες, γιατί δε δένουν καλύτερα μια πέτρα στο λαιμό τους να πάνε γρηγορότερα στον πάτο οι πνιγμένοι· δε γουστάρω ρε μαλάκα άλλες ήττες, μπήκες; Αόρατη κι όμως πανταχού η Συντονιστική – άντε δίνε του με τα βελουχιώτικά σου, άντε ανάρχα αριστεριστή, προβοκάτορα βομβιστή, μικροαστέ εξτρεμιστή, κι όλα τα σκατά στο στόμα τους. Μετά εμφανίζεται η Ελένη, έχουμε πολλούς βαριά τραυματισμένους, αρκετούς νεκρούς. Κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος, τανκς κατευθύνονται προς εμάς, αλλά εμείς η ψυχωμένη μεραρχία με τα χαρτομάντιλα και τα τσιγάρα, τις σοκολάτες και τα μπισκότα θα τους υποβάλουμε τους όρους μας:
Α) Η εκκένωση να γίνει ώρα πρωινή, το ενωρίτερο στις οχτώ, ώστε να έχει αρχίσει η κίνηση στους δρόμους
Β) Να παρευρίσκονται τα ξένα διπλωματικά σώματα και εκπρόσωποι του Ερυθρού Σταυρού για να παραλάβουν τους τραυματίες
Γ) Ζητούμε εγγύηση ότι βγαίνοντας δε θα μας λιντσάρουν
Αν αρνηθούν τους όρους μας εμείς δεν θ’ ανοίξουμε την καγκελόπορτα. Έτσι κι αλλιώς το ίδιο παλούκωμα θα επακολουθήσει. Το φρόνημα όλων μας είναι υψηλό εις τους αιώνας – σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω, χορωδιακώς σφάξε με, σαν ρεμπέτικο παλιό αγά μου από σένα ελπίζω την αθανασία μου, στεντόρεια, διθυραμβικά σφάξε με, σφάξε με.
Το τανκ προχωρούσε, μ’ έπαιρνε το κύμα προς τα πίσω. Με τα χέρια στις τσέπες του παλτού μου έτρεχα και άκουγα τ’ αναφιλητά μου – κάτι σαν ουρλιαχτά ζώου, πάσχιζα να χωθώ στον εαυτό μου για να γλιτώσω. Έξω από τη Σχολή Μηχανολόγων μαζεύτηκα ανακούρκουδα σε μια γωνιά κι έκλαιγα. Γυρίζει ένας και μου λέει κουράγιο συντρόφισσα. Ανασηκώθηκα και στάθηκα ίσια. Έβγαλα τα χέρια απ’ τις τσέπες κι έσιαξα τα μαλλιά μου. Έβλεπα το τανκ με τις μπούκες του στραμμένες στην Αρχιτεκτονική. Οι φαντάροι έπαιρναν θέσεις. Κάτι φώναζε ένας με γαλόνια. Κοίτα τα περασιά στις μασχάλες του έλεγα. Είδα την οδόν Τοσίτσα γεμάτη μπάτσους. Οι φαντάροι, φαίνεται, πυροβόλησαν. Φωνάζομε μεταξύ μας να καθίσουμε όλοι κάτω. Στέκομαι αποξεραμένη και περιμένω. Δυο, τρία δευτερόλεπτα η σιωπή βάθαινε και ρίζωνε.
Άρχισε η υποχώρηση με τα χέρια ψηλά, κατά ομάδες. Με παίρνει το πλήθος και προχωρώ, με λαχτίζουν τα κοντάκια των φαντάρων, τώρα λέω και θα μου την ανάψουν πισώπλατα. Νιώθω σπόνδυλο σπόνδυλο τη ραχοκοκκαλιά μου και τον τρόμο, που τη συναρμολογεί λεπτεπίλεπτα. Μπερδεύονται τα πόδια μου, σκυβω μπροστά, παρ’ ολίγο να σωριαστώ. Περνώ την καγκελόπορτα, πατώ αίματα και προκηρύξεις. Οι φαντάροι μας γιουχάρουν και χτυπούν τις αρβύλες τους στην άσφαλτο σαν να κάνουν ξου ξου στα ζωντανά, κι εμείς προχωρούμε σκυφτά, σκοντάφτομε στα βήματά μας και τρέμομε. Γωνία Τοσίτσα μ’ αρπάζουν απ’ τα μαλλιά δυο ασφαλίτες. Πάω να τους ξεφύγω, ένας φαντάρος με πιάνει απ’ το μπράτσο, βλέπω τα δάκρυα στα μάτια του. Κάτι μου ψιθυρίζει, αλλά δεν πρόλαβε. Οι μπάτσοι τον κάνουν πέρα, προσπαθώ ν’ αντισταθώ και ζαλίζομαι απ’ τον πόνο. Τους άφησα να με σέρνουν προς την κλούβα και με λάχτιζαν στην κοιλιά. Μ’ ακούμπησαν στην πόρτα και με χτυπούσαν με τις γροθιές τους στο πρόσωπο. Μ’ αδειάζουν σ’ ένα κάθισμα κι αποξεχνιέμαι με τα βαθουλώματα που κάνει το κλάμα μου. Τ’ αγόρι δίπλα μου μ’ αγκαλιάζει. [...]
Η κλούβα σταμάτησε έξω απ’ τη Γενική. Πώς σε λένε; τον ρώτησα. Και μου ‘πε Γιάννης. Χωρίς να με ρωτήσει, εμένα Μυρσίνη του είπα. Ύστερα μας τραβούσαν, γρήγορα τομάρια, γρήγορα κέρατα. Μας χτυπούν με τα γκλοπ, ένας ένας ανεβαίνομε τα σκαλιά, όποιον πάρει το χτύπημα. Εκεί σκίζεται το φρύδι του Γιάννη κι ανεβαίνομε. Προσέχω το αίμα του που στάζει, σκαλοπάτι σκαλοπάτι, μην το πατήσω. Είναι παραταγμένοι στα σκαλοπάτια και μας βαρούν όπου τύχει. Τρώγω μια ξώφαλτση στο πλάι μου και νόμιζα ότι μου ρίξαν κάτω τ’ αυτί μου. Φτάνομε επιτέλους στην κορφή. Εκεί μας περιμένουν κάτι άλλοι με πολιτικά. Μας χωρίζουν, μας παίρνουν τις τσάντες. Μας ερευνούν κάτι αστυνομικίνες. Μια απ’ αυτές τη γνωρίζω γιατί με παρακολουθούσε πέρσι. Μ’ αναγνώρισε κι αυτή, κάπως αλλιώτικα κουνήθηκαν τα ματόφυλλά της. Μας ρίχνουν σ’ ένα κελί που για να χωρέσουμε πρέπει να στεκόμαστε όρθιες. Η πλαϊνή μου φωνάζει ακατάπαυτα μάνα μου τι έπαθα, μάνα μου. Το χέρι της είναι σπασμένο. Το κόκαλο απ’ τον αγκώνα και κάτω διπλώνεται στα δυο. Απ’ τους πόνους έχει παραμορφωθεί το πρόσωπό της. Με πιάνει απελπισία και χτυπώ με τις γροθιές μου την πόρτα του κελιού. Οι άλλες μου λένε να σταματήσω γιατί θα μας δείρουν.
Για πολλές ώρες είχαμε βυθιστεί σε λήθαργο. Μόνο η κοπέλα με το σπασμένο χέρι ακουγόταν που βογγούσε μα κι αυτή άτονα, κουρασμένα. Ακούγαμε ελικόπτερα που πετούσαν. Μετά έρχεται ένας φρουρός, ορμά πάνω μας και μας βαρούσε στην τύχη. Αυτή με το σπασμένο χέρι στριγγλίζει και σκεπάζει τις βρισιές του φρουρού. Πουτάνες, μας λέει, ζει ο Αλλιέντε; Ζει; Πουτάνες, τι κάνατε τρεις μέρες στο μπουρδέλο; Μας δέρνει και μας φωνάζει να πούμε ότι ο λαός είναι μηδέν, ζήτω ο στρατός, ο Αλλιέντε πέθανε. Μας αφήνει και ορμά στο διπλανό κελί.
Στο διάδρομο ακούγονται θόρυβοι. Σαν να περνούν πολλοί μαζί. Στήνομε αυτί και περιμένομε. Ανοίγει η πόρτα και μας παρατάσσουν σε μια μεριά. Να σου αυτός με τ’ αμερικάνικο κούρεμα και μας έβγαλε ένα λογύδριο. Τίποτα δεν άκουα, μόνο τους χτύπους της καρδιάς μου και τ’ αυτιά μου που βούιζαν. Ότι να φύγουμε λέει. Είναι 4 παρά τέταρτο. Στις 4 σταματά η κυκλοφορία. Όποια βρεθεί στο δρόμο μετά τις 4 θα την εκτελέσουν. Εμπρός τώρα, να χαθούμε απ’ τα μάτια του.
Κατεβαίνομε με προσοχή τα σκαλιά, σκέφτομαι τα χέρια της καθαρίστριας που σκούπισε τούτες τις σκάλες απ’ τα πρωινά αίματα. [...]
Αποσπάσματα από το βιβλίο της Μάρως Δούκα «Η αρχαία σκουριά», εκδ. Κέδρος 1979
Επιμέλεια: Αφροδίτη Σταμπουλή
Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010
Ανακοίνωση του κεντρικού συμβουλίου της Νεολαίας Συνασπισμού για την 37η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου
Νέες και Νέοι,
Εργαζόμενες, εργαζόμενοι.
Έχουν περάσει 37 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείο και όμως η μνήμη συνεχίζει να κερδίζει τον άνισο αγώνα της με τον χρόνο. Συνεχίζει να τον κερδίζει γιατί το Νοέμβρη του 73 άνοιξε ένα ρήγμα που θα μένει ενεργό, όσο θα υπάρχουν αγώνες για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία. Το παράδειγμα του Πολυτεχνείου συνεχίζει να αμφισβητεί τη λογική του μονόδρομου και της ανοχής απέναντι στην καταπίεση. Η φοιτητική εξέγερση, μαζί με την πλατιά λαϊκή στήριξη που πυροδότησε, αποτέλεσε ένα γεγονός κρίσης για την εξουσία της Χούντας. Ένα γεγονός που φώτισε τα αντίπαλα στρατόπεδα και αμφισβήτησε το τότε σημείο ισορροπίας. Ακριβώς όπως κάνει κάθε κρίση.
Αν όμως τον Νοέμβρη του 73 η αμφισβήτηση του τότε σημείου ισορροπίας ήρθε από τα κάτω, από την νεολαία και τον λαό, σήμερα βιώνουμε μια ανάποδη διαδικασία. Εδώ και κάποιους μήνες η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, χρησιμοποιώντας τον μηχανισμό στήριξης ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ, διεξάγει την πιο σκληρή επίθεση της μεταπολίτευσης στα δικαιώματα και στο μέλλον μας. Το ελληνικό κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκφραστές προσπαθούν να μετατρέψουν την κρίση σε ευκαιρία. Να προωθήσουν δηλαδή όλες τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που τα προηγούμενα χρόνια ο παλιός συσχετισμός δύναμης δεν τους το επέτρεπε.
Μείωση μισθών και συντάξεων. Αναβάθμιση της επίθεσης στο δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος, ανοίγοντας έτσι άλλη μια κερδοφόρα αγορά για το κεφάλαιο. Προσπάθεια κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και της διαιτησίας. Αύξηση του ορίου απολύσεων και μείωση της αποζημίωσης. Προσπάθεια ολοκληρωτικής παράδοσης του φυσικού πλούτου στις επενδυτικές ορέξεις μέσω του fast track. Αυταρχική θωράκιση του κράτους και περιορισμός δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Το ζήτημα του χρέους και των ελλειμμάτων αποτελεί σήμερα το εργαλείο που χρησιμοποιούν όλες οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. για να μετατρέψουν την κρίση του κεφαλαίου σε κρίση της εργασίας. Η κυβέρνηση και οι σύμμαχοι της μας ζητάνε θυσίες για να βγούμε από την ύφεση. Τις ίδιες θυσίες που μας ζήταγαν και τις μέρες που ο ελληνικός καπιταλισμός γνώριζε από τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στην ευρωζώνη.
Για εμάς η σημερινή κρίση είναι η άλλη όψη της ανάπτυξης που γνωρίσαμε.Μιας ανάπτυξης που στηρίχθηκε στην διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, στην ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου και στον περιορισμό των κοινωνικών υπηρεσιών. Μιας ανάπτυξης που δεν κατάφερε παρά την τεράστια αύξηση του ΑΕΠ να μειώσει το χρέος, γιατί την ίδια στιγμή η φορολογία του ελληνικού κεφαλαίου έπεφτε από το 40% στο 25% και στο 20% και οι φοροαπαλλαγές του συνέχιζαν να αυξάνονται.
Η ίδια η πολιτική της κυβέρνηση αναδεικνύει ότι το ζήτημα δεν είναι το χρέος αλλά η επιθετική προώθηση του νεοφιλελευθερισμού σε όλα τα επίπεδα. Οι ελληνικές τράπεζες έχουν ενισχυθεί με 78 δις ευρώ από την αρχή της κρίσης, στην εργοδοσία χαρίζονται χρέη προς τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης ύψους 12 δις και παράλληλα μέσω διαφόρων προγραμμάτων απαλλάσσεται από την καταβολή εργοδοτικών εισφορών που περνάνε στον ΟΑΕΔ. Όλα αυτά την στιγμή που υποτίθεται ότι δεν υπάρχουν λεφτά για να στηρίξουν μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές υπηρεσίες.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πιστεύει ότι ήρθε η ώρα να πάρει την εκδίκηση της και από το κίνημα της νεολαίας. Έχει ήδη νομοθετήσει τον θεσμό της μαθητείας, κάτι που θα αναγκάσει νέους ανθρώπους μέχρι 25 να δουλεύουν με μισθούς κάτω από την συλλογική σύμβαση και με μειωμένα δικαιώματα. Η "μητέρα των μαχών" όμως σύμφωνα με την υπουργό παιδείας είναι η πανεπιστημιακή μεταρρύθμιση. Σκοπός τους η δημιουργία ενός αυταρχικού, επιχειρηματικού πανεπιστημίου που θα λειτουργεί ως κέντρο κατάρτισης για την γενιά της επισφάλειας.
Μία συνολική επίθεση ενάντια στα μορφωτικά και επαγγελματικά δικαιώματα της νέας γενιάς. Στόχος πλέον γίνεται η κατάρτιση πάνω σε συγκεκριμένες δεξιότητες, χρήσιμες για την αγορά εργασίας. Μια κατάρτιση στην οποία ο αυριανός εργαζόμενος θα επανέρχεται σε όλη την διάρκεια του εργασιακού του βίου ως ένα σύντομο διάλειμμα μεταξύ επισφάλειας και ανεργίας. Ταυτόχρονα θέλουν να δημιουργήσουν το νέο σχολείο. Το σχολείο της αγοράς και της υπέρ-εξειδίκευσης. Ένα σχολείο που, όπως και το παλιό, θα στηρίζεται στην παραπαιδεία και στις εξετάσεις.
Πριν από δύο χρόνια όταν η κρίση ήταν ακόμα στην αρχή της ο Δεκέμβρης του 2008 άνοιξε ένα άλλο ρήγμα. Έδειξε έμπρακτα ότι μια ολόκληρη γένια δεν σκοπεύει να ζήσει με τον τρόπο που της ετοιμάζουν, χωρίς προοπτική και αξιοπρέπεια. Έδειξε ότι οι κοινωνικές εκρήξεις δεν αποτελούν μουσειακό είδος προς εξαφάνιση. Έδειξε ότι υπάρχουν ακόμα κοινωνικά αντανακλαστικά που μπορούν να αμφισβητήσουν κάθε εξουσία όσα μέτρα θωράκισης και αν πάρει.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και οι σύμμαχοι της έχουν κάθε λόγο να τρομοκρατούνται από ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Μια κοινωνική έκρηξη που μπορεί να πυροδοτήσει ένα ανυποχώρητο μαζικό κίνημα νεολαίας και εργαζόμενων. Μια έκρηξη που θα ανατρέψει την πολιτική και την κυβέρνηση του μνημονίου και θα δημιουργήσει δομές αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης των “απο κάτω”. Για να βγούμε από την κρίση σε βάρος της κερδοφορίας και των προνομίων του κεφαλαίου και όχι σε βάρος των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων μας. Για να δημιουργήσουμε ένα κόσμο που θα χωράει τα όνειρα και τις ανάγκες μας.
Όπως κάθε χρόνο όπως ποτέ ξανά
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Ζ Ε Ι ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
Εργαζόμενες, εργαζόμενοι.
Έχουν περάσει 37 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείο και όμως η μνήμη συνεχίζει να κερδίζει τον άνισο αγώνα της με τον χρόνο. Συνεχίζει να τον κερδίζει γιατί το Νοέμβρη του 73 άνοιξε ένα ρήγμα που θα μένει ενεργό, όσο θα υπάρχουν αγώνες για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία. Το παράδειγμα του Πολυτεχνείου συνεχίζει να αμφισβητεί τη λογική του μονόδρομου και της ανοχής απέναντι στην καταπίεση. Η φοιτητική εξέγερση, μαζί με την πλατιά λαϊκή στήριξη που πυροδότησε, αποτέλεσε ένα γεγονός κρίσης για την εξουσία της Χούντας. Ένα γεγονός που φώτισε τα αντίπαλα στρατόπεδα και αμφισβήτησε το τότε σημείο ισορροπίας. Ακριβώς όπως κάνει κάθε κρίση.
Αν όμως τον Νοέμβρη του 73 η αμφισβήτηση του τότε σημείου ισορροπίας ήρθε από τα κάτω, από την νεολαία και τον λαό, σήμερα βιώνουμε μια ανάποδη διαδικασία. Εδώ και κάποιους μήνες η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, χρησιμοποιώντας τον μηχανισμό στήριξης ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ, διεξάγει την πιο σκληρή επίθεση της μεταπολίτευσης στα δικαιώματα και στο μέλλον μας. Το ελληνικό κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκφραστές προσπαθούν να μετατρέψουν την κρίση σε ευκαιρία. Να προωθήσουν δηλαδή όλες τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που τα προηγούμενα χρόνια ο παλιός συσχετισμός δύναμης δεν τους το επέτρεπε.
Μείωση μισθών και συντάξεων. Αναβάθμιση της επίθεσης στο δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος, ανοίγοντας έτσι άλλη μια κερδοφόρα αγορά για το κεφάλαιο. Προσπάθεια κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και της διαιτησίας. Αύξηση του ορίου απολύσεων και μείωση της αποζημίωσης. Προσπάθεια ολοκληρωτικής παράδοσης του φυσικού πλούτου στις επενδυτικές ορέξεις μέσω του fast track. Αυταρχική θωράκιση του κράτους και περιορισμός δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Το ζήτημα του χρέους και των ελλειμμάτων αποτελεί σήμερα το εργαλείο που χρησιμοποιούν όλες οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. για να μετατρέψουν την κρίση του κεφαλαίου σε κρίση της εργασίας. Η κυβέρνηση και οι σύμμαχοι της μας ζητάνε θυσίες για να βγούμε από την ύφεση. Τις ίδιες θυσίες που μας ζήταγαν και τις μέρες που ο ελληνικός καπιταλισμός γνώριζε από τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στην ευρωζώνη.
Για εμάς η σημερινή κρίση είναι η άλλη όψη της ανάπτυξης που γνωρίσαμε.Μιας ανάπτυξης που στηρίχθηκε στην διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, στην ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου και στον περιορισμό των κοινωνικών υπηρεσιών. Μιας ανάπτυξης που δεν κατάφερε παρά την τεράστια αύξηση του ΑΕΠ να μειώσει το χρέος, γιατί την ίδια στιγμή η φορολογία του ελληνικού κεφαλαίου έπεφτε από το 40% στο 25% και στο 20% και οι φοροαπαλλαγές του συνέχιζαν να αυξάνονται.
Η ίδια η πολιτική της κυβέρνηση αναδεικνύει ότι το ζήτημα δεν είναι το χρέος αλλά η επιθετική προώθηση του νεοφιλελευθερισμού σε όλα τα επίπεδα. Οι ελληνικές τράπεζες έχουν ενισχυθεί με 78 δις ευρώ από την αρχή της κρίσης, στην εργοδοσία χαρίζονται χρέη προς τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης ύψους 12 δις και παράλληλα μέσω διαφόρων προγραμμάτων απαλλάσσεται από την καταβολή εργοδοτικών εισφορών που περνάνε στον ΟΑΕΔ. Όλα αυτά την στιγμή που υποτίθεται ότι δεν υπάρχουν λεφτά για να στηρίξουν μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές υπηρεσίες.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πιστεύει ότι ήρθε η ώρα να πάρει την εκδίκηση της και από το κίνημα της νεολαίας. Έχει ήδη νομοθετήσει τον θεσμό της μαθητείας, κάτι που θα αναγκάσει νέους ανθρώπους μέχρι 25 να δουλεύουν με μισθούς κάτω από την συλλογική σύμβαση και με μειωμένα δικαιώματα. Η "μητέρα των μαχών" όμως σύμφωνα με την υπουργό παιδείας είναι η πανεπιστημιακή μεταρρύθμιση. Σκοπός τους η δημιουργία ενός αυταρχικού, επιχειρηματικού πανεπιστημίου που θα λειτουργεί ως κέντρο κατάρτισης για την γενιά της επισφάλειας.
Μία συνολική επίθεση ενάντια στα μορφωτικά και επαγγελματικά δικαιώματα της νέας γενιάς. Στόχος πλέον γίνεται η κατάρτιση πάνω σε συγκεκριμένες δεξιότητες, χρήσιμες για την αγορά εργασίας. Μια κατάρτιση στην οποία ο αυριανός εργαζόμενος θα επανέρχεται σε όλη την διάρκεια του εργασιακού του βίου ως ένα σύντομο διάλειμμα μεταξύ επισφάλειας και ανεργίας. Ταυτόχρονα θέλουν να δημιουργήσουν το νέο σχολείο. Το σχολείο της αγοράς και της υπέρ-εξειδίκευσης. Ένα σχολείο που, όπως και το παλιό, θα στηρίζεται στην παραπαιδεία και στις εξετάσεις.
Πριν από δύο χρόνια όταν η κρίση ήταν ακόμα στην αρχή της ο Δεκέμβρης του 2008 άνοιξε ένα άλλο ρήγμα. Έδειξε έμπρακτα ότι μια ολόκληρη γένια δεν σκοπεύει να ζήσει με τον τρόπο που της ετοιμάζουν, χωρίς προοπτική και αξιοπρέπεια. Έδειξε ότι οι κοινωνικές εκρήξεις δεν αποτελούν μουσειακό είδος προς εξαφάνιση. Έδειξε ότι υπάρχουν ακόμα κοινωνικά αντανακλαστικά που μπορούν να αμφισβητήσουν κάθε εξουσία όσα μέτρα θωράκισης και αν πάρει.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και οι σύμμαχοι της έχουν κάθε λόγο να τρομοκρατούνται από ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Μια κοινωνική έκρηξη που μπορεί να πυροδοτήσει ένα ανυποχώρητο μαζικό κίνημα νεολαίας και εργαζόμενων. Μια έκρηξη που θα ανατρέψει την πολιτική και την κυβέρνηση του μνημονίου και θα δημιουργήσει δομές αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης των “απο κάτω”. Για να βγούμε από την κρίση σε βάρος της κερδοφορίας και των προνομίων του κεφαλαίου και όχι σε βάρος των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων μας. Για να δημιουργήσουμε ένα κόσμο που θα χωράει τα όνειρα και τις ανάγκες μας.
Όπως κάθε χρόνο όπως ποτέ ξανά
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Ζ Ε Ι ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010
Η Αθήνα δεν χρειάζεται μικρότερο κακό...
Του ΑΓΓΕΛΟΥ ΜΑΝΤΑΔΑΚΗ
Είναι προφανές ότι ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης αποδοκιμάστηκε από τον αθηναϊκό λαό. Πράγματι ο κ. Κακλαμάνης υπήρξε ένας κακός δήμαρχος. Η Αθήνα δεν ευτύχησε επί των ημερών του. Ο απερχόμενος δήμαρχος δεν αγάπησε το πράσινο, δεν υπερασπίστηκε τους ελεύθερους χώρους, δεν ανταποκρίθηκε στην στοιχειώδη ανάγκη μιας καθαρής πόλης. Το χειρότερο είναι ότι ουσιαστικά απέσυρε τον Δήμο από τον ρόλο του να αποτρέπει την δημιουργία γκέτο και γκρίζων ζωνών μέσα στην πόλη. Το 34% είναι το χαμηλότερο ποσοστό ψήφων που απέσπασε ποτέ συντηρητικός δήμαρχος στην Αθήνα. Αν συνυπολογίσει κανείς και την τεράστια αποχή -περίπου στο 58%-, τότε η αποδοκιμασία του δημάρχου είναι ακόμη πιο βαθιά.
Από την άλλη, εξαιρετικά χαμηλό είναι και το εκλογικό ποσοστό του συνδιεκδικητή του στον δεύτερο γύρο της Κυριακής κ. Γ. Καμίνη. Το πενιχρό 28% που έλαβε ο κ. Καμίνης ως επικεφαλής ψηφοδελτίου συνεργασίας του κυβερνητικού κόμματος με άλλα τρία μικρότερα, επιβεβαιώνει ότι δεν έπεισε. Η αναμονή του χρίσματος από τον κ. Παπανδρέου και το Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, αλλά κυρίως η σπουδή του να ταχθεί υπέρ του εμπορικού κέντρου του Βωβού στον Ελαιώνα, θόλωσαν την εικόνα του ανεξάρτητου από συμφέροντα συνηγόρου του πολίτη.
Ο κ. Καμίνης μάς ξένισε με τις άκρως συντηρητικές του απόψεις για τον ρόλο της ΕΛ.ΑΣ. και της Δημοτικής Αστυνομίας στην εκκαθάριση του κέντρου της πόλης από την «ενοχλητική» παρουσία των... τοξικομανών και των πορνών. Όπως επίσης με την συναντίληψη με τον κ. Κακλαμάνη για τα μέτρα περιορισμού των διαδηλώσεων.
Ο συνδυασμός του κ. Καμίνη εντάχθηκε από τον πρωθυπουργό στις δυνάμεις που στρατεύονται στην υπόθεση της «σωτηρίας» της χώρας. Άρα η επικράτησή του δεν στρέφεται κατά του μνημονίου και κατά της κυβέρνησης. Το αντίθετο μάλιστα.
Το 34+28 = 62% των κ.κ. Κακλαμάνη και Καμίνη σε συνδυασμό με την υψηλή αποχή αντανακλά έναν δικομματισμό σε αποσύνθεση.
Όσοι και όσες στηρίξαμε το σχήμα της «Ανοικτής Πόλης» δεν έχουμε παρά να επιμείνουμε στη διεκδίκηση της πόλης μας συνδυάζοντας την κινηματική δράση στις γειτονιές με τη μαχητική προγραμματική αντιπολίτευση στο Δημοτικό Συμβούλιο.
Δεν μας ταιριάζει η λογική του «μικρότερου κακού». Η Αθήνα δεν χρειάζεται λιγότερο κακό, χρειάζεται μια ριζικά διαφορετική κατεύθυνση από αυτήν που εκπροσωπούν οι δύο μονομάχοι της επόμενης Κυριακής.
Είναι προφανές ότι ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης αποδοκιμάστηκε από τον αθηναϊκό λαό. Πράγματι ο κ. Κακλαμάνης υπήρξε ένας κακός δήμαρχος. Η Αθήνα δεν ευτύχησε επί των ημερών του. Ο απερχόμενος δήμαρχος δεν αγάπησε το πράσινο, δεν υπερασπίστηκε τους ελεύθερους χώρους, δεν ανταποκρίθηκε στην στοιχειώδη ανάγκη μιας καθαρής πόλης. Το χειρότερο είναι ότι ουσιαστικά απέσυρε τον Δήμο από τον ρόλο του να αποτρέπει την δημιουργία γκέτο και γκρίζων ζωνών μέσα στην πόλη. Το 34% είναι το χαμηλότερο ποσοστό ψήφων που απέσπασε ποτέ συντηρητικός δήμαρχος στην Αθήνα. Αν συνυπολογίσει κανείς και την τεράστια αποχή -περίπου στο 58%-, τότε η αποδοκιμασία του δημάρχου είναι ακόμη πιο βαθιά.
Από την άλλη, εξαιρετικά χαμηλό είναι και το εκλογικό ποσοστό του συνδιεκδικητή του στον δεύτερο γύρο της Κυριακής κ. Γ. Καμίνη. Το πενιχρό 28% που έλαβε ο κ. Καμίνης ως επικεφαλής ψηφοδελτίου συνεργασίας του κυβερνητικού κόμματος με άλλα τρία μικρότερα, επιβεβαιώνει ότι δεν έπεισε. Η αναμονή του χρίσματος από τον κ. Παπανδρέου και το Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, αλλά κυρίως η σπουδή του να ταχθεί υπέρ του εμπορικού κέντρου του Βωβού στον Ελαιώνα, θόλωσαν την εικόνα του ανεξάρτητου από συμφέροντα συνηγόρου του πολίτη.
Ο κ. Καμίνης μάς ξένισε με τις άκρως συντηρητικές του απόψεις για τον ρόλο της ΕΛ.ΑΣ. και της Δημοτικής Αστυνομίας στην εκκαθάριση του κέντρου της πόλης από την «ενοχλητική» παρουσία των... τοξικομανών και των πορνών. Όπως επίσης με την συναντίληψη με τον κ. Κακλαμάνη για τα μέτρα περιορισμού των διαδηλώσεων.
Ο συνδυασμός του κ. Καμίνη εντάχθηκε από τον πρωθυπουργό στις δυνάμεις που στρατεύονται στην υπόθεση της «σωτηρίας» της χώρας. Άρα η επικράτησή του δεν στρέφεται κατά του μνημονίου και κατά της κυβέρνησης. Το αντίθετο μάλιστα.
Το 34+28 = 62% των κ.κ. Κακλαμάνη και Καμίνη σε συνδυασμό με την υψηλή αποχή αντανακλά έναν δικομματισμό σε αποσύνθεση.
Όσοι και όσες στηρίξαμε το σχήμα της «Ανοικτής Πόλης» δεν έχουμε παρά να επιμείνουμε στη διεκδίκηση της πόλης μας συνδυάζοντας την κινηματική δράση στις γειτονιές με τη μαχητική προγραμματική αντιπολίτευση στο Δημοτικό Συμβούλιο.
Δεν μας ταιριάζει η λογική του «μικρότερου κακού». Η Αθήνα δεν χρειάζεται λιγότερο κακό, χρειάζεται μια ριζικά διαφορετική κατεύθυνση από αυτήν που εκπροσωπούν οι δύο μονομάχοι της επόμενης Κυριακής.
Μία νέα επιστροφή
Άρθρο του Δημήτρη Τζανακόπουλου στην σημερινή Αυγή:
Το αποτέλεσμα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών δεν δίνει περιθώρια για αυταπάτες. Το ΠΑΣΟΚ, έχοντας εφαρμόσει την πιο σκληρή πολιτική της μεταπολίτευσης για τον κόσμο της εργασίας, δεν αμφισβητήθηκε. Αν και υπέστη σημαντική φθορά, αυτή δεν είναι αρκετή για να οδηγήσει σε πολιτικές ανακατατάξεις και ανισορροπία, δεν λειτουργεί ως φρένο για τις πολιτικές αποφάσεις που προετοιμάζονται από το κυβερνητικό επιτελείο.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το αποτέλεσμα που κατέγραψε είναι αναμενόμενο για οποιαδήποτε κυβέρνηση δίνει τη μάχη των εκλογών εν μέσω της κυβερνητικής τετραετίας. Από την άλλη μεριά η ριζοσπαστική αριστερά δεν κατάφερε να αξιοποιήσει τη δυσαρέσκεια των εργαζόμενων και να τη μετατρέψει σε πολιτική δυναμική. Για οποιονδήποτε έχει και ελάχιστη επαφή με τα πολιτικά πράγματα η εξέλιξη αυτή ήταν προδιαγεγραμμένη.
Σε μια περίοδο που η ριζοσπαστική αριστερά θα έπρεπε να πρωταγωνιστεί σε κοινωνικό επίπεδο και να λειτουργεί ως οργανωτής και πυροκροτητής κοινωνικών κινημάτων αντίστασης και αλληλεγγύης ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνιστώσες του πρωταγωνιστούσαν στις στήλες των παραπολιτικών των αστικών εφημερίδων. Προφανώς η ευθύνη δεν κατανέμεται σε όλες ισομερώς, αλλά η απόδοση ευθυνών λίγο ενδιαφέρει σε αυτή τη συγκυρία.
Αυτό που προέχει τώρα είναι η αξιολόγηση από όλες τις μεριές αλλά και συλλογικά των επιμέρους τακτικών και η ανασύνταξη όσων δυνάμεων είναι δυνατόν να ανασυνταχθούν με όρους που δεν θα αναπαράγουν τις παθογένειες του παρελθόντος.
Ο Συνασπισμός είναι ανάγκη να αναγνωρίσει το αδιέξοδο της πολιτικής του τακτικής το προηγούμενο διάστημα και όχι να επιδοθεί σε μια αυτοεπιβεβαιωτική προσπάθεια παραγνώρισης του προφανούς. Η πολιτική τακτική της σύγκλισης με τον σοσιαλιστικό χώρο, ειδικά αν μετατραπεί διά της διολισθήσεως σε στρατηγική, χωρίς την ενότητα της ριζοσπαστικής αριστεράς, είναι όχι μόνο αδιέξοδη, πράγμα που αποδείχθηκε, αλλά και δεξιά.
Η άλλοτε ρητή και άλλοτε σιωπηρή παραδοχή που συνέχει αυτή τη γραμμή είναι ότι, για να διεμβολιστεί το ΠΑΣΟΚ, η ριζοσπαστική αριστερά πρέπει να συγκλίνει πολιτικά με τον υποτιθέμενο παραδοσιακό και μη μεταλλαγμένο σοσιαλιστικό χώρο που δυστυχώς ακόμη βρίσκεται υπό τη σκέπη του ΠΑΣΟΚ.
Για να ισχύει αυτό, όμως, πρέπει να ισχύει αναγκαία ότι τέτοιος χώρος αφενός υπάρχει και αφετέρου ότι η πολιτική του κριτική προς την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα αλλά και οι πολιτικές του προτάσεις έχουν σημεία επαφής με τις τοποθετήσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Η γνώμη μου είναι ότι τέτοιος χώρος δεν υπάρχει, όχι πάντως με τα χαρακτηριστικά που του αποδίδονται, και η πολιτική τακτική που υιοθετήθηκε από τον Συνασπισμό το τελευταίο διάστημα δεν είναι παρά μια μηχανιστική προσπάθεια να μεταφερθεί το μοντέλο της Linke στην Ελλάδα παρά την έλλειψη των αναγκαίων προϋποθέσεων.
Ο χώρος τον οποίο έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε «σοσιαλιστικό» δεν είναι παρά η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και κάποια μεσαία ή κατώτερα πολιτικά στελέχη, τα οποία όχι απλώς συμμετείχαν, αλλά αποτέλεσαν και τον κορμό της διαδικασίας νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης της σοσιαλδημοκρατίας και προσέδωσαν σε αυτή τη διαδικασία τα ιδιαίτερα «ελληνικά» χαρακτηριστικά της.
Είτε πρόκειται για τους συνδικαλιστές που υιοθέτησαν αμαχητί τη γλώσσα του κοινωνικού διαλόγου και της ταξικής συνεργασίας οδηγώντας τα συνδικάτα στη σημερινή τους αποδιοργάνωση και αδράνεια, είτε για το μεσαίο και μικρό πολιτικό προσωπικό που όχι μόνο δεν αντιτάχθηκε, αλλά υλοποίησε όλα αυτά τα χρόνια τις κεντρικές πολιτικές κατευθύνσεις των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Βεβαίως, τα παραπάνω δεν θα είχαν και πολύ μεγάλη σημασία αν είχε παρατηρηθεί ριζική μετατόπιση στις πολιτικές αντιλήψεις αυτής της μερίδας, του λεγόμενου «σοσιαλιστικού χώρου».
Παρόλα αυτά, αν εξαιρέσει κανείς μια πατριωτική ρητορική που στοχεύει στην απελευθέρωση της πατρίδας από τα δεσμά του Μνημονίου και της υποτέλειας, δεν παρατηρείται κάποια βαθύτερη μετατόπιση. Και τούτο σημαίνει ότι ναι μεν είναι ευκταία η συγκρότηση ενός κοινωνικού μετώπου με τις δυνάμεις αυτές στον βαθμό που παίρνουν τις διακηρύξεις τους στα σοβαρά, πράγμα που ερίζεται, αλλά αυτό το κοινωνικό μέτωπο δεν μπορεί να αντικαταστήσει σε καμία περίπτωση τη διαδικασία ενοποίησης της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Σε αυτό το σημείο ακριβώς παρατηρείται μια μετατόπιση της ηγεσίας του Συνασπισμού, η οποία συνιστά και μια σχεδόν ριζική τομή με την προηγούμενη πολιτική του κόμματος. Φαίνεται ότι η ηγεσία του Συνασπισμού θυσιάζει τη διαδικασία ενοποίησης της ριζοσπαστικής αριστεράς στον βωμό της σύγκλισης με τον σοσιαλιστικό χώρο.
Αυτή η επιλογή συνεπάγεται και μια αντίστοιχη αλλαγή προοπτικής σε ό,τι αφορά τη θέαση της κοινωνικής κίνησης. Τα προηγούμενα χρόνια η προτεραιότητα είχε δοθεί στο επίπεδο των κινημάτων και της αλλαγής των ταξικών συσχετισμών στο οικονομικό και ιδεολογικό πεδίο ως απαραίτητη προϋπόθεση για την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών. Αυτό προφανώς δεν σήμαινε ότι ο χώρος παραγνώριζε τη σχετική αυτονομία του πολιτικού επιπέδου.
Ουδείς αρνούνταν ότι μια απότομη πολιτική αλλαγή θα μπορούσε να επιταχύνει τη διαδικασία μετατόπισης του οικονομικού και ιδεολογικού συσχετισμού. Ούτε, βεβαίως, εξέλιπαν οι αμιγώς πολιτικές πρωτοβουλίες. Η προτεραιότητα, όμως, δινόταν στο κίνημα και όχι στις κινήσεις τακτικής εντός της πολιτικής - κοινοβουλευτικής σκηνής. Αυτή η προτεραιότητα του κοινωνικού έναντι του πολιτικού, αν μια τέτοια έκφραση είναι δόκιμη, φαίνεται ότι ανατράπηκε ή ότι εν πάση περιπτώσει ανατρέπεται.
Πρόκειται για μια κίνηση με τεράστιες πολιτικές συνέπειες, πρόκειται στην κυριολεξία για μια ρήξη με το πρόσφατο παρελθόν μας, για μια επιστροφή στην πολιτική του Συνασπισμού της δεκαετίας του ’90. Η αντίληψη ότι οι πολιτικοί συσχετισμοί μπορούν να ανατραπούν με συμμαχίες κορυφής, χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό προσανατολισμό και χωρίς τις αναγκαίες κοινωνικές διεργασίες είναι αυτή που όρισε τους κεντρικούς άξονες της πολιτικής μας γραμμής σε αυτές τις εκλογές.
Και τα αποτελέσματά της ήταν η περαιτέρω αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ, το σπάσιμο των δεσμών μας με μερίδες της νεολαίας που με μεγάλη δυσκολία είχαμε αποκτήσει τα προηγούμενα χρόνια, η αποσυσπείρωση των μελών του κόμματος και τέλος η απογοήτευση πολλών αριστερών που στράφηκαν σε συνδυασμούς της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί συνέβη. Ίσως είναι ώρα για μια νέα επιστροφή, αυτή τη φορά στο πρόσφατο παρελθόν μας.
Το αποτέλεσμα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών δεν δίνει περιθώρια για αυταπάτες. Το ΠΑΣΟΚ, έχοντας εφαρμόσει την πιο σκληρή πολιτική της μεταπολίτευσης για τον κόσμο της εργασίας, δεν αμφισβητήθηκε. Αν και υπέστη σημαντική φθορά, αυτή δεν είναι αρκετή για να οδηγήσει σε πολιτικές ανακατατάξεις και ανισορροπία, δεν λειτουργεί ως φρένο για τις πολιτικές αποφάσεις που προετοιμάζονται από το κυβερνητικό επιτελείο.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το αποτέλεσμα που κατέγραψε είναι αναμενόμενο για οποιαδήποτε κυβέρνηση δίνει τη μάχη των εκλογών εν μέσω της κυβερνητικής τετραετίας. Από την άλλη μεριά η ριζοσπαστική αριστερά δεν κατάφερε να αξιοποιήσει τη δυσαρέσκεια των εργαζόμενων και να τη μετατρέψει σε πολιτική δυναμική. Για οποιονδήποτε έχει και ελάχιστη επαφή με τα πολιτικά πράγματα η εξέλιξη αυτή ήταν προδιαγεγραμμένη.
Σε μια περίοδο που η ριζοσπαστική αριστερά θα έπρεπε να πρωταγωνιστεί σε κοινωνικό επίπεδο και να λειτουργεί ως οργανωτής και πυροκροτητής κοινωνικών κινημάτων αντίστασης και αλληλεγγύης ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνιστώσες του πρωταγωνιστούσαν στις στήλες των παραπολιτικών των αστικών εφημερίδων. Προφανώς η ευθύνη δεν κατανέμεται σε όλες ισομερώς, αλλά η απόδοση ευθυνών λίγο ενδιαφέρει σε αυτή τη συγκυρία.
Αυτό που προέχει τώρα είναι η αξιολόγηση από όλες τις μεριές αλλά και συλλογικά των επιμέρους τακτικών και η ανασύνταξη όσων δυνάμεων είναι δυνατόν να ανασυνταχθούν με όρους που δεν θα αναπαράγουν τις παθογένειες του παρελθόντος.
Ο Συνασπισμός είναι ανάγκη να αναγνωρίσει το αδιέξοδο της πολιτικής του τακτικής το προηγούμενο διάστημα και όχι να επιδοθεί σε μια αυτοεπιβεβαιωτική προσπάθεια παραγνώρισης του προφανούς. Η πολιτική τακτική της σύγκλισης με τον σοσιαλιστικό χώρο, ειδικά αν μετατραπεί διά της διολισθήσεως σε στρατηγική, χωρίς την ενότητα της ριζοσπαστικής αριστεράς, είναι όχι μόνο αδιέξοδη, πράγμα που αποδείχθηκε, αλλά και δεξιά.
Η άλλοτε ρητή και άλλοτε σιωπηρή παραδοχή που συνέχει αυτή τη γραμμή είναι ότι, για να διεμβολιστεί το ΠΑΣΟΚ, η ριζοσπαστική αριστερά πρέπει να συγκλίνει πολιτικά με τον υποτιθέμενο παραδοσιακό και μη μεταλλαγμένο σοσιαλιστικό χώρο που δυστυχώς ακόμη βρίσκεται υπό τη σκέπη του ΠΑΣΟΚ.
Για να ισχύει αυτό, όμως, πρέπει να ισχύει αναγκαία ότι τέτοιος χώρος αφενός υπάρχει και αφετέρου ότι η πολιτική του κριτική προς την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα αλλά και οι πολιτικές του προτάσεις έχουν σημεία επαφής με τις τοποθετήσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Η γνώμη μου είναι ότι τέτοιος χώρος δεν υπάρχει, όχι πάντως με τα χαρακτηριστικά που του αποδίδονται, και η πολιτική τακτική που υιοθετήθηκε από τον Συνασπισμό το τελευταίο διάστημα δεν είναι παρά μια μηχανιστική προσπάθεια να μεταφερθεί το μοντέλο της Linke στην Ελλάδα παρά την έλλειψη των αναγκαίων προϋποθέσεων.
Ο χώρος τον οποίο έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε «σοσιαλιστικό» δεν είναι παρά η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και κάποια μεσαία ή κατώτερα πολιτικά στελέχη, τα οποία όχι απλώς συμμετείχαν, αλλά αποτέλεσαν και τον κορμό της διαδικασίας νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης της σοσιαλδημοκρατίας και προσέδωσαν σε αυτή τη διαδικασία τα ιδιαίτερα «ελληνικά» χαρακτηριστικά της.
Είτε πρόκειται για τους συνδικαλιστές που υιοθέτησαν αμαχητί τη γλώσσα του κοινωνικού διαλόγου και της ταξικής συνεργασίας οδηγώντας τα συνδικάτα στη σημερινή τους αποδιοργάνωση και αδράνεια, είτε για το μεσαίο και μικρό πολιτικό προσωπικό που όχι μόνο δεν αντιτάχθηκε, αλλά υλοποίησε όλα αυτά τα χρόνια τις κεντρικές πολιτικές κατευθύνσεις των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Βεβαίως, τα παραπάνω δεν θα είχαν και πολύ μεγάλη σημασία αν είχε παρατηρηθεί ριζική μετατόπιση στις πολιτικές αντιλήψεις αυτής της μερίδας, του λεγόμενου «σοσιαλιστικού χώρου».
Παρόλα αυτά, αν εξαιρέσει κανείς μια πατριωτική ρητορική που στοχεύει στην απελευθέρωση της πατρίδας από τα δεσμά του Μνημονίου και της υποτέλειας, δεν παρατηρείται κάποια βαθύτερη μετατόπιση. Και τούτο σημαίνει ότι ναι μεν είναι ευκταία η συγκρότηση ενός κοινωνικού μετώπου με τις δυνάμεις αυτές στον βαθμό που παίρνουν τις διακηρύξεις τους στα σοβαρά, πράγμα που ερίζεται, αλλά αυτό το κοινωνικό μέτωπο δεν μπορεί να αντικαταστήσει σε καμία περίπτωση τη διαδικασία ενοποίησης της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Σε αυτό το σημείο ακριβώς παρατηρείται μια μετατόπιση της ηγεσίας του Συνασπισμού, η οποία συνιστά και μια σχεδόν ριζική τομή με την προηγούμενη πολιτική του κόμματος. Φαίνεται ότι η ηγεσία του Συνασπισμού θυσιάζει τη διαδικασία ενοποίησης της ριζοσπαστικής αριστεράς στον βωμό της σύγκλισης με τον σοσιαλιστικό χώρο.
Αυτή η επιλογή συνεπάγεται και μια αντίστοιχη αλλαγή προοπτικής σε ό,τι αφορά τη θέαση της κοινωνικής κίνησης. Τα προηγούμενα χρόνια η προτεραιότητα είχε δοθεί στο επίπεδο των κινημάτων και της αλλαγής των ταξικών συσχετισμών στο οικονομικό και ιδεολογικό πεδίο ως απαραίτητη προϋπόθεση για την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών. Αυτό προφανώς δεν σήμαινε ότι ο χώρος παραγνώριζε τη σχετική αυτονομία του πολιτικού επιπέδου.
Ουδείς αρνούνταν ότι μια απότομη πολιτική αλλαγή θα μπορούσε να επιταχύνει τη διαδικασία μετατόπισης του οικονομικού και ιδεολογικού συσχετισμού. Ούτε, βεβαίως, εξέλιπαν οι αμιγώς πολιτικές πρωτοβουλίες. Η προτεραιότητα, όμως, δινόταν στο κίνημα και όχι στις κινήσεις τακτικής εντός της πολιτικής - κοινοβουλευτικής σκηνής. Αυτή η προτεραιότητα του κοινωνικού έναντι του πολιτικού, αν μια τέτοια έκφραση είναι δόκιμη, φαίνεται ότι ανατράπηκε ή ότι εν πάση περιπτώσει ανατρέπεται.
Πρόκειται για μια κίνηση με τεράστιες πολιτικές συνέπειες, πρόκειται στην κυριολεξία για μια ρήξη με το πρόσφατο παρελθόν μας, για μια επιστροφή στην πολιτική του Συνασπισμού της δεκαετίας του ’90. Η αντίληψη ότι οι πολιτικοί συσχετισμοί μπορούν να ανατραπούν με συμμαχίες κορυφής, χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό προσανατολισμό και χωρίς τις αναγκαίες κοινωνικές διεργασίες είναι αυτή που όρισε τους κεντρικούς άξονες της πολιτικής μας γραμμής σε αυτές τις εκλογές.
Και τα αποτελέσματά της ήταν η περαιτέρω αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ, το σπάσιμο των δεσμών μας με μερίδες της νεολαίας που με μεγάλη δυσκολία είχαμε αποκτήσει τα προηγούμενα χρόνια, η αποσυσπείρωση των μελών του κόμματος και τέλος η απογοήτευση πολλών αριστερών που στράφηκαν σε συνδυασμούς της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί συνέβη. Ίσως είναι ώρα για μια νέα επιστροφή, αυτή τη φορά στο πρόσφατο παρελθόν μας.
Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010
Fuck fees!!
Η κυβέρνηση Κάμερον στην Βρετανία αποφάσισε των τριπλασιασμό των διδάκτρων στα πανεπιστήμια εν μέσω οικονομικής κρίσης!Οι αντιδράσεις των φοιτητριών/φοιτητών σε όλη την χώρα ήταν άμεσες και δυναμικές!Η χθεσινή πορεία στο Λονδίνο συγκέντρωσε πάνω από 30000 διαδηλωτές με κεντρικό "σύνθημα" "Fuck fees"(γαμώ τα δίδακτρα!)..Η πορεία κατέληξε στα γραφεία του Συντηρητικού Κόμματος όπου και τα κατέλαβαν!!
Οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής ήταν σφοδρές όπως φαίνεται και στο πιο κάτω βίντεο:
Πρόκειται για την μαζικότερη διαδήλωση του φοιτητικού κινήματος στην Βρετανία τα τελευταία χρόνια!«Οι πολιτικοί μοιάζει να μην ενδιαφέρονται για ό,τι συμβαίνει. Θα έπρεπε να παίρνουν χρήματα από εκείνους που κερδίζουν περισσότερα, εκείνους που έχουν επταψήφιους μισθούς, και όχι από τους φοιτητές που δεν έχουν λεφτά» τόνισε η Άννα Τέναντ-Σίρεν, φοιτήτρια του Πανεπιστημίου του Όλστερ.
Τα ετήσια δίδακτρα αγγίζουν τα 3800 ευρώ στα πανεπιστήμια της Βρετανίας και γενικότερα της ΕΕ πράμα που δημιουργεί ταξικά φίλτρα στο δικαίωμα στην μόρφωση και δημιουργεί φραγμούς κατά την έξοδο στην αγορά εργασίας των νέων.Η κρατική χρηματοδότηση μειώθηκε φέτος κατά 40% εντασσόμενη στο πρόγραμμα λιτότητας που κήρυξε η κυβέρνηση Κάμερον!
Το κείμενο διαβούλευσης του Υπουργείου παιδείας
Την απομαζικοποίηση και το τέλος της δημόσιας και δωρεάν υπόστασης του πανεπιστημίου εξήγγειλε η υπουργός παιδείας (γνωστή πλέον στο φοιτητικό κίνημα ως Αννούλα) από την σύνοδο πρυτάνεων στο Ρέθυμνο..Την ώρα που φοιτητές και φοιτήτριες συγκρούονταν με τις δυνάμεις καταστολής, η υπουργός μέσα σε ένα lux ξενοδοχείο κάπου κοντά στον θεό, έθετε προς δημόσια διαβούλευση το κείμενο εξόντωσης του ελληνικού πανεπιστημίου!
Αναλυτικά το κείμενο:
http://tvxs.gr/news/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%BE%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CE%B1
Αναλυτικά το κείμενο:
http://tvxs.gr/news/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%BE%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CE%B1
Όταν η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τον Τύπο..
Αναδημοσίευση από το σημερινό φύλλο της Αυγής:
Την οργισμένη αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ προκάλεσε το χθεσινό πρώτο θέμα της εφημερίδας “Τα Νέα” που μιλά για “υπόγειες διεργασίες” ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και την αριστερά ενόψει του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών, “αποκαλύπτοντας” ένα νέο “βρώμικο '89”. Για “κατασκευασμένα δημοσιεύματα” και προβοκάτσια κάνει λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ στην ανακοίνωση που εξέδωσε χθες το γραφείο Τύπου, ενώ το ΚΚΕ σημειώνει πως η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και το συγκρότημα Λαμπράκη αποδεικνύονται και πάλι “προβοκάτορες αντάξιοι του Γκέμπελς”.
Σε μια προσπάθεια να συσπειρωθεί η εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ ενόψει του δεύτερου γύρου αλλά και να ενεργοποιηθούν "αντιδεξιά" ανακλαστικά ψηφοφόρων των κομμάτων της αριστεράς, το ρεπορτάζ "αξιοποιεί" τα "πιστεύω" (!) κυβερνητικών στελεχών, χωρίς οποιαδήποτε αναφορά σε συγκεκριμένα στοιχεία. Αναλυτικότερα, στο δημοσίευμα επισημαίνεται:
"Κυβερνητικά στελέχη πιστεύουν (!) ότι από την επομένη του πρώτου γύρου συντελούνται υπόγειες διεργασίες ανάμεσα σε εκπροσώπους της αξιωματικής και της ήσσονος αντιπολίτευσης, με όχημα τη διάθεση για αντιμνημονιακή διαμαρτυρία των ψηφοφόρων, που έχει όμως ως στόχο την καταψήφιση του ΠΑΣΟΚ”.
Παρακάτω το ρεπορτάζ αναφέρει ότι ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ “εμφανίζονται σαν Πόντιοι Πιλάτοι ανάμεσα στους υποψηφίους ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., ενισχύοντας αντικειμενικά με αυτήν τη στάση τους υποψηφίους της αξιωματικής αντιπολίτευσης”.
Εξαιρώντας τον Φ. Κουβέλη (“Μόνον ο Κουβέλης” είναι ο σχετικός μεσότιτλος), ο οποίος “υπέδειξε στους ψηφοφόρους να ψηφίσουν με αυτοδιοικητικά κριτήρια”, το ρεπορτάζ συνεχίζει κατηγορώντας ότι πίσω από τη θέση των δύο κομμάτων, λευκό - άκυρο του ΚΚΕ και "κατά συνείδηση" του ΣΥΡΙΖΑ, κρύβεται συμφωνία με τη Ν.Δ.
Μόνη συγκεκριμένη αναφορά γίνεται για τις περιοχές της Θεσσαλίας και του Βόρειου Αιγαίου, όπου το ΚΚΕ "έχει ισχυρές δυνάμεις". Υποστηρίζεται λοιπόν ότι η στάση των ψηφοφόρων του ΚΚΕ θα είναι “καθοριστική” χαρακτηρίζοντας ωστόσο “προειλημμένη απόφαση” να πάνε "κόκκινες" ψήφοι στη Ν.Δ.
ΣΥΡΙΖΑ: Απονενοημένες κινήσεις
“Κάποιοι κρίνουν και ανησυχούν σφόδρα ότι ο πρώτος, ο προεκλογικός, εκβιασμός στους πολίτες δεν έπιασε” τονίζει στην ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ και προσθέτει: “Τα αποκαρδιωτικά αποτελέσματα για το ΠΑΣΟΚ τους οδηγούν τώρα και στο δεύτερο. Είναι δε ακόμα χειρότερος, διότι επιχειρείται με κατασκευασμένα δημοσιεύματα κατάλληλα για προβοκάτσια”.
Συμπληρωματικά ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει πως δεν είναι σε θέση να γνωρίζει “πόσο τα δημοσιεύματα αυτά είναι ευθέως κατευθυνόμενα από τη γραμμή του ίδιου του Μαξίμου”, συμπληρώνοντας όμως πως σε κάθε περίπτωση “ισχύει στο ακέραιο” η κριτική του στην πολιτική της κυβέρνησης και της Ν.Δ., “στην πολιτική των αυτοδιοικητικών υποψηφίων του δικομματισμού”. Έτσι χαρακτηρίζει την κριτική “οδηγό" για τους ψηφοφόρους του χώρου και για τον δεύτερο γύρο. Καταληκτικά η ανακοίνωση υπογραμμίζει πως η συνείδηση των πολιτών “δεν επηρεάζεται από εκβιασμούς: Μπορεί, μάλιστα, τέτοιες απονενοημένες κινήσεις να φέρουν και τα αντίθετα αποτελέσματα".
ΚΚΕ: Βρώμικος ρόλος
“Το συγκρότημα, που τον βρώμικο ρόλο του διαπιστώνει κανείς όποια πέτρα της ελληνικής ιστορίας και αν σηκώσει, εμφανίζει όπως του αρέσει την κρυστάλλινη θέση και στάση του ΚΚΕ” σημειώνει το Κομμουνιστικό Κόμμα, προσθέτοντας πως “ό,τι και να κάνουν 'Τα Νέα' και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, δεν μπορούν να κρύψουν ότι με τη Ν.Δ. βρίσκονται στο ίδιο αντιλαϊκό χαράκωμα”.
Δημοκρατική Αριστερά: Πόντιοι Πιλάτοι ΚΚΕ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ
“Οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ -με διαφορετικό, βέβαια, τρόπο- εμφανίζονται ως Πόντιοι Πιλάτοι στις κρίσιμες αυτές αναμετρήσεις” τονίζει σε χθεσινή ανακοίνωσή της η Δημοκρατική Αριστερά αναφερόμενη στον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών σε Αθήνα - Θεσσαλονίκη. “Πρόκειται για επιλογές που αποπροσανατολίζουν από το αίτημα για μια προοδευτική στροφή και πορεία στους δυο μεγαλύτερους δήμους της χώρας" προσθέτει.
Δάφνη Σφέτσα
Την οργισμένη αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ προκάλεσε το χθεσινό πρώτο θέμα της εφημερίδας “Τα Νέα” που μιλά για “υπόγειες διεργασίες” ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και την αριστερά ενόψει του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών, “αποκαλύπτοντας” ένα νέο “βρώμικο '89”. Για “κατασκευασμένα δημοσιεύματα” και προβοκάτσια κάνει λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ στην ανακοίνωση που εξέδωσε χθες το γραφείο Τύπου, ενώ το ΚΚΕ σημειώνει πως η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και το συγκρότημα Λαμπράκη αποδεικνύονται και πάλι “προβοκάτορες αντάξιοι του Γκέμπελς”.
Σε μια προσπάθεια να συσπειρωθεί η εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ ενόψει του δεύτερου γύρου αλλά και να ενεργοποιηθούν "αντιδεξιά" ανακλαστικά ψηφοφόρων των κομμάτων της αριστεράς, το ρεπορτάζ "αξιοποιεί" τα "πιστεύω" (!) κυβερνητικών στελεχών, χωρίς οποιαδήποτε αναφορά σε συγκεκριμένα στοιχεία. Αναλυτικότερα, στο δημοσίευμα επισημαίνεται:
"Κυβερνητικά στελέχη πιστεύουν (!) ότι από την επομένη του πρώτου γύρου συντελούνται υπόγειες διεργασίες ανάμεσα σε εκπροσώπους της αξιωματικής και της ήσσονος αντιπολίτευσης, με όχημα τη διάθεση για αντιμνημονιακή διαμαρτυρία των ψηφοφόρων, που έχει όμως ως στόχο την καταψήφιση του ΠΑΣΟΚ”.
Παρακάτω το ρεπορτάζ αναφέρει ότι ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ “εμφανίζονται σαν Πόντιοι Πιλάτοι ανάμεσα στους υποψηφίους ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., ενισχύοντας αντικειμενικά με αυτήν τη στάση τους υποψηφίους της αξιωματικής αντιπολίτευσης”.
Εξαιρώντας τον Φ. Κουβέλη (“Μόνον ο Κουβέλης” είναι ο σχετικός μεσότιτλος), ο οποίος “υπέδειξε στους ψηφοφόρους να ψηφίσουν με αυτοδιοικητικά κριτήρια”, το ρεπορτάζ συνεχίζει κατηγορώντας ότι πίσω από τη θέση των δύο κομμάτων, λευκό - άκυρο του ΚΚΕ και "κατά συνείδηση" του ΣΥΡΙΖΑ, κρύβεται συμφωνία με τη Ν.Δ.
Μόνη συγκεκριμένη αναφορά γίνεται για τις περιοχές της Θεσσαλίας και του Βόρειου Αιγαίου, όπου το ΚΚΕ "έχει ισχυρές δυνάμεις". Υποστηρίζεται λοιπόν ότι η στάση των ψηφοφόρων του ΚΚΕ θα είναι “καθοριστική” χαρακτηρίζοντας ωστόσο “προειλημμένη απόφαση” να πάνε "κόκκινες" ψήφοι στη Ν.Δ.
ΣΥΡΙΖΑ: Απονενοημένες κινήσεις
“Κάποιοι κρίνουν και ανησυχούν σφόδρα ότι ο πρώτος, ο προεκλογικός, εκβιασμός στους πολίτες δεν έπιασε” τονίζει στην ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ και προσθέτει: “Τα αποκαρδιωτικά αποτελέσματα για το ΠΑΣΟΚ τους οδηγούν τώρα και στο δεύτερο. Είναι δε ακόμα χειρότερος, διότι επιχειρείται με κατασκευασμένα δημοσιεύματα κατάλληλα για προβοκάτσια”.
Συμπληρωματικά ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει πως δεν είναι σε θέση να γνωρίζει “πόσο τα δημοσιεύματα αυτά είναι ευθέως κατευθυνόμενα από τη γραμμή του ίδιου του Μαξίμου”, συμπληρώνοντας όμως πως σε κάθε περίπτωση “ισχύει στο ακέραιο” η κριτική του στην πολιτική της κυβέρνησης και της Ν.Δ., “στην πολιτική των αυτοδιοικητικών υποψηφίων του δικομματισμού”. Έτσι χαρακτηρίζει την κριτική “οδηγό" για τους ψηφοφόρους του χώρου και για τον δεύτερο γύρο. Καταληκτικά η ανακοίνωση υπογραμμίζει πως η συνείδηση των πολιτών “δεν επηρεάζεται από εκβιασμούς: Μπορεί, μάλιστα, τέτοιες απονενοημένες κινήσεις να φέρουν και τα αντίθετα αποτελέσματα".
ΚΚΕ: Βρώμικος ρόλος
“Το συγκρότημα, που τον βρώμικο ρόλο του διαπιστώνει κανείς όποια πέτρα της ελληνικής ιστορίας και αν σηκώσει, εμφανίζει όπως του αρέσει την κρυστάλλινη θέση και στάση του ΚΚΕ” σημειώνει το Κομμουνιστικό Κόμμα, προσθέτοντας πως “ό,τι και να κάνουν 'Τα Νέα' και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, δεν μπορούν να κρύψουν ότι με τη Ν.Δ. βρίσκονται στο ίδιο αντιλαϊκό χαράκωμα”.
Δημοκρατική Αριστερά: Πόντιοι Πιλάτοι ΚΚΕ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ
“Οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ -με διαφορετικό, βέβαια, τρόπο- εμφανίζονται ως Πόντιοι Πιλάτοι στις κρίσιμες αυτές αναμετρήσεις” τονίζει σε χθεσινή ανακοίνωσή της η Δημοκρατική Αριστερά αναφερόμενη στον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών σε Αθήνα - Θεσσαλονίκη. “Πρόκειται για επιλογές που αποπροσανατολίζουν από το αίτημα για μια προοδευτική στροφή και πορεία στους δυο μεγαλύτερους δήμους της χώρας" προσθέτει.
Δάφνη Σφέτσα
Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010
Νεολαία Συνασπισμού Βόλου
Η Νεολαία Συνασπισμού είναι μια σύγχρονη, ριζοσπαστική, αριστερή οργάνωση νεολαίας. Μια πλατιά συσπείρωση αριστερών και προοδευτικών νέων της χώρας μας, μια δύναμη ανατρεπτική και ανταγωνιστική προς τις σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Η νεολαία Συνασπισμού αποτελεί μια σύγχρονη νεολαία της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής αριστεράς και της οικολογίας. Επιδιώκει τον συντονισμό δράσης με όμορες νεολαιίστικες οργανώσεις και κινήσεις με στόχο μια Ευρώπη σοσιαλιστική, των λαών και όχι της εκμετάλλευσης, της καταστολής και του νεοφιλελευθερισμού.
Η Νεολαία Συνασπισμού αντλεί τον πυρήνα των αναλυτικών της μεθόδων από την μαρξική σκέψη και θεωρία . Η προσέγγιση και ανάγνωση της πραγματικότητας γίνεται από ταξική, διεθνιστική, μαρξική σκοπιά, διαμορφώνοντας μ' αυτό τον τρόπο μία πρώτη βάση επεξεργασίας και ανάλυσης. Δεν αντιμετωπίζουμε όμως την μαρξική παράδοση ως αλάνθαστο θέσφατο, αλλά αντίθετα αντλούμε θεωρητική υποστήριξη και πολιτικά συμπεράσματα από το σύνολο των απολήξεων της μαρξικής σκέψης. Εμπνεόμαστε κυρίως από το πλαίσιο του δυτικού κριτικού μαρξισμού και του ιστορικού ρεύματος του ευρωκομμουνισμού και κάθε προσπάθειας ανανέωσης του Κομουνιστικού και Αριστερού Κινήματος, που συμβολικά και ενδεικτικά περιγράφεται από τις διαδρομές της σκέψης των Λένιν, Ρόζας Λούξεμπουργκ, Γκράμσι, Αλτουσέρ, Πουλαντζά. Ωστόσο διατηρούμε αμείωτη την κριτική προσέγγισή μας σε όλα τα ρεύματα και σε καμία περίπτωση δεν παγιώνουμε αναλύσεις και θεωρητικές παραδόσεις.
Στρατηγικός στόχος της Νεολαίας Συνασπισμού είναι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας και η ακύρωση της εκμεταλλευτικής κεφαλαιοκρατικής σχέσης που διέπει τις καπιταλιστικές κοινωνίες.
Η κοινωνική απελευθέρωση και ο σοσιαλισμός με ελευθερία και δημοκρατία που οραματίζεται η Νεολαία Συνασπισμού χαρακτηρίζονται από την ισοκατανομή του κοινωνικού πλούτου παγκοσμίως, τον κοινωνικό έλεγχο των μέσων παραγωγής, την ακύρωση της λογικής του επιχειρηματικού κέρδους, την ολιγαρκή αφθονία, την υπέρβαση του καταναλωτισμού και της εμπορευματοποίησης ως ιδεολογικά πρότυπα, την κατάργηση των κοινωνικών διακρίσεων, την οικολογική ισορροπία, την συμμετοχική δημοκρατία, την αυτενέργεια των πολιτών και την αποδέσμευση από εξουσιαστικές σχέσεις.
Στον Βόλο δραστηριοποιείται τα τελευταία 3 χρόνια συμμετέχοντας σε όλα τα κινήματα πόλης (Άναυρος,πάρκινγκ κτλ), παρεμβαίνοντας στις σχολές του πανεπιστημίου Θεσσαλίας με τα σχήματα της ΑΡΕΝ, οργανώνοντας την πάλη για την υπεράσπιση των υποτελών τάξεων,παλεύοντας για τα δικαιώματα της νεολαίας και των εργαζομένων!
Η νεολαία Συνασπισμού αποτελεί μια σύγχρονη νεολαία της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής αριστεράς και της οικολογίας. Επιδιώκει τον συντονισμό δράσης με όμορες νεολαιίστικες οργανώσεις και κινήσεις με στόχο μια Ευρώπη σοσιαλιστική, των λαών και όχι της εκμετάλλευσης, της καταστολής και του νεοφιλελευθερισμού.
Η Νεολαία Συνασπισμού αντλεί τον πυρήνα των αναλυτικών της μεθόδων από την μαρξική σκέψη και θεωρία . Η προσέγγιση και ανάγνωση της πραγματικότητας γίνεται από ταξική, διεθνιστική, μαρξική σκοπιά, διαμορφώνοντας μ' αυτό τον τρόπο μία πρώτη βάση επεξεργασίας και ανάλυσης. Δεν αντιμετωπίζουμε όμως την μαρξική παράδοση ως αλάνθαστο θέσφατο, αλλά αντίθετα αντλούμε θεωρητική υποστήριξη και πολιτικά συμπεράσματα από το σύνολο των απολήξεων της μαρξικής σκέψης. Εμπνεόμαστε κυρίως από το πλαίσιο του δυτικού κριτικού μαρξισμού και του ιστορικού ρεύματος του ευρωκομμουνισμού και κάθε προσπάθειας ανανέωσης του Κομουνιστικού και Αριστερού Κινήματος, που συμβολικά και ενδεικτικά περιγράφεται από τις διαδρομές της σκέψης των Λένιν, Ρόζας Λούξεμπουργκ, Γκράμσι, Αλτουσέρ, Πουλαντζά. Ωστόσο διατηρούμε αμείωτη την κριτική προσέγγισή μας σε όλα τα ρεύματα και σε καμία περίπτωση δεν παγιώνουμε αναλύσεις και θεωρητικές παραδόσεις.
Στρατηγικός στόχος της Νεολαίας Συνασπισμού είναι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας και η ακύρωση της εκμεταλλευτικής κεφαλαιοκρατικής σχέσης που διέπει τις καπιταλιστικές κοινωνίες.
Η κοινωνική απελευθέρωση και ο σοσιαλισμός με ελευθερία και δημοκρατία που οραματίζεται η Νεολαία Συνασπισμού χαρακτηρίζονται από την ισοκατανομή του κοινωνικού πλούτου παγκοσμίως, τον κοινωνικό έλεγχο των μέσων παραγωγής, την ακύρωση της λογικής του επιχειρηματικού κέρδους, την ολιγαρκή αφθονία, την υπέρβαση του καταναλωτισμού και της εμπορευματοποίησης ως ιδεολογικά πρότυπα, την κατάργηση των κοινωνικών διακρίσεων, την οικολογική ισορροπία, την συμμετοχική δημοκρατία, την αυτενέργεια των πολιτών και την αποδέσμευση από εξουσιαστικές σχέσεις.
Στον Βόλο δραστηριοποιείται τα τελευταία 3 χρόνια συμμετέχοντας σε όλα τα κινήματα πόλης (Άναυρος,πάρκινγκ κτλ), παρεμβαίνοντας στις σχολές του πανεπιστημίου Θεσσαλίας με τα σχήματα της ΑΡΕΝ, οργανώνοντας την πάλη για την υπεράσπιση των υποτελών τάξεων,παλεύοντας για τα δικαιώματα της νεολαίας και των εργαζομένων!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)